'Achterhoekse' toost op boek Eva Schuurman
VORDEN - Mañana Mañana en de Achterhoek voelen inmiddels helemaal als thuis voor Eva Schuurman, columnist voor Contact Bronckhorst en Dichter des Achterhoeks. De Wichmondse was dan ook helemaal in haar element toen ze donderdagavond 14 juni het eerste exemplaar van haar boek Kleine Trampolines in haar 'achtertuin' aan oer-Achterhoeker en festivalorganisator Gijs Jolink mocht overhandigen. Het boek dat wordt uitgegeven door Achterhoek Nieuws was dit weekend voor de speciale festivalprijs van 10 euro te koop op Mañana Mañana. De bundel met verzamelde columns uit Contact en 'sporadische gedichten' is ook voor 12,95 euro te koop bij onder andere boekhandel Bruna in Vorden.
Nadat Eva in de Tipi een bed van grappige, persoonlijke en ontroerende woorden had gelegd, richtte ze zich met een speciaal geschreven gedicht tot de gastheer van het festival. Ze bedankte hem en 'zijn Achterhoek' voor de inspiratie en het gevoel van thuis zijn. Nadat Gijs Jolink het eerste exemplaar in ontvangst nam, werd er op Achterhoekse wijze geproost met een glas Grolsch. Jolink prees Eva om haar talent en wees op de waarde van taal. "Of het nou gedichten of verhalen zijn, we vertellen ermee wie we zijn, taal zorgt voor beschaving."
Dichthok
Tijdens het festival zocht Eva regelmatig haar eigen afgetimmerde hokje op, dat ergens in het Mañana-landschap verscholen lag. Festivalgangers konden daar een vragenlijstje invullen en aan de Dichter des Achterhoeks geven. Het luik van haar hokje ging dan voor enkele momenten dicht. Eva stoeide met de woorden en maakte op een ouderwetse typemachine een persoonlijk gedichtje klaar terwijl je wachtte. Ze hoopt dat ze hiermee bezoekers een lach op hun gezicht en een blijvende herinnering aan Mañana Mañana heeft kunnen bezorgen.
'Deze is van mij!'
Eva Schuurman presenteerde donderdagavond op Mañana Mañana haar boek 'Kleine trampolines' en nam zaterdag en zondag in haar dichthuisje plaats. Tussen de rijmpjes door slenterde ze verwonderd over het Mañana-landschap.
Die man rechts vooraan zonder ritme, hoe zijn kaken meededen met onbekend Spaans en zijn benen iets deden dat ik nooit eerder zag. Een vrouw klom op de reling van de Veranda met haar kapsel in een lamp, nam de tijd haar val te orkestreren en te overzien, om zichzelf vervolgens naar blijdschap te springen. Aan mijn dichtluik vertelt een jongetje me later dierenartsassistent te willen worden en er loopt terstond een man voorbij met de fysiek van een gorilla. Verderop veren twee theaterliefdes met soepele knieën tussen zevende hemel en aarde op en neer, en laat iemand zich zalven door een lieve heer.
De bomen zo hoog en zo groots als de dromen zijn met kinderen bevolkt. Ondersteund door touwen als armen en een systeem dat hen toestaat zichzelf te dragen. Aan mijn dichtluik verschijnen twee zusjes die zeggen eens met drie te zijn geweest. We dichten voor hun papa en ik slik het meest. Geen hit van de band bij het Tuinhuis klinkt bekend in de oren, toch wil ik van alles het liefste dit horen. De paraplu's als siersel over de weide, niet functioneel want enkel de wind daalt hier neer. Een butler helpt me met mijn tassen het terrein op, ook buiten zijn veld nog altijd in functie. Zoals die meneer die de bladeren zuigt en zorgt dat het pad vrij van stof zal blijven. Al dwarrelt hier stof neer tot praten en zwijgen, stof tot genieten en meer.
Voor mijn dichtluik verschijnt een vrije vrouw, ze neemt vier wonderschone kroeskopjes mee. Ze gluren naar mij alsof ik een attractie ben en ik denk slechts 'wat een schone foto is dit'. Mijn overbuurman heeft waterpijpen en vertelt me dat zijn vader écht een dichter is, het brengt ons iets verder uit elkaar. De mannen bij het water die pootjebaders behoeden voor gevaar duwen het deurtje van mijn huisje wat aan, mijn stroomkabel verhoed dat vanzelf te gaan. Ik merk dat ik schrijf in metrum en rijm, wat wil je ook na zoveel gedichten. 126 in totaal en de volgende keer bevestig ik een tissuedoos aan de rand van mijn raam. (Om in te snuiten wat niet verloren mag gaan). Wanneer ik na een rondje rug strekken terugkeer op de Oase doolt een klein meisje met bril zich tussen de bomen. Ze speurt met haar ogen maar vind niet wat ze zoekt. 'Wie ben jij kwijt?' vraag ik haar zachtjes en meteen steekt ze haar hand naar me uit. Even later spurt mama verschrikt op haar af, 'die is van mij!' roept ze dierlijk fantastisch. Ze lijkt haar wel op te eten en snelt dan naar papa die nog altijd zoekt.