Vrolijk verder
Elk jaar weer een jaartje ouder, daar doe je geen donder aan.
Ja, van hoge brug afspringen, maar die weg wil ik niet gaan.
Tweeënnegentig intussen; respectabel oudje, toch?
Gaandeweg wat krakkemikkig, maar het meeste doet het nog.
Fijn zo'n leeftijd te bereiken zonder blijk van dementie;
pure mazzel, geen verdienste, dat is zoals ik het zie.
'k Ben nu in de freewheelfase van mijn leventje beland.
Alles wat nog komt is toegift; 'k zie wel waar het scheepje strandt.
Broers en zussen, oudste vrienden, zijn er allemaal niet meer.
Laatste van mijn generatie; twijfelachtig is die eer!
Goddank heb ik eega Irma al ruim halve eeuw bij mij;
kunnen het samen prima vinden; samen lachen hoort daarbij.
Honderd zal ik wel niet halen, wat ik ook niet nodig vind.
'k Sluit mijn ogen straks tevreden. 't Leven was mij goed gezind.
Als het zo ver is, denk dan even: eeuwigheden zijn vergaan
eer 't heelal, de zon, de aarde en het mensdom kon ontstaan.
En diezelfde eeuwigheden gaan voor eeuwig door gewis
als de zon de aarde opslokt, mensdom lang verdwenen is.
Met dit tijdspan vergeleken leeft een mens ontzettend kort.
En zo zal het altijd blijven, zelfs als hij tweehonderd wordt.
Superkort, dus moet je zorgen, dat het wel van waarde is.
't Leven is goddank voor velen boeiende belevenis.
Ach, wat zal ik verder zeggen; dingen gaan zoals ze gaan.
Of 't ons wel of niet goed uitkomt, trekt het lot zich niets van aan.
'k Zou dit graag met iets besluiten wat bij 'n oude grijsaard hoort;
een citaat of spreuk vol wijsheid of desnoods een stichtelijk woord.
Nou, daar gaat ie: Lieve mensen neem het leven niet te zwaar;
let niet op pietluttigheden; houd een beetje van elkaar.
Luister wel naar je geweten; heb met medemens geduld,
maar als 't mensdom zichzelf uitroeit, jammer dan, maar eigen schuld!
En zo eindigt mijn gedichtje in een gruwelmetafoor.
Zelf ga ik nog graag een tijdje opgewekt met leven door!
André van Alphen,
Zuivelweg 5 A,
Hengelo Gld.