Boog
Op mijn tijdlijn zie ik de wereld zich opnieuw ontvouwen, mensen komen samen om feestjes te bouwen. Ze vieren, verjaren, trouwen. Het blauw met geel associeert men weer met de woonwinkel en wie nog een mondkapje draagt zal wel stiekem uit een bubbel zijn ontsnapt. Het is gelukkig warm, dus we verbruiken niet veel gas. Het is niet dat ik het allemaal niet snap, maar het wil niet beklijven. Die talentenjacht zal trouwens ook wel weer snel op de televisie verschijnen. Wat maakt dat wat we niet vergeten mogen het eerst lijkt te verdwijnen?
Ook wij waren in de voorbereiding op een partijtje hoor, voor het eerst in drie jaar twee openbare kinderverjaardagen in het vroege voorjaar. Ik spande een ballonnenboog om binnenshuis intiem, inhalend te fêteren. Googelde hoe je zo’n kleurenpatroon in elkaar kon laten overlopen en moest alleen nog zo’n pompje kopen. Niet wetende dat ik - bij gebrek aan jaarlijkse oefening in versiering - al snel van de pijn verging; na zeventig exemplaren zaten mijn handen onder de blaren. Dan maar in één adem door met de longen. Al bulderden ze in de voorgaande dagen al van voorspellend protest, het ging best.
Wat staat ie nog altijd mooi, glanzend van ballon en hoog aan het plafond. Het moet gezegd, na drie dagen hing ie wel wat meer neerwaarts; onder valse lucht gebukt. Een beetje gelijk aan mijn conditie, verspilde ik dan toch een zucht te veel? Waren niet enkel mijn handpalmen niet meer heel? Het inpakken van de cadeautjes kostte trouwens ook al aanzienlijk meer moeite dan ik me kon herinneren, maar wat verheugde ik me op de blijdschap van de kinderen.
Een klein doch belangrijk gezelschap al uitgenodigd, puberboezemvrienden incluis. Mijn tieners zijn haast vergeten hoe het was om jarig te zijn met gasten in huis. Basterdsuiker en cacaopoeder wachten op het aanrecht, de arretjescake al weken in gedachten in de maak. De wereld brandt en mijn rug kraakt, ik snap niet waarom mijn thee ineens zo gek smaakt. Is het omdat er mensen de wereld over vluchten en ik me druk maak om hoeveelheden Fanta en chips? Het is buiten zo droog als mijn hoest geworden is. “Oh ja, elleboog”, lach ik hardop als mijn druppels door de slaapkamer vliegen. Hoe hard ik het ook ontken, het nieuws zal er niet om liegen.
Dus; omdat de boog niet altijd gespannen kan zijn, staat ze hier nu werkeloos te stralen: Gratis af te halen, honderdendertig met corona gevulde ballonnen in ontkennende kleuren. Een volwassen boezemvriendin opperde - bij eventueel gebrek aan gegadigden - de versierselen te deponeren voor de deuren van de GGD, dan geef je wie even niets te vieren heeft toch een beetje luchtigheid mee.