Na een groot sportief avontuur met als hoogtepunt een zesde plek in de big air-finale is snowboardster Melissa Peperkamp weer terug in Zelhem. Foto: Luuk Stam

Na een groot sportief avontuur met als hoogtepunt een zesde plek in de big air-finale is snowboardster Melissa Peperkamp weer terug in Zelhem. Foto: Luuk Stam

Melissa Peperkamp geniet na van Olympisch avontuur

Sport

Zelhemse snowboardster kijkt terug op een zeer geslaagd debuut 

Door Luuk Stam

ZELHEM – Al meerdere keren heeft ze deze vrijdag de spelkaarten op de keukentafel gelegd voor een potje UNO met haar oma Riek, maar aan spelen zijn de twee nog niet toegekomen. Iedere keer komt er weer iets tussendoor. Iedereen wil deze dagen wat van Melissa Peperkamp (17), die in de nacht van donderdag op vrijdag terugkeerde in Zelhem na haar succesvolle deelname aan de Olympische Winterspelen in Peking. 

De kennismaking met het allerhoogste sportpodium leidde voor de snowboardster tot een dertiende plek op het onderdeel slopestyle en een verrassende zesde plek in de finale van de big air. Reden voor de buren aan de Aaltenseweg om ‘hun’ olympiër bij thuiskomst midden in de nacht te trakteren op een warm en spectaculair onthaal, compleet met fakkels, muziek, een trekker met hoogwerker en een gemeentelijke medaille uit handen van de burgemeester. 

Bekijk hier de registratie van Regio8 van de spectaculaire thuiskomst van Melissa Peperkamp, of klik op onderstaand filmpje:


Feestje
Wat volgde was een feestje rondom de schuur in de achtertuin, door vader Robin en moeder Rita omgedoopt tot het ‘Peperkamp Holland House’. Hier keken ze de afgelopen weken met een klein groepje buren ook de wedstrijden van hun dochter, steeds heel vroeg in de Nederlandse ochtend. “Wij dachten: als Melissa thuiskomt, nodigen we de buren weer uit”, vertelt moeder Rita. “Zonder dat ik het wist, hadden zij het nog veel groter aangepakt.”

Pas om kwart over vijf lag de hoofdrolspeelster in bed, nadat ze vanuit Peking via Seoul (Zuid-Korea) en Parijs naar Amsterdam was gevlogen. Het onthaal was ondanks de vermoeidheid een enorme verrassing. “Super leuk dat iedereen zo mee heeft geleefd”, vertelt Peperkamp, die deze Winterspelen als enige de Achterhoek vertegenwoordigde. “Dat er hier om één uur ’s nachts vijftig mensen op straat staan, allemaal voor mij, dat is bizar. Het geeft ook wel aan dat we hier heel snel zijn ingeburgerd.”

Zo’n twee jaar terug kwam de familie Peperkamp vanuit het Utrechtse IJsselstein naar Zelhem. Het plan was om dichterbij sportcentrum Papendal te gaan wonen, waar de snowboardster met name in de zomermaanden veel traint. “We zochten eerst ook rond Arnhem, maar toen kwamen we dit tegen”, vertelt ze. “Een huis, ruimte voor de zaak (samen met haar moeder runt ze een eigen mutsenbedrijf, LS), een plek voor onze paarden én het scheelt een half uur reistijd. Deze plek heeft alles waar we van droomden.”

Spanning
Dromen van de Olympische Winterspelen deed Peperkamp als kind nooit. Ze had simpelweg nooit gedacht dat ze er ooit zou komen. Nu ze het meemaakte, vond ze het vooral heel erg spannend. “Het is absoluut iets heel moois”, benadrukt ze. “Maar of ik het jammer vindt dat het voorbij is? Nee, totaal niet. Twee en een halve week deze spanning, dat is lang genoeg. Na de finale was ook iedereen zo van: ‘We gaan bier drinken, let’s go!’ Het mocht daar niet, maar we hebben ergens in een kelder gezeten en met z’n allen een leuk feestje gehad.”

Het hoort volgens Peperkamp ook bij de sport waar velen de afgelopen weken weer een stukje meer bekend mee zijn geworden. “Er was écht veel media-aandacht”, blikt ze terug. “Dat was natuurlijk intensief, maar ook super gaaf. Je kan je sport op de kaart zetten. Snowboarden is best wel een kleine sport in Nederland. Dan is het mooi om de kick ervan te laten zien, de uitdagende trucs. Het is een sport waar alles in zit: sportiviteit, blijdschap, plezier enzovoort.”

Wat ook opviel: de enorme hoogte van de schansen. Of ze nooit bang is? “Natuurlijk wel”, klinkt het. “Ik ben zelfs altijd bang. Zonder mijn angst kan ik niet presteren wat ik presteer. Als ik iets niet vertrouw, dan doe ik het meestal niet. Dat is misschien ook wel de reden dat ik nog nooit wat heb gebroken of afgescheurd. Ik luister heel goed naar mijn gevoel. Daarom doe ik in zo’n big air-finale ook niet ineens die 1080. Dat is nog een halve draai extra, daar ben ik mentaal nog niet klaar voor. Deze zesde plek was het maximaal haalbare.”

China
Buiten haar wedstrijden om gingen de dagen van Peperkamp naar eigen zeggen razendsnel voorbij. Het was veel rennen en vliegen tussen trainingen, ritten van en naar het hotel, eetmomenten en mediaverplichtingen. Wel vond de snowboardster nog de tijd om te gaan kijken bij de eveneens 17-jarige kunstrijdster Lindsay van Zundert – ‘18e in de finale, zo trots op haar!’ – en ze woonde één van de wedstrijddagen in het shorttrack bij.

Van China zelf zag de snowboardster niet veel. “Dat je het dorp niet uit kon en bijvoorbeeld niet naar de Chinese Muur kon, dat was vooral jammer”, vertelt de Zelhemse, die het desondanks prima naar haar zin had. Met de strenge coronaregels en de vele vrijwilligers in beschermende witte pakken had ze geen enkele moeite. “Het is gewoon hoe het daar rondom zo’n groot evenement in deze tijd gaat”, zegt ze nuchter. “Het was vooral heel grappig om mee te maken. En kijk: ik heb als souvenir zo’n pakkie geregeld, gewoon gevraagd!”

Peperkamp haalt het exemplaar tevoorschijn, helemaal wit met op de achterkant de Olympische ringen. Waar de gemiddelde televisiekijker vooral ‘marsmannetjes’ zag, leerde de snowboardster ook de mensen in de pakken kennen. “Ze hielpen je super goed en vonden het geweldig om te doen”, vertelt ze. “Besef dat al die vrijwilligers voor de Spelen drie weken in quarantaine hebben gezeten om dan de hele dag ergens te staan, respect. Ik gaf ze wel eens een poppetje of een speldje. Door de pakken heen zag je dan die gezichten stralen.”

2026
Wie denkt dat Peperkamp nu een rustige periode tegemoet gaat, heeft het mis. Op de laatste zondag van februari zit de Zelhemse alweer in het vliegtuig naar Georgië voor een wereldbekerwedstrijd. Het seizoen loopt tot eind april. “Ik vind het fijn om even thuis te zijn, maar ik ga ook heel graag weer weg om te snowboarden”, vertelt ze. “Of ik al aan Milaan denk? De Winterspelen in 2026? Nee, ik wil lekker door blijven snowboarden, lekker door blijven trainen, lekker door blijven groeien en dan zien we wel waar we over vier jaar staan.”

Deze week gebruikt ze om na te genieten, om lekker uit eten te gaan met vriendinnen en ze wil sowieso Carley even zien. Carley? Dat blijkt een hond te zijn. Om precies te zijn de hond van skeletonster en bronzen medaillewinnares Kimberley Bos, trainingsmaatje op Papendal en goede vriendin van Peperkamp. Ze zullen hun Peking-avonturen delen, maar eerst is er voor de Zelhemse olympiër tijd om bij te slapen, tijd om te knuffelen met oma Riek én het lijkt er deze middag dan toch eindelijk van te komen: er is tijd voor een potje UNO.

Na een groot sportief avontuur met als hoogtepunt een zesde plek in de big air-finale is snowboardster Melissa Peperkamp weer terug in Zelhem. Foto: Luuk Stam

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant