Vordenseweg is grote winnaar stratenvolleybaltoernooi

Organisatie kijkt zeer tevreden terug op eerste toernooi na coronapauze

Door Luuk Stam

HENGELO – Alsof het nooit anders was geweest. Twee jaar achtereen moest er vanwege corona een dikke streep door het Hengelose stratenvolleybaltoernooi, maar de nare smaak van die afgelastingen is de voorbije maanden in rap tempo weggespoeld. Vanaf half november stond sporthal De Kamp vrijwel ieder weekend in het teken van dit toernooi. De 44ste editie was een aaneenschakeling van drukbezochte wedstrijden, gevolgd door met bakken vol gezelligheid gevulde avonden in de sporthalkantine. Op de grote finaledag – zaterdag 28 januari – was de Vordenseweg de grote winnaar. In de eindstrijd in de topklasse waren zij in twee sets te sterk voor de Aaltenseweg: 25-15 en 25-12.

De topklassefinale vormde het slotstuk van een lange volleybalmiddag met in totaal zeven finales. Naast de Vordenseweg (topklasse) gingen de titels naar De Heurne (eerste klasse heren), de Geltinkweg (eerste klasse dames), Vaak bu-j te bange (tweede klasse heren), Recreanten Keijenborg (tweede klasse dames), De Heurne Voor (derde klasse heren) en FC Vamosss (dames derde klasse). Dat laatste damesteam ging met zoveel vertrouwen de finale in dat de eigen aanhang al een enorme bokaal had laten maken voordat er één bal was geslagen. Die grote beker stond na twee gewonnen sets wel prachtig op de foto. 

Hoofdprijs
Voor de officiële prijsuitreiking in een bomvolle kantine was het wachten tot na de laatste finale. Niet voor het eerst mocht de Vordenseweg de hoofdprijs ophalen. Ook in 2014, in 2016 en in 2017 won dit team de finale van de topklasse. “Dus het mocht wel weer een keer, fantastisch om hier te winnen”, aldus speler Ronald Lankhorst na afloop. “Al ging het vandaag wel wat gemakkelijker dan in de halve finale tegen The Underdog, toen hebben we er echt hard voor moeten werken (setstanden 25-23, 23-25, 15-9, LS).”

Ging die halve finale nog op een klein veld, in de finale was deze zaterdag de volledige zaal gereserveerd voor de mannen van de Vordenseweg en de Aaltenseweg. En dus ook alle ogen op de volle tribune en vanuit de kantine op hen gericht. “Al dat publiek, geweldig mooi”, reageert Lankhorst. “Sowieso dit hele toernooi. We hebben het de afgelopen jaren zeker gemist. Ik ben nu 53, ik doe al sinds mijn 15e mee. Het is ieder jaar weer een fantastisch evenement. Met het grootste deel van ons team spelen we al heel lang samen. We hebben er een paar nieuwe jongens bij, we hebben topbegeleiding. Het is hartstikke gezellig, in de zomer hebben we een barbecue. En vanavond drinken we lekker een biertje.”

Het zijn de verhalen zoals Marko Versteegen – voorzitter van de organiserende stratenvolleybalcommissie van de Hengelose volleybalvereniging DVO – ze graag hoort. Toch zit hij deze avond met gemengde gevoelens, want behalve organisator is hij ook speler van de Aaltenseweg, verliezend finalist. “We hebben er geen moeite mee dat we hier hebben verloren van een beter team”, benadrukt hij. “Maar de manier waarop, dat het nooit echt een spannende finale is geworden, dat we niet meer hebben kunnen brengen waardoor het niet de finale is geworden die het publiek graag wilde zien, dat vind ik jammer, ook als organisator.”

Groot succes
Desondanks kan Versteegen terugkijkend op het gehele toernooi als voorzitter van de organiserende commissie niet anders dan tevreden zijn. “Het was één groot succes”, klinkt het. “Dat blijft overeind. We hebben geen incidenten gehad. En corona is totaal geen issue geweest. We hebben vooraf niet eens een plan B willen maken. We hadden zoiets van: drie keer is scheepsrecht, nu móét het doorgaan. Het toernooi leefde als nooit tevoren, kijk ook vandaag weer. Ik heb alleen maar blije deelnemers gezien. En in de kantine was het drukker dan andere jaren, van het begin tot het einde van het toernooi.”

Versteegen is er trots op dat het toernooi dat in 1976 ontstond nog altijd een begrip is in Hengelo. “Aan mensen die hier niet vandaan komen, is dat stratenvolleybalgevoel bijna niet uit te leggen”, stelt hij. “Dat merk je vaak met uitspelende competitieteams aan het eind van de middag. Dan zien ze hier na afloop ineens publiek binnenkomen, wordt de zaal omgebouwd en staan die teams te kijken van: ‘Wat gebeurt hier? Wij speelden toch de laatste wedstrijd? Stratenvolleybal?’ Het is iets heel moois, al 44 edities. We zijn twee jaar weggeweest, dit jaar waren we terug en volgende winter gaat de teller gewoon naar de 45.”