Onder de café-treurwilg begon het verhaal van Reinier en Katrien

7 november 2022, 10:02 Maatschappij

Keijenborgs echtpaar Hilderink is zestig jaar getrouwd.

Door Luuk Stam

KEIJENBORG – Het was het trouwfeest van zijn kameraad en van haar zus. Twintigers Reinier uit Keijenborg en Katrien uit Beek troffen elkaar die bewuste avond rond het begin van de jaren zestig op de dansvloer van café De Eikenboom in Keijenborg. Ze trokken elkaars aandacht, dansten wat, een vonk sloeg over. “En onder de treurwilg hebben we elkaar beter leren kennen”, vertelt Katrien Hilderink-Wassink (85), inmiddels zestig jaar getrouwd met haar ‘Rein’, oftewel de nu 91-jarige Reinier Hilderink.

Voor velen in Keijenborg en omgeving zijn het bekende gezichten. Reinier was jarenlang actief als tambour-maître. Hij liep vele tientallen jaren voor de muziek uit. Voor het geel-blauwe korps van de Keijenborgse schutterij St. Jan, voor het korps van de Hengelose muziekvereniging Concordia en soms viel hij in Hengelo ook nog in bij Crescendo. Dan Katrien. Zij was in het verleden hét gezicht achter de frituur van discotheek Concordia in Hengelo. 27 jaar lang bakte ze daar met name heel veel patat en snacks.

Duiven
Samen wonen ze al zestig jaar aan de Hengelosestaat in Keijenborg, in het ouderlijk huis van Reinier. Zijn ouders overleden al jong. Vader Jan al begin jaren vijftig, moeder Lena in 1961, een jaar voordat Reinier en Katrien trouwden. Deze dinsdagochtend 25 oktober is dat precies zestig jaar geleden. De twee vieren het klein. In de woonkamer, waar namens de gemeente Bronckhorst ook locoburgemeester Wilko Pelgrom is aangeschoven, vertellen ze onder het genot van een glaasje sap en een gebakje over hun leven en over die dag in 1962. 

Er wordt veel gelachen. Dat gebeurt hier sowieso veel. “Als we hier ’s ochtends de zorghulp hebben, kan Rein zulke droge moppen vertellen”, zegt Katrien. “Die dames slaan geregeld dubbel van het lachen. Weet je waar ik trouwens vanochtend aan dacht? Toen we zestig jaar geleden voor het trouwen het gemeentehuis in liepen, scheten de duiven Rein over de kop heen! Echt waar! Gelukkig dat het bij Rein gebeurde. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n duif je over de trouwjurk schijt!?”

Horeca
De van oorsprong Beekse vertelt over dat ze al jong in de horeca werkte, voordat ze Reinier leerde kennen was ze een vertrouwde kracht van een hotel in Elten. De combinatie van de baan daar en verhuizing voor de liefde naar Keijenborg was niet ideaal. “Ik moest ’s ochtends om vijf uur opstaan”, blikt Katrien terug. “Dan bracht Rein me naar Doetinchem en kwamen ze me van het hotel daar ophalen, zo graag wilden ze me in Elten houden. Maar toen kreeg ik dit werk in Hengelo aangeboden. Ik dacht: ik ben gek als ik dat niet doe.”

Ook Reinier werkte bij Concordia, als kelner, met name tijdens feesten in de avonduren. Overdag werkte hij bij sportschoenenfabriek Quick. In de weekenden was hij zeer actief bij de muziek. Met de verschillende verenigingen ging hij heel wat concoursen af. Katrien was er zelden of nooit bij, want juist in de weekenden moest zij veel werken bij Concordia. “Ik heb een keer acht jaar lang alle zaterdagen en zondagen gewerkt, nooit onderbroken”, klinkt het. “Ze zaten om mensen verlegen. Niet iedereen wilde dat werk doen. Het was ook zwaar werk, maar ik deed het graag.”

Tweelingbroer
Zwaar was later ook de verzorging voor Ben, de tweelingbroer van Reinier die hier zijn leven lang in huis woonde. Vijf jaar terug overleed hij. Ben zat 35 jaar van zijn leven in een rolstoel, na een hernia. Katrien was voor hem ‘mama’. “Jij hoort bij Reinier en ik hoor bij jullie”, zei hij haar eens. In de keuken staat zijn foto op een prominente plek, zo is hij er hier nog steeds een beetje bij. “Ik heb er nooit geen punt van gemaakt”, zegt Katrien. “Ik heb altijd gezegd: Als Ben bij ons wil blijven, dan moet hij maar hier blijven. En hij is altijd gebleven.” Bijzonder voor de relatie? Lachend: “Nee, ik ben wel altijd bij die ene gebleven.”

Haar man Reinier is in 2008 koninklijk onderscheiden vanwege zijn inzet voor St. Jan en Concordia – van beide muziekverenigingen is hij al bijna 75 jaar lang lid – en vanwege de zorg voor zijn broer Ben. In 2017 ontving hij de Gouden Kroon, een hoge onderscheiding van de Gelderse Federatie van schutterijen en schuttersgilden St. Hubertus.

Voetproblemen
De muziek is zijn lust en zijn leven, nu nog. Als het even kan, is Reinier nog aanwezig bij evenementen, maar zelf voor de muziek uitlopen, dat gaat vanwege voetproblemen al een jaar of tien niet meer. “Dat vind ik wel heel jammer”, vertelt hij. “Als het kon, had ik er nog steeds voor gelopen. Dan was ik misschien wel de oudste tambour-maître van de regio geweest. Misschien zelfs wel van heel Nederland!”

Ook Katrien is trots op wat haar man op dit vlak bereikt heeft, zo blijkt uit een foto die in de vensterbank staat. De foto is gemaakt tijdens de Hengelose kermis in 2018, tijdens de vendelhulde van Concordia. Hilderink – op dat moment 70 jaar lid – staat er op een zonovergoten dag op de plek die hem zo lang vertrouwd was, tussen zijn muzikanten. “Die foto is zo alderbastend mooi”, vindt Katrien. “Die heeft hier een ereplaats.”

Thuis
Allebei leerden ze door de jaren heen enorm veel mensen kennen. Hij vooral bij de muziek, zij achter de frituur bij Concordia. “Ik zat eens een keer in de bus in Arnhem”, vertelt Katrien. “Toen hoorde ik ineens: ‘Hee Tineke! He’j nog patat!?’ Geweldig. Toen kende je bijna iedereen, maar als je ermee stopt, verandert dat snel, hoor. Als je zelf geen kinderen hebt, leer je ook de jongere mensen niet meer kennen.”

Daarbij waren ze allebei graag thuis. Vakanties of uitjes? Hooguit gingen ze eens bij familie op bezoek of een stukje wandelen of fietsen. “Na al dat werken was je blij als je thuis was”, vertelt Katrien, die ook aan de tuin jarenlang een grote hobby had. “We wilden Ben ook niet alleen laten. En het was hier altijd gezellig. Nog steeds. Daarom willen we hier ook niet weg. We hebben het hier zo fijn.” Reinier knikt: “Het leven gaat niet altijd over rozen, maar we hebben het hier goed gehad.”