Mama Ans doet na 46 jaar de keukendeur achter zich dicht

BRONKHORST/BAAK – Met nog één werkweek te gaan stond Ans Mulder (Bronkhorst, 1955) onverwacht al voor een verrassing te staan: een enorme slagroomtaart die in het restaurant van het Wapen van Bronkhorst op tafel stond met de tekst: ‘na 46 jaar genieten van je pensioen!’. Daarna kreeg Ans ook alvast een fraaie bos bloemen overhandigd door Odeke Brinkhorst en Herman Meutstege omdat zij na 46 jaar afscheid nam van het bedrijf waar zij zo thuis was.

Ans Mulder was 46 jaar onderdeel van Het Wapen van Bronkhorst. Gerrit en Diny Meutstege runden destijds het restaurant in Bronkhorst aan het Gijsbertplein 1344 no 1, tegenover de kapel. “15 mei 1975 ben ik begonnen”, vertelt Ans bij de koffie met taart. Zij was toen twintig jaar, Herman Meutstege was net negen. “Ik werkte bij de bejaarden- en gezinsverzorging, waarvoor ik in opleiding was en moest op een ochtend met mijn moeder op kantoor komen. Ik kreeg ontslag zonder opgaaf van redenen, maar vermoedelijk was het omdat ik protestants was en de organisatie katholiek. Die middag liep ik met mijn moeder het Wapen van Bronkhorst binnen voor een betrekking in de huishouding.”

Herman wist niet meer of zijn ouders een advertentie hadden gezet, maar Ans dacht dat ze het wel in de krant had gezien. “Je moeder stond in de keuken vis te bakken”, lacht ze naar Herman. Na het gesprek kon ze meteen beginnen, dagelijks van 9.00 tot 12.00 uur en van 13.00 tot 18.00 uur. “Ik deed de huishouding, maakte het restaurant schoon en waste af.”

Tussen de middag liep Ans naar haar huis achterin de Boterstraat achter het restaurant. Zij woonde daar met haar ouders, twee broers en twee zussen. “In november 1993 verhuisden mijn ouders naar Steenderen. Het huis was voor mij alleen te groot en ik vertrok naar Baak.”

Toen de kok wegging en er niet direct een nieuwe was, kwam Ans in de keuken aan het werk, van 12.00 tot 20.00 uur. “Ik maakte de gerechten van de kleine kaart, zoals pannenkoeken of omeletten. Voor het diner zorgde ik voor de koude kant, de garnituren van aardappeltjes, warme groente en sla en de bijgerechten. Verder was ik manusje-van-alles. Ik heb veel collega’s voorbij zien komen in al die jaren. Veel leerling-koks kwamen later weer terug als zelfstandig kok.” Koks plagen haar weleens door de strik van haar schort los te trekken, maar noemen haar liefdevol mama Ans. “Mijn eerste bloemkooltje schoonmaken, dat heb ik van Ans geleerd”, vertelt een van hen.

Haar 25-jarig jubileum werd gevierd in Restaurant Den Bremer in Toldijk. “Dat wilde ik graag, omdat anders het personeel niet kon feesten.” Gerrit had de rekening wel voor zijn rekening genomen.

Vanaf 2000 namen Odeke en Herman Het Wapen van Bronkhorst over. Ans bleef en werkte de laatste twintig jaar in de keuken. “Mise-en-place, sla wassen, snijwerk en tussendoor, als het noodzakelijk is toch de afwas doen. Heel belangrijk”, laat Herman weten. “We gaan je wel missen. Het zal vreemd zijn voor ons allemaal.”

Ans zelf heeft er toch wel naar toegeleefd. “Tijdens de coronaperiode, toen het restaurant gesloten moest blijven heb ik al wat kunnen wennen. De tuin doen en in huis rommelen”, lacht Ans, die altijd zeer betrokken is geweest bij het bedrijf. “Ik hoefde maar te bellen, of ze kwam”, besluit Herman. Het toont aan dat het team van vijf vaste krachten en vijftien vakantiekrachten in het seizoen zeer hecht is. “Ik hoef mijn opvolger, Paul van Dongeren, niet in te werken. Die komt voor de vierde keer terug.”