Mi saka mi atie gie

We zijn nu elf maanden in Suriname. Dan heb je wel eens een dokter of een tandarts nodig. In een land waar veel te lang veel te weinig in de zorg is geïnvesteerd, en ook nog in coronatijd, wat mag je daarvan verwachten? We zetten een paar ervaringen op een rij. 

Een kennis van ons had op zondagavond een crisis, ze kreeg bijna geen adem. Er was geen arts die wilde komen en in het ziekenhuis was het antwoord: regel zelf maar vervoer om hierheen te komen. Uiteindelijk kwam er toch rond 23 uur een huisarts. Ze voelde zich inmiddels al wat beter en het is goed afgelopen. 

Die huisarts wil iedereen, en wij waren nog op zoek dus maakten meteen een afspraak om kennis te maken. In de wachtkamer zagen we geen handzeep, te weinig afstand tussen de stoelen, een paar mensen zonder mondkapje en niemand die daar iets van zei … een assistente rende heen en weer om aan de deur recepten af te handelen … en de spreekkamer was de winkel van Malle Pietje met overal enorme stapels papier, medicijnen en verbandmiddelen. Daarachter zat een zwaarlijvige huisarts die zelf alle telefoontjes aannam en intussen onze gegevens wilde gaan noteren: naam, leeftijd (weer een telefoontje), medische geschiedenis … daar was ik snel klaar mee. “Peter, was ik arrogant?” “Uhm, nou ja … een beetje maar wel terecht.” 

En dan naar een oogarts, met vlekken in mijn oog waarvan ik uit ervaring wist dat het netvlies misschien ging loslaten, dus dat was nogal spannend. “Dokter, fijn dat ik zo snel mocht komen maar kunt u uitleggen wat u gaat doen?” “U had toch al ervaring met ablatio, dan hoef ik u niks uit te leggen.” En hij ging laseren, voor mij heel nieuw. En het deed pijn. En hij werd boos. Ik moest stilzitten en mijn mond houden. Later bleek dat hij al een uitstekende netvliesspecialist voor me had geregeld voor de volgende dag, maar dat wist ik niet. Praten met de patiënt is niet altijd de gewoonte hier. Ik geloof dat hij het nog frustrerender vond dan ik. In elk geval bleek een dag later dat laseren geen pijn hoeft te doen. 

Inmiddels hebben we een huisarts gevonden die zelfs op zaterdag achter de uitslag van een bloedonderzoek aan gaat en ons belt, terwijl er niets ernstigs is gevonden. En een tandarts die op Humberto Tan lijkt (ik vind dat wel prettig, u hoeft dat niet met me eens te zijn) en een grotere perfectionist is dan onze tandarts in Nederland. Ook horen we verhalen van mensen die hier met corona in de ziekenhuizen hebben gelegen en er weer uit zijn gekomen, en die vol lof zijn over alle artsen en verpleegkundigen, zowel de slecht betaalde Surinaamse staf als de Nederlandse vrijwilligers. 

In de wachtkamer van de oogpolikliniek kwam drie jaar geleden het plafond naar beneden, gelukkig raakte niemand gewond. De reparatie is vanwege geldtekort nog steeds niet klaar maar de poli is wel opengebleven. Het tekent de zorg in Suriname: het werk gaat gewoon door totdat op een dag de bodem eronderuit valt. Mi saka mi atie gie! Petje af! 

Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter

Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus 2020 in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo als Operationeel Manager. Anke hoopt boeken te vertalen, taallessen te geven en wie weet wat er nog meer op haar pad komt.