Mañana Mañana eindigt in schuimend feest

VORDEN - Er is niet één naam die dit Mañanaweekend vaker is gevallen dan die van Jezus. Lánge rijen voor de caravan van de Messias. "Alles komt goed"; met die woorden lokte Jezus menig festivalganger zijn caravan in en wat er daarna gebeurde, werkte heel verfrissend op de geest. Meer kunnen we daarover helaas niet over kwijt, maar mocht je Jezus dit festivalseizoen nog ergens tegenkomen, twijfel niet. Hij is er ook voor jou.

Door Meike Wesselink

Fantastisch theater wisselt het muziekprogramma van Mañana Mañana dit weekend weer af. En soms is het maar héél klein, zoals de Complimentenvissers die her en der over het terrein bezoekers verrassen met lieve, persoonlijke complimentjes. Ook Dichter des Achterhoeks Eva Schuurman deelde poëtische werkjes uit vanuit haar piepkleine kantoor in het bos. Een paar woorden waren genoeg, dan sloot het kantoortje en hoorde je alleen nog maar het tikken op de typemachine.

Hoog op mijn lijstje staat Varkentje Rrrund. De pittige animatieserie uit Klokhuis is met een speciaal hoorspel naar het festival gekomen, mét een berg merchandise. Maar waar de animatieserie nog wel eens tegen het randje schuurt, is het hoorspel dat animator Michiel Hoving zelf leidt, toch een beetje een slap aftreksel van het echte werk. Een prachtig muziekensemble echter vergezelt Hoving en als hij met dat ensemble een dag later nog eens in het Tuinhuis verschijnt als the Reverse Cowgirls, komt alles toch weer goed.

Verrassend ook zijn de momenten dat je langs het Open Podium loopt en het geluid je doet blijven staan omdat het je recht in je hart raakt; bij Jan de Bruijn bijvoorbeeld, of Wendy Addink. Zaterdagavond verschijnt opeens de Bökkers Band ten tonele en duurt het dan ook niet lang of het Open Podium-terrein staat vol hossende festivalgangers.

Menig man smelt bij het zien van The Mourning Glories op de Veranda. Het driestemmige trio, uitgedost met gitaar, ukelele, zingende zaag en wastobbe oogt mierzoet en klinkt af en toe dito met jaren twintig en -vijftig Rootsliedjes, maar de dames bespelen het publiek moeiteloos met hun charmes; winden je om je vinger en duwen je weer van zich af.

Helaas mis ik het varende theater waar Stef Woestenenk met mooie liedjes en verhalen zijn publiek bespeelt. Ik kan hem nog nét vanaf de oever zien. En ook The Goat Roper Rodeo Band en Esk-Esque moet ik helaas missen. Wat ik wél zie is Korfbal; jongens in de leeftijd van mijn zoon, maar met bik-kel-hard gitaarspel. Dat doet mening oude rocker verbaast een wenkbrauw optrekken.

De Piste is de plek waar de acts naar je toekomen; Gareth Jones die zich vol zelfspot en slechte grappen in maar liefst honderd meter plasticfolie laat verpakken - toch grappig- of het vertederende duo van Springtime dat aan springveren een slapstick-achtige voorstelling geeft die een beetje doet denken aan Mr Bean.

Een heerlijke slotact vormt L'Chaim zondagavond. De stoot energie die de zevenkoppige Balkanformatie eruit knalt, werkt metéén aanstekelijk. Bekende Balkanbeats worden afgewisseld met knappe eigen liedjes en hoewel het aandeel publiek deze laatste avond iets lijkt te zijn geslonken, komen mensen overal van het landgoed naar de Totempalentent gesneld, waar al gauw een flinke mensenmassa staat mee te deinen op het ritme. Natuurlijk wacht iedereen op de knallende vuurwerkafsluiting, maar wat pas écht een klapper is, is het zeepsop-kanon dat binnen no-time de hele tent in een schuimende zee verandert en de vies geworden festivalganger even lekker in het sop zet.

'Het was weer een wereld, een wereld op zich'

Vervolg van pagina 9

VORDEN - Terwijl op de Piste een verkleedpartij begint, aangevoerd door een danser in eighties-kostuum, snel ik mij naar de toiletten. Drie uur lang dichten kan mijn blaas amper aan, maar elke keer als er weer iemand aansluit durf ik alsnog niet meer weg te gaan. Achter mij klinkt gejuich in de Totempalentent, er is een of andere vent die thuis is in de keuken. Of ja, hij gebruikt vooral veel vershoudfolie, en krijgt daarbij verrassend weinig frisse lucht. Drie dames lachen zich een kriek omdat ze al drijvend theater bezochten en een Vlaamse mevrouw zoekt een rijm voor haar hond. Er loopt een meneer op blote voeten en met een Schotse kilt voorbij, de mannen van de band van gisteravond zijn afgeschminkt door hun kussens.

Twee oude geliefdes met jonge verkering vertellen nog nooit zoveel te hebben gevreeën en bulderen het daarna gierend uit, mijn houten huisje resoneert en reageert op hun geluid. Dan zijn er vriendinnen die opgelucht blij vertellen hun gedicht weer te hebben gevonden, alsof het een kind van hun liefde is. Ik eet pasta, kokosballen, crêpes met Nutella en robuuste friet. Neem plaats naast gelijkgestemden op bomen die voor ontspanning staan.

Het was weer een wereld, een wereld op zich. Een klein universum waarin ik mocht wonen. Waar met trots in de Tipi mijn boekje verscheen. Waar ik het overhandigde aan de man die aan de basis van dit festival stond. En ik weet best dat dit stukje een wirwar van verhalen, een doolhof van woorden en indrukken is. En mijn toetsenbord voelt na twee dagen typemachine zo onwennig als het huis om mij heen. Aan mijn dichtluik verschenen talloze monden, en tranen en woorden en daverend lief. En om nu hier te zijn, zonder geur van het bos en rumoer en zacht.. Is een beetje als dat meisje dat verdwaalt en alleen was, tot jij weer je hand uitsteekt en ik roep 'deze is van mij!'