Cafétuin wordt Bosplantsoen
BAAK – Verrast worden op je verjaardag met een tuin die naar jou vernoemt wordt, gebeurt je zeker niet elke dag. Dit overkwam Theo van den Bos op zijn 69ste verjaardag. Hij is al decennia lang de tuinman van het Wapen van Baak.
Door Alice Rouwhorst
"Ik had wel gedacht dat ze een keer een geintje met me uit zouden halen. Maar dit had ik natuurlijk niet verwacht", zegt Theo bedeesd. 'Ze' zijn Humphrey Herst en Petra Weel, de uitbaters van het Wapen van Baak en zijn maten die elke zaterdagmiddag om vijf uur in het café bijeenkomen om de week te bespreken onder het genot van een potje bier. "Ik liep al langer met het idee rond om Theo op deze manier te eren, maar er was nog geen geschikte gelegenheid geweest. Toen de vraag rees wat we Theo met zijn verjaardag moesten geven, wist ik dat dit hét moment was", zegt Humphrey.
Partner Petra zorgde voor het naambord en Aloys Schut, ook behorende bij de zaterdagmiddagclub, smeedde een paal waar het naambordje aan kan hangen. Hiermee was het cadeau helemaal compleet.
Op zijn verjaardag, toevallig een zaterdag, kon Theo natuurlijk niet naar de kroeg komen, omdat zijn huiskamer vol zat met visite. Dus toog de vriendenclub naar hem en uit handen van Petra kreeg Theo het naambordje 'Theo van den Bosplantsoen' uitgereikt. "Het is meer dan zo maar een presentje", verduidelijkt Humphrey. "Het is een blijk van grote waardering voor al het tuinwerk dat hij hier verricht. Vele gasten loven de mooie tuin. Dan zeg ik direct tegen ze dat ze niet naar mij moeten kijken, dat het niet mijn verdienste is. Ik heb nog nooit zwarte randen onder mijn nagels gehad! Als ik vind dat ik vroeg op de zaak ben, is Theo al aan het schoffelen, maaien of wat dan ook".
Theo hoort al deze loftuitingen haast een beetje verlegen aan en zegt dat tuinieren gewoon een grote hobby van hem is. "Heerlijk buiten bezig zijn is fantastische. En het contact dat ik dan heb met gasten vind ik heel leuk!" Op de vraag hoe lang hij de tuin verzorgt, moet hij het antwoord even schuldig blijven. Het is duidelijk dat hij daar absoluut niet mee bezig is. Het voelt een beetje als 'zijn' tuin en die onderhoudt hij met heel veel plezier en passie al meer dan dertig jaar, concluderen we. "Daarnaast heb ik natuurlijk nog de tuin bij mijn huis en bij familieleden mag ik ook graag in de aarde wroeten. Puur belangeloos hoor, ik doe het graag", zegt hij nuchter. "Zelfs als de mussen dood van het dak vallen, zit hij nog, compleet bezweet, in de tuin te werken. Die man is niet te stoppen," vult Petra aan.
Op dit moment worden er plannen gesmeed om de tuin te renoveren samen met het plaatselijke hoveniersbedrijf MW. Meer bloemen en kleur en minder struiken is de bedoeling. Het terras wordt vergroot richting de vijver en de berg verschuift daardoor ook die kant op. "Dat betekent voor Theo wel minder groen", legt Humphrey uit. "Dat lost hij maar op met bloembakken", vervolgt hij. "Daar bemoei ik mij niet mee. Het uitzoeken van de bloemen en planten laat ik volledig aan Theo en Petra over".
Het blijft nu echter nog even bij plannen maken, want het weer werkt nog niet mee. "Laatst met dat warmere weer begon het al enorm te kriebelen. Ik sta te popelen om aan de slag te gaan, om de tuin eens grondig op de schop te nemen. Heel veel struiken zijn te groot. Die ga ik, zodra het kan, flink snoeien', zegt Theo gretig.
Herman Vrielink veertig jaar in Bekveld
Vervolg van voorpagina
BEKVELD – Herman Vrielink (62) begon er als leerkracht en werd in 1989 directeur. Nu viert hij zijn veertigjarig jubileum op de school in Bekveld.
Toch heeft zo'n kleine school ook nadelen. "Er zijn wel periodes van onzekerheid geweest", blikt Vrielink terug. Zo had de school midden jaren tachtig nog maar 23 leerlingen. Door nieuwe landelijke regelingen dreigde een sluiting. Had zo'n klein schooltje nog wel bestaansrecht? "Toen zijn we zelf ook de buurt in gegaan om te onderzoeken of er nog toekomst was. De reacties waren positief."
Met de toevoeging van de kleuterschool steeg het aantal leerlingen naar rond de veertig. Jarenlang bleef dat aantal stabiel. Sinds 2010 is het aantal kinderen dat de school bezoekt zelfs gestegen tot ruim zestig. "Het voedingsgebied is uitgebreid", stelt Vrielink vast. "Mensen kiezen bewust voor onze school. Bijvoorbeeld vanwege de hoge onderwijsresultaten. Of doordat ze goede verhalen horen. Daar zijn we wel heel blij mee."
Ondanks het feit dat het goed gaat met de school, was het nog niet zo zeker of Vrielink de veertig jaar in Bekveld wel vol zou maken. Scholengroep GelderVeste stippelde een beleid uit waarbij personeelsleden maximaal tien jaar op één plek mogen zitten. Dat zou voor een kleine school als Bekveld – waar veel teamleden al jaren werken – betekenen dat er binnen de kortste keren een compleet nieuw team staat.
Voor Bekveld is de zogeheten mobiliteitsrichtlijn daarom iets versoepeld. Het maakt dat Vrielink te horen kreeg dat hij in ieder geval mag blijven zitten. Daar is hij maar wat blij mee, want de drang om ergens anders te gaan kijken, is allang verdwenen. Vrielink zit in Bekveld op zijn plek en voelt zich hier – ondanks dat hij nog altijd in Hengelo woont – thuis. "Ik heb letterlijk en figuurlijk aan deze school gebouwd. Dit is mijn school geworden."
Het veertigjarig jubileum van de basisschooldirecteur gaat dan ook niet onopgemerkt voorbij. Op vrijdag 24 februari zet zijn team hem in het zonnetje. Overdag staat er een feestelijk programma met de kinderen gepland.
's Avonds is er van 19.00 tot 21.00 uur in de school een receptie waarbij iedereen die dat wil Vrielink kan feliciteren met zijn jubileum.
