Met fiets, kaars en tent naar Europa’s End

Op 24 mei vertrokken Everhardt Lubbers en Erwin van Loo vanuit Hengelo Gld. voor een fietstocht naar de Noordkaap. Beide fietsers zijn actief voor het Verband Activité pour Liberté. Hun missie: een kaars branden op het noordelijkste puntje van Europa. Vertrekpunt was dan ook de World Peace Flame bij de Remigiuskerk in Hengelo; 13 juli reden ze Hengelo weer binnen. Een mooie reis om op terug te kijken. Hier deel 3 en slot van het verslag van deze fietstocht van uiteindelijk 4200 kilometer: het tweede deel van de route vanaf van Bodø, via Lofoten naar de Noordkaap, en via Oslo en Kristiansand terug naar Hengelo.

Een vredesvuur van Hengelo naar de Noordkaap brengen, deel 3

Door Everhardt Lubbers

HENGELO/NOORDKAAP – Voor het vervolg van de tocht vertrokken Everhardt Lubbers en Erwin van Loo vanuit Bodø, via Lofoten naar de Noordkaap, en via Oslo en Kristiansand terug naar Hengelo. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: woensdag de dato 29 juni 2022 om 13.44 uur zijn we na precies 3307 kilometer aangekomen op de Noordkaap en hebben we de WPF-kaars, die we vanuit Hengelo hadden meegenomen, onder de beroemde wereldbol aangestoken. Een activité pour liberté-actie en een statement op het noordelijkste puntje van Europa.

Het vorige verslag eindigde met het bericht dat we op bezoek zouden gaan bij de dochter van de buurman van Erwin, die, samen met haar vriend, 100 kilometer onder Bodø woont. Stomtoevallig zijn zij vorig jaar een Noor tegengekomen die daar een oud, echt heel oud, huis had geërfd. Hij zocht iemand die dat huis kosteloos wilde beheren. Michiel en Ischa zijn de beheerders geworden en baten het huis uit als B&B. Het huis ligt pal aan een fjord. Zondagmiddag zijn we, gewapend met hengels, het water opgegaan. Nadat Erwin uitgeroeid was, gingen we de vissen verleiden. Grote kabeljauwen! Drie emmers vol. Vissen schoonmaken en ‘s avonds heerlijk vis gegeten.

Na dit intermezzo de weg vervolgd over de eilandengroep Lofoten. Eiland Senja. Prachtig! Het weer was helaas niet onze vriend. Veel regen gehad, waardoor bergen vaak in nevelen waren gehuld. Maar wat een natuurlijke schoonheid. Noorwegen bestaat uit vele eilanden. Dat betekent veel veerdiensten en bruggen. Voor fietsers en wandelaars zijn de veerdiensten veelal gratis.

Na de Lofoten via Tromsø en Alta naar de Kaap. Nog niet alle campings zijn open. Een campingeigenaar kende de oud-schaatsers Kees Verkerk en Ard Schenk. Wanneer we de namen van drie Noorse schaatsers konden noemen, wilde hij de camping voor ons wel ontsluiten. Gelukt! We kregen nog een blik fiskebollen toe.

Wat de kracht van de natuur is, ondervonden we meerdere keren; compleet weggeslagen wegen, waar alleen een groot gapend gat restte en beide helften nog verbonden werden door twee elektriciteitskabels. Maar ook heftige stormen die complete tenten wegbliezen. Indrukwekkend.

De laatste dagen hadden we een vreemde gewaarwording; hoe noordelijker we kwamen, hoe warmer het werd. De wind blies ons vanuit het zuidwesten in de rug en we maakten dagafstanden van dik 125 tot 175 kilometer. De temperatuur steeg naar 30 graden! Geen wonder dat het ijs op de Noordpool, waar we 2000 kilometer van waren verwijderd, smelt. Zweten. Maar omdat het ‘s nachts niet meer donker wordt richting de Kaap, staat om 04.00 uur de zon al op je tent te branden. Niet uit te houden in mijn kleine pup van een kilo. Dan maar op de fiets.

Om 06.30 uur door de, door fietsers, zeer gevreesde zeven kilometer lange Nordkapptunnelen. Gevreesd vanwege het drukke verkeer; rijen motoren, bussen en campers. Verkeer uit Finland, Zweden en Noorwegen komt allemaal samen bij de Nordkapptunnelen en moet daar doorheen. Alles op weg naar de Kaap. Horen en zien vergaat je in een tunnel, met, in het geval van de Nordkapptunnelen, de laatste twee kilometer een stijgingspercentage van 10%. Door het gewicht op je fiets valt je snelheid terug naar vijf à zes kilometer per uur. Gevolg is dat je gaat slingeren om je evenwicht te bewaren. En dat met die langsrazende bussen. Niet echt een pleziertrip. Veel fietsers kiezen er voor om te lopen of de boot te nemen. Maarrrr... door ons vroege tijdstip, dankzij de zon, waren we bijna de enigen in de tunnel. Hoezee. Gehaald.

De laatste 35 kilometer vanaf Honningsvåg naar de Kaap is een opgaaf. Kale bergen met lange klimmen. De wind kan je danig tegenwerken. Bij Honigsvåg is een camping. We hebben daar onze bagage gedropt en met kale fietsen geklommen naar de Kaap. De Kaap is te vergelijken met Lourdes, Santiago en dergelijke: kermis. Maar je moet er geweest zijn. En wij zijn er geweest!

Terugreis
Vrijdag 1 juli stapten we in Honningsvåg op de Hurtigruten postboot (gewoon een luxe cruiseschip) terug naar Bodø. Daarna de trein naar Oslo, waar we het nieuwe Edvard Munch museum hebben bezocht. Vanuit Oslo weer op de fiets, zo’n 500 kilometer langs de zuidkust van Noorwegen naar Kristiansand.

Hoewel de weg er naar toe belangrijker is dan het doel, verlangden we de laatste dagen wel naar het einde. Het lichaam was moe en de geest ook. Al die indrukken. Op de fiets gebruik je alle zintuigen: je ziet de rendieren, je ruikt het wier, je hoort de waterstromen, je voelt bij elke beklimming (en dat zijn er wat geweest!) je benen. Op de fiets is een totaalbeleving, maar wel vermoeiend.

Na de ferry van Kristiansand naar Eemshaven nog drie dagen via een mooie route noar huus, noar Hengel. De laatste 250 kilometer overdenk je je reis. Bijna acht weken onderweg en 4200 kilometer weggetrapt. Wat een avontuur! Samen hebben we het gerooid, af moeten zien en prachtige dingen beleefd.

Maar op weg noar huus ook al denkend aan een nieuw avontuur en nieuwe uitdagingen...

Reactie/vragen, mail everhardtlubbers@gmail.com