Afbeelding

Vijf uur

Algemeen

Op wat zeer waarschijnlijk de laatste trainingsavond van dit jaar was, liep ik op sportpark Het Elderink in Hengelo rond om foto’s te maken voor het magazine van Pax. Voetballers en voetbalsters liepen in en uit, grote blauwe tassen werden richting kleedkamers gesjouwd en even later kwam het geluid van kletterende noppen weer naar buiten. Eén van de jongens grapte of ik mijn voetbalschoenen ook had meegenomen. Ze konden nog wel iemand gebruiken voor de linksbackpositie.

Vrijdagavond klonk dat idee alweer heel anders. Niet trainen en wel wedstrijden voetballen, dat had ik vroeger heerlijk gevonden. Van de wedstrijden op zaterdag kon ik als tiener nog wel genieten. Aan trainen had ik een broertje dood, helemaal in de donkere wintermaanden. Natuurlijk zijn de trainingen voor de hogere teams een noodzaak. Een serieuze wedstrijd op zondag kan niet zonder een goede voorbereiding doordeweeks. Dat vinden de spieren ook. 

Voor de voetbalteams is het op dit moment schipperen. De KNVB is er nog niet uit over wat te doen met de ontstane situatie. Bij mij moet de nieuwe realiteit steeds ook weer even landen. De eerste keer in de supermarkt dacht ik twee stappen te laat aan het mondkapje. Ik was verbaasd toen om tien voor acht de borden al naar binnen werden gezet. En al die donkere etalages, waar was de koopavond ineens gebleven? Verrek: niet essentieel. Streep erdoor. 

Bij de vorige persconferentie maakte mijn hart nog een kleine vreugdesprong. Mijn favoriete uurtje in de snackbar – van zeven tot acht – mocht blijven. De snackbar is in deze tijden mijn kroeg, mijn buurthuis en mijn bron van inspiratie. Ik kom er vrijwel dagelijks. Prikkelarm, toch Achterhoeks gezellig, een fijne kop koffie en op z’n tijd een hapje eten. Inmiddels is de avond geschrapt. Nu is dit stukje sociaal gebeuren nog tot vijf uur op te pikken, maar voor hoelang?

De sportschool is al om zes uur in de ochtend open. Na vijf uur in de middag is het vrijwel overal stil. De horeca krijgt het opnieuw zwaar te verduren. De veerkracht blijft bewonderenswaardig. Afhaal- en bezorgmenu’s schieten weer als paddenstoelen uit de grond. Plan B móét wel uit de kast. Iedereen die het Sinterklaasjournaal kijkt, weet ook: het aantal gezette schoenen is dit jaar nog niet eerder zó hoog geweest. Zelfs een cadeautje is geen zekerheid meer.

Over de positie heb ik nog even nagedacht. Linksback is leuk, maar ik zou het liefst in de spits staan. Een volledige wedstrijd wordt wat gek. Ik hoop op een invalbeurt in de 73ste minuut. Dat ik vervolgens een kwartier onzichtbaar ben en dan uit een afgemeten voorzet de winnende binnentik. En dat er dan een fotograaf rondloopt om dat unieke moment - voor mij dan toch - vast te leggen. Gaat allemaal nooit gebeuren, maar dromen mag. Zelfs na vijf uur.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant