Eva Schuurman wil de wereld een beetje verzachten
Wichmondse woordkunstenaar komende twee jaar Dichter des Achterhoeks
Door Gerwin Nijkamp
WICHMOND - Wie tegenover Eva Schuurman (36) zit, kijkt de liefde als het ware recht in haar ogen. De Wichmondse woordkunstenares heeft altijd oog voor het positieve, of zoekt tenminste iets dat troost of hoop kan bieden. "Ik probeer de mensen en situaties te begrijpen en het goede in te zien. Ik heb het streven de wereld een beetje te verzachten, zonder een deken over het negatieve te trekken overigens." Dat is wat de regio dan ook van haar bijdragen als Dichter des Achterhoeks kan verwachten. Een gesprek met Eva over poëzie, volwassen worden en natuurlijk de Achterhoek.
Dinsdagavond 2 mei werd Eva in Grand Café Doetinchems Meisje als Dichter des Achterhoek benoemd. Deze eretitel, die ze de komende twee jaar mag dragen, is in het leven geroepen door dagblad De Gelderlander. Eva zal per jaar acht tot tien gedichten naar aanleiding van de actualiteit maken. Ze is na Henk Beunk en Jack Weijkamp (die het dichterschap samen met Lucy Legeland vervulde) de derde Dichter des Achterhoeks. De vorige twee edities ging een verkiezing vooraf aan de benoeming; toen greep ze beide keren net naast de titel, ditmaal werd ze gevraagd het eervolle ambt te vervullen.
Bijna gestopt met dichten
Na de twee mislukte pogingen, waar ze - competitief als ze is - aanvankelijk flink van baalde, had Eva het dichten eigenlijk al een beetje opzij geschoven. Haar agenda zit immers ook behoorlijk vol. Ze schrijft teksten voor onder andere Herman van Veen, verbindt stellen in de echt als trouwambtenaar, is columnist van Contact en draagt als moeder de liefdevolle zorg voor haar twee dochters.
Maar vooral was er bij haar de twijfel of ze wel een echte dichter is. Wie bij een dichter het beeld van een wat verheven persoon die zijn publiek op abstracte teksten trakteert, komt bij een ontmoeting met de nieuwe Dichter des Achterhoeks bedrogen uit. De 36-jarige is een frisse verschijning en van nature erg benaderbaar.
'Ik heb geen uitgesproken mening, zoek het dicht bij mezelf'
Net als haar teksten. "Het grote wereldnieuws is niet mijn inspiratie, ik zoek het heel dicht bij mezelf. Gebeurtenissen observeren, interpreteren en dan mijn gevoel eraan meegeven", legt ze uit. "Ik hou er niet van om in de ruimte te lullen, zodat het mooi klinkt. De feiten kloppen en mijn gevoel is echt." Met die stijl wist ze de afgelopen jaren al de nodige (vrouwen)harten te veroveren. Eva maakte indruk met het gedicht dat werd voorgedragen na het overlijden van Henk Aalderink, de burgemeester van Bronckhorst. Ook is er op een glazen wand van het gemeentehuis in die gemeente een gedicht van haar aangebracht.
Op z'n Achterhoeks
Gefrustreerd over de vorige twee 'afwijzingen' is Eva allang niet meer. "De weg naar de benoeming tot Dichter des Achterhoeks liep eigenlijk parallel aan mijn inburgering", vertelt de geboren Amersfoortse. "Het gaat hier allemaal wat rustiger dan in de Randstad, alles komt hier op z'n tijd. De Achterhoeker moet eerst even zien wat voor een vlees hij in de kuip heeft, maar dat is uiteindelijk wel welkom. Ik ben dan ook erg blij dat ik nu iets terug mag doen voor de Achterhoek."
Ze groeide weliswaar op in een regio waar je iets 'moet' presteren, maar werd de afgelopen negen jaar volwassen in de streek waar het allemaal mag. Eva heeft er haar thuis gevonden. "Ik ben hier rustiger en meer bescheiden geworden." De 'gemoedelijke nonchalance' die haar zo aanspreekt in de Achterhoeker, heeft ze zich ook meer eigen gemaakt. "Ik ben iemand zonder duidelijke mening, hoef niet overal wat van te vinden."
Monumentjes
De komende twee jaar zal ze groot en klein nieuws uit de Achterhoek in gedichten vangen. "Als de regio ergens zwanger van is, schrijf ik er een gedicht over. Maak ik een monumentje van woorden ", legt Eva uit. Een poëtische weergave van het nieuws is volgens de kersverse Dichter des Achterhoeks van toegevoegde waarde. "Ik wil mijn publiek bij de hand nemen en een beeld schetsen. Door woorden aan een gebeurtenis te geven, daalt het besef beter in, een gedicht dwingt je om ergens rustig over na te denken." Ze hoopt dat de Achterhoek dankzij haar gedichten gaat inzien hoe fijn en rustig het hier is, ook dat de inwoners wat meer trots worden op de streek.
'Ik ben bang genoeg om het te durven'
Dat ze als Dichter des Achterhoeks veelal over de actualiteit zal schrijven, spreekt haar aan. "Ik vind het fijn om kapstokjes voor mijn teksten te hebben." Spannend vindt ze het ook. "Maar ik ben bang genoeg om het toch te durven", lacht ze.
Deze gezonde dosis lef heeft haar al ver gebracht. In 2003 won Eva naar eigen zeggen 'per ongeluk' de juryprijs tijdens het Concours om de Wim Sonneveld-prijs. "Ik kende de regels van het cabaret helemaal niet, maar won toch", lacht ze. Gedurende haar studie aan de Kleinkunstacademie leerde ze zingen, toneel, schrijven, improviseren. "Ik heb altijd gedacht dat ik overal een beetje goed in was, maar dat ik nergens in uitblonk." Dat voedde haar onzekerheid, maar inmiddels weet ze dat al die vaardigheden én haar persoonlijke kijk op de wereld, hebben geleid tot een mooie carrière. "En nu mag ik me door de benoeming tot Dichter des Achterhoeks ook nog eens echt dichter noemen."