Gran tangi!
Elke maand probeer ik geen stuk over corona te schrijven, maar wat is dat moeilijk! Want ieder gesprek, of het nu is met de mensen hier in Paramaribo of met onze familie en vrienden in Nederland, gaat voor een groot deel over corona. Iedere krant, iedere talkshow. Ik geef het op, deze Fa Waka gaat over corona, of u wilt of niet.
Hoe het met ons gaat? Ook de Nederlandse kranten hebben al gemeld dat het virus, vooral de Braziliaanse variant, hier in Suriname hard om zich heen grijpt. De zorg is overbelast en onderbezet en de vaccinatiegraad is nog geen 10%. Er geldt nog steeds een avondklok en de meeste weekenden en feestdagen een totale lockdown.
Peter had even geleden flink koorts en voelde zich flink ziek, dat was schrikken. Maar de test – dat bedoel ik, iedereen begrijpt meteen om wat voor test het gaat – was gelukkig negatief en hij knapte snel weer op. We wachten op onze tweede prik. Nee, hoef ik ook niet uit te leggen. De hele wereld weet om wat voor prik dat gaat, en dat vind ik eigenlijk heel bijzonder. Corona verbindt, in zekere zin.
Totdat het gaat over patenten, exportrechten, geld. Daar heb ik als diplomatenvrouw geen mening over. Ik denk bovendien graag positief, behalve bij testuitslagen. Ook mijn broer testte onlangs negatief, dus dat was positief. Mijn zus en haar man testten positief, dat was minder, maar ze zijn gelukkig weer beter.
De terrassen zijn gesloten, maar ook hier een lichtpuntje. Er is in Paramaribo een hotel met een binnentuin waar je buiten mag zitten. Daar mag het mondkapje af. Natuurlijk moet je je registreren, je handen ontsmetten, je laten temperaturen en afstand houden. Het personeel draagt T-shirts met reclame voor Corona, het Mexicaanse bier. Dat kan hier want niemand heeft het hier over corona, hier heet het covid. Dat is ook fijn voor de mensen die bij ons om de hoek wonen, aan de Coronastraat.
Soms komen we bekenden tegen in de supermarkt, en ook dat zult u herkennen, dat je elkaar even niet herkent. Of dat je mensen alleen maar kent met mondkapje, zonder dat je ze ooit zonder gezichtsbedekking hebt gezien, en als dat kapje er dan een keer niet op zit, dat je dan ineens een leuke brede grijns ziet, zoals die van onze slager. En zonder me in de politiek te willen begeven, en met de beste positieve bedoelingen, vraag ik me soms af of dat boerkaverbod nou nog wel nodig is meneer Wilders, want we dragen toch allemaal gezichtsbedekkende kleding?
En als we dan toch aan het lachen zijn – ik hoop dat u het grappig vond – en opnieuw zonder enig politiek oordeel: wie had ooit kunnen bedenken dat een demissionair minister-president die toch al enige moeite moest doen om nog serieus genomen te worden, aan zijn volk moet uitleggen dat ze wel in de Python mogen, maar niet in Villa Volta?
Maar even serieus, en heel positief: zojuist lezen we dat Nederland genoeg vaccins naar Suriname gaat sturen voor alle volwassenen die gevaccineerd willen worden. Heel veel dank namens de hele bevolking van Suriname! Gran tangi!
Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter
Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus 2020 in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo als Operationeel Manager. Anke hoopt boeken te vertalen, taallessen te geven en wie weet wat er nog meer op haar pad komt.