Goede zorg, aandacht, liefde en afleiding geeft kwaliteit van leven
Algemeen50-jarig werkjubileum Anja Peppelman
Door GGNet Communicatie/Hetty d’Arnaud
VORDEN - Anja Peppelman uit Vorden vierde 11 juli haar 50-jarig werkjubileum als verzorgende bij GGNet Woonzorg ‘De Enk’ in Vorden. Anja is een vrouw die het zorgen voor mensen met hart en ziel deed en klaar stond voor mensen die hulp nodig hadden. Na 50 jaar kwam er een einde aan haar loopbaan bij GGNet.
Hoe het begon
In juli 1971 werd Anja -net 16 jaar– na het examen ‘verzorgende beroepen’ op de huishoudschool letterlijk uit de schoolbanken geplukt door ‘broeder Ottens’. Deze idealistische en vooruitstrevende man was met zijn vrouw Annie een verpleeghuis begonnen in huize ‘Het Enzerinck’ in Vorden. Meisjes met interesse voor een baan in het verpleeghuis werden uitgenodigd om te komen kijken en praten. Te jong om te mogen starten met de opleiding tot verzorgende, konden ze eerst een jaar zonder opleiding komen werken. Na dat jaar meldde Anja, die graag verder wilde leren, zich samen met 13 andere klasgenootjes aan.
“En zo is het begonnen”, zegt Anja. “Roel en Annie Ottens gaven op een bijzondere manier leiding aan het verpleeghuis. Naast Het Enzerinck kwamen daar later nog andere locaties bij zoals Villa Nuova, Klein Enzerinck en Het Hoekske. ‘Goede zorg, liefde, aandacht en afleiding’, dat was het beste volgens Ottens. Er waren vooral oudere bewoners, veelal met lichamelijke klachten, maar ook wel mensen met psychische ziektes. De sfeer was altijd huiselijk en er was veel liefde en aandacht voor bewoners en ook voor het personeel.”
Jaarlijks ging de hele bewonersgroep op vakantie. Een boottocht maken over Rijn, Moezel of Maas, of dagtochtjes met een grote bus, die uitgezwaaid werd door familie. De bewoners namen deel aan activiteiten in het dorp, en de plaatselijke carnavals-, toneel- of muziekvereniging kwamen op bezoek voor een avondje plezier.
“Voor het personeel was er op kerstochtend om 6.00 uur een speciaal kerstontbijt. Iedereen kwam vrijwillig en er stond dan een feestelijk gedekte tafel klaar met op ieder bord een presentje, persoonlijk uitgezocht door Annie Ottens. Na het ontbijt gingen we allemaal in de gang staan om kerstliederen te zingen: zo werden de bewoners gewekt op kerstochtend. Het tekent de warme sfeer die er was. Als er iets te doen of te vieren viel, dan was iedereen er en hielpen ook de partners van ‘de meisjes’, zo nodig, een handje. Het was één grote familie.”
Heel vooruitstrevend voor die tijd waren de MDO’s (multidisciplinair overleg) van huisarts, psychiater, fysiotherapeut, activiteitenbegeleidster, persoonlijk begeleidster en ook familie. Van nieuwe bewoners ging het meegebrachte dossier op advies van broeder Ottens het liefst eerst 14 dagen de kast in. “Hij vond dat je eerst zelf moest kijken wat er aan de hand was en nodig was. Vooral praten met de bewoner, dan kwam je daar vaak al wel achter en wist je al snel de wensen en behoeftes en (on)mogelijkheden, en werd er tevens een band gesmeed. Doelen en plannen werden dan in overleg met de bewoner al snel inzichtelijk.”
Het Groot Graffel en GGNet
In 1983 ging Ottens met pensioen en werd het verpleeghuis overgenomen door ‘Het Groot Graffel’ dat later GGNet werd. Vrijgekomen plaatsen werden opgevuld met mensen met een psychiatrische ziekte. “Ik had altijd al belangstelling voor de psychiatrie en de wens om daar ooit te gaan werken”, vertelt Anja. “Nu kwam het vanzelf op mijn weg en ik vond het heerlijk. Ik kreeg ook meer kennis en kunde op dat gebied door regelmatige bijscholing.” Voor een opleiding liep ze ook stage op andere afdelingen. “Toch ging ik weer terug naar Vorden, omdat daar de warme en huiselijke sfeer me het meeste aansprak.”
Gaandeweg voldeden de oude locaties in Vorden niet meer aan de eisen van de tijd. In 2013 verhuisde de woonzorg van de oude Villa Nuova naar een geheel nieuw gebouw aan de Enkweg in Vorden, ‘De Enk’ geheten.
In de loop der jaren veranderden meer dingen. Vanuit politieke overwegingen (vaak bezuinigingen) en door eisen zorgverzekeraars (stijgende kosten) was niet alles meer mogelijk wat men zou wensen in de zorg. Als het niet meer liep, keek Anja naar het waarom. “Als de basis goed is, dan kun je die beter verder uitbouwen en je weer meer gaan richten op de cliënt. Daarnaast, wat moet er tegenwoordig toch een tijd versleten worden aan computerwerk en het in orde moeten maken van papierwerk.”
‘Mijn stokpaardje: liever mét dan over mensen praten’
De juiste attitude op het juiste moment
“Mijn hart ligt vooral bij de ouderenzorg. Ik houd ervan om ‘in de mens te duiken’, om van iemand zelf te horen wat hem beweegt of heeft bewogen. Daar ben ik mee opgegroeid, ook mijn moeder was daarin een voorbeeld. En zo leerde ik het ook door de werkwijze van Ottens en tijdens mijn verdere ontwikkeling in de ouderenpsychiatrie.
Hoe ik denk en ben, dat lees je eigenlijk al terug in de titel van mijn eindverslag van de opleiding: ‘Is de juiste attitude van een (zieken)verzorgende een van Zich zelfsprekendheid?’. In mijn stages zag ik dingen, vooral in de bejegening en het praten over cliënten, die ik niet goed vond, en daar wilde ik mensen op wijzen. Het is nog steeds mijn stokpaardje, ik zeg vaak tegen nieuwe collega’s: ‘Je zou vooral in ons vak veel meer met de cliënten moeten praten in plaats van over ze’. Echt er gaat een wereld open! En vooral de juiste attitude op het juiste moment, voegt zoveel toe en geeft zoveel terug.”
Balans
Anja heeft geluk gehad. “Alles wat ik als meisje graag wilde, kwam vanzelf op mijn weg. Aan de ene kant de psychiatrie en aan de andere kant ging er een wereld voor mij open toen ik mijn man leerde kennen die dezelfde hobby’s en interesses bleek te hebben als ik. Ik was een fanatiek volleybalster en hij was volleybalcoach eredivisie, bondcoach van het nationale team en later ook adviseur bij het NOC/NSF. Samen hebben we heel Europa doorgereisd en daarbij waardeerde hij ook heel erg mijn ideeën over speltechniek en strategie. Ik kon er veel in kwijt.”
Zij deelde haar hobby’s met hem. “We hielden van vogels (kijken) en van architectuur: ik wilde graag de bouwstijlen van alle pleinen van Europa zien en samen hebben we er al heel wat bekeken. We hielden van ballet en schilderkunst en bezochten samen balletvoorstellingen en musea. Mijn werk in de psychiatrie gecombineerd met de wereld van de topsport en onze hobby’s gaf mijn leven een prachtige balans. Het maakte mij compleet en gelukkig. Eindelijk kon ik helemaal mijzelf zijn. Helaas is mijn man in 2014 overleden, maar ik blijf mij ontwikkelen.” Anja volgde een opleiding kunstgeschiedenis en start binnenkort met een cursus filosofie.
‘Ik ben nog niet klaar met de pleinen van Europa’
Haar laatste werkdag was 11 juli. “Ik heb gezegd dat ze me altijd mogen bellen om als vrijwilliger te komen helpen. Maar dan wil ik wel iets betekenen voor de bewoners. Ik ben niet iemand die kan helpen kerststukjes te maken of iets dergelijks.” Anja hoopt ook dat zij weer theatervoorstellingen, de bioscoop, (muziek-)festivals en sportwedstrijden kan bezoeken. En contacten onderhouden met familie en vrienden.
Zij heeft een prachtige tijd gehad bij GGNet. “Ik wil hierbij nog graag mijn vroegere en huidige werkgevers, leidinggevenden en collega’s bedanken, dat ik een plek bij hen heb gevonden waar mijn hart lag en waar ik mijzelf kon zijn, mede door toedoen van jullie allen. En speciaal ook Tiny Luttinkhuis wil ik benoemen die bijna 50 jaar mijn collega was, en uit diezelfde schoolklas werd ‘geplukt’. Maar bovenal wil ik de bewoners/cliënten bedanken: dat ik al die jaren voor hen mocht zorgen en dat zij mij toelieten in hun leven.
Hartelijk dank aan allen die ik gekend heb. Ik wens verder iedereen een zo gezond en zo wenselijk mogelijk leven toe!”
