Henk en Piet stonden aan de wieg van DVO
Hengelose volleybal-vereniging met Keijenborgse roots bestaat vijftig jaar
Door Luuk Stam
HENGELO – Volleybalvereniging DVO heeft dit jaar het vijftigjarig jubileum te vieren, maar een feest lijkt er voorlopig niet in te zitten. Een speciaal gevormde jubileumcommissie buigt zich dezer dagen over de vraag hoe hiermee om te gaan. Nou, bijvoorbeeld door mannen van het eerste uur te laten vertellen. Die zijn er namelijk nog: Keijenborgers Henk Takkenkamp (79) en Piet Gerritsen (77) maakten in 1971 de allereerste stappen van deze vereniging mee.
Keijenborgers, want Hengelo mag dan al sinds jaar en dag de thuisbasis van DVO zijn, de oorsprong van de vereniging – DVO staat voor ‘Door Vrienden Opgericht’ – ligt een dorp verderop. Het idee om te gaan volleyballen ontstond al in 1968 aan de bar bij café Winkelman in Keijenborg. Drie jaar later was de oprichting een feit. Het waren Henk Takkenkamp en zijn vrouw Rikie, die samen met Jo Dieks (voorzitter) het eerste DVO-bestuur vormden.
Op zoek naar een trainer kwamen ze uit bij Piet Gerritsen, die niet lang daarvoor als onderwijzer in Keijenborg was komen wonen. Gerritsen had op de kweekschool in Hilversum gezeten en van daaruit op hoog niveau volleybal gespeeld. Zelfs in de landelijke competitie, tegen mannen als Frank Constandse en Dinco van der Stoep, spelers uit het Nederlands volleybalelftal op de Olympische Spelen van 1964 in Tokio.
In Keijenborg begonnen ze op een heel ander niveau, in de zaal van dorpshuis De Horst. Het was er op z’n zachtst gezegd behelpen. Lijnen waren er niet, het volleybalnet hing provisorisch aan de muur, op één speelhelft stond er een kachel in de weg en een speciaal gespannen zeil bij de bar moest ervoor zorgen dat niet binnen de kortste keren de glazen in het rond zouden vliegen. “Het kon eigenlijk allemaal net niet, maar je moest wat”, blikt Henk Takkenkamp terug.
Er was uitzicht op beterschap: er waren plannen voor de bouw van een school met een gymzaal in Keijenborg. In De Horst vonden vooral techniektrainingen plaats. Gerritsen leerde de nieuwbakken volleyballers het bovenhands en onderhands spelen van een bal. Voor wedstrijden week DVO in de beginjaren uit naar de Hanzehal in Zutphen. “Daar speelden alle volleybalverenigingen hier uit de buurt hun wedstrijden”, vertelt Gerritsen nu. “En zoveel verenigingen waren dat nog niet.”
De bouw van een sporthal in Hengelo in 1978 betekende voor DVO een verhuizing en een explosieve groei van het aantal leden. Bleef het ledenaantal in Keijenborg onder de honderd, in Hengelo steeg het binnen de kortste keren tot over de tweehonderd. In 1983 had DVO 260 leden, waarvan 71 jeugdleden. Aan die ledenstijging droeg ook de toevoeging van het recreantenvolleybal bij. Iedere woensdagavond van zeven tot elf uur trainde Piet Gerritsen – die altijd in Keijenborg bleef wonen – in Hengelo in totaal negentig recreatieve volleyballers.
Met DVO als grote kartrekker ontstond ook het stratenvolleybaltoernooi, dat in zowel Hengelo als Keijenborg nog altijd een begrip is. Recreatief volleybal brengt hier al jaren vele buurten en vriendengroepen samen. Vanwege corona kon het toernooi deze winter voor het eerst in 44 jaar niet doorgaan. Normaalgesproken vinden in de maanden november, december en januari in de Hengelose sporthal ruim 300 wedstrijden plaats, die samen honderden toeschouwers trekken.
Anno 2021 is DVO een bloeiende vereniging met zo’n 250 leden. Er zijn vijf herenteams, acht damesteams, vijf recreantenteams, zes jeugdteams en zes miniteams. De Keijenborgers van het eerste uur kunnen er met enige trots naar kijken. “Mooi dat het zo is doorgezet”, vindt Takkenkamp. Dat is Gerritsen volledig met hem eens. “Uitstekend dat de vereniging hier nog steeds bestaat. Heel veel verenigingen die in die tijd ontstonden, zijn allang weer verdwenen.”
Eén van de hoogtepunten uit het bestaan van DVO, is de viering van het 25-jarig jubileum van in 1996. Dat gebeurde met een clinic voor de jeugdleden door de spelers van PZ/Dynamo uit Apeldoorn. Dat team speelde vervolgens een oefenwedstrijd tegen het Duitse VC Moers, met destijds onder anderen Peter Blange, Rob Grabert en Ronald Zoodsma in de gelederen, leden van het gouden Atlanta-team van dat jaar. Zij die erbij waren, spreken nog altijd van een geweldige dag. Of een dergelijk hoogtepunt er dit jaar in zit, dat is nog maar zeer de vraag.