London

Na het zoveelste gezang geef ik het op; het leek me historisch rustgevend de zaterdagmiddag met zijn kroning te vullen, toch kan ik de symboliek niet langer dulden. Even wordt mijn staren door een vleugje gospel onderbroken, maar ik dommel weer in als het zoveelste gebed wordt uitgesproken. Ook Máxima is trouwens niet meer in beeld opgedoken, dit ligt overigens niet aan de grootte van haar hoed dan wel de rits versierselen op de borst van onze eigen vorst.

Het schijnt dat het volk aldaar al zes dagen langs de rijtoer bivakkeert, dan ben je toch te verkleumd om nog te bewegen op het langverwacht moment? Dat je ogen het nog wel ontwaren, maar je niet meer tot wuiven in staat bent.

Mijn middelste zal er aankomende week bivakkeren, in die straten die nu ook Goddelijk aan hem toebehoren. Zal ze terugkomen met munten waarop zijn hoofd prijkt? Hebben zijn initialen de brievenbussen reeds bereikt? Ruikt het er anders nu dat zwaard de last op zijn schouders heeft verzwaard? Zal ie vaker in de olie gaan? En zullen daar dan ook schermen voor staan? Het is haast betoverend dat we ons enkel kunnen inbeelden hoe dicht hij bij zijn God moet zijn gekomen.

Ik zie zijn oudste zoon aan, heeft hij onder dat kleed der erfenis koude rillingen doorstaan? Of zijn z’n gedachten simpelweg naar het gedrag van de kinderen gegaan? Naar hun stijve goed en dit deftig gedoe? De jongste doorlopend gapend, maar allesbehalve moe..

Zo’n busreis naar London is trouwens ook een hele zit, ondanks een puntzak zoetigheid en een powerbank waar extra energie in zit. Ze heeft stroopwafels mee voor het gastgezin en we vonden een blik Wilhelmina-pepermunt met daarop de beeltenis van ons eigen Koningsgezin.

Haar zusje huppelt als een prinses voorbij in synthetische kleding. Ik ontwaak uit deze mijmering en Charles blijkt plotsklaps Koning. Op zijn kale hoofd prijkt het symbool dat bij zijn lot hoort. Mijn Lot huppelt overmorgen in zijn Koninkrijk, terwijl ze ongetwijfeld bij het oversteken de verkeerde kant opkijkt.

Wat zal ik in alle vroegte zwaaien; bijtijds aanwezig langs de rijtoer, enkel dankzij het ongeduld van een puber met zin. Ze gaat niet met een koets, maar waant zich vast een vorstin. Met een denkbeeldige kroon de Londonse regen in. De hoge ramen van de bus verworden tot bordes en haar menigte juicht wanneer ze achter het rookgordijn opduikt; gezalfd door liefde, met een aureool van popelend stralen en een hemelse kijk.
Dag lief kind, je maakt me de Koningin te rijk.