Wandelschoenen

Er was mij al zo’n achthonderd keer aangeraden om wandelschoenen aan te schaffen, maar ik wilde er niet aan. Te lelijk. Te lomp. Te warm. Te duur. Te zonde van het geld. Maar nadat ik de zoveelste blessure – dit keer een typische wandelblessure – op de bingokaart leek te kunnen gaan afstrepen, was ik er klaar mee. Ik moest immers blijven wandelen om van mijn trombosebeen af te komen. Er was geen keuze meer. Ik moest wandelschoenen hebben. 

Zo kon het gebeuren dat ik op een doordeweekse middag in een speciaalzaak zat, tegenover een verkoopster en een podotherapeut, gespecialiseerd in alles omtrent voeten. Ik vertelde die laatste dat ik dacht dat ik best aardige schoenen had, stevig en van leer. Ze checkte mijn schoenen en vroeg of ze heel eerlijk mocht zijn. Dat mocht. Nou, deze schoenen waren in haar ogen veel te slap, niet geschikt voor lange wandelingen. Ze raadde wandelschoenen aan. 

Die hadden ze hier, dat kwam goed uit. Het eerste paar zat direct perfect. Na voor de vorm nog een paar te hebben aangepast – ‘we laten nooit maar één paar passen’ – liep ik verheugd de winkel uit. De verkoopster zei er nog bij dat ze me aanraadde om de schoenen binnen in te lopen. Zodra ik er één stap mee buiten zette, zou ik ze niet meer kunnen ruilen. Er was geen houden aan. Ik was amper thuis of de schoenen maakten hun debuut op de paden. 

Het is nu al mijn beste aankoop van het jaar. Het wandelen is er enorm veel gemakkelijker op geworden, de rondjes worden steeds een beetje langer. Het is een heerlijke, bijna verslavende bezigheid. Ik ken de streek op de fiets, maar het wandelen doet je op een andere manier naar de omgeving kijken. Wie trager gaat, ziet meer. Een Mariabeeld in een tuin, borden die waarschuwen voor overstekende eekhoorntjes, een bankje ter ere van een 150-jarig volksfeest. 

Voor de allereerste keer stap ik binnen in het ‘Uutblaoshuuske’ naast de molen in Linde. Als je hier vanuit Hengelo met de fiets langskomt, ben je immers pas net vertrokken. Maar nu wandel ik toch al een uur, tijd voor een stop. Ik koop er een gevulde koek, betaal bij gebrek aan contant kleingeld via de app van de bank, het is hier onbemand. En ik schrijf een boodschap in het boek dat hier op tafel ligt, tussen de reacties van toeristen uit heel het land. 

Mijn idee is om naar Vorden te lopen, in het dorp een cappuccino te drinken, maar dan ontdek ik nabij het kasteel een horecagelegenheid, veel leuker! Buiten staat het vol fietsen, binnen warmt een man zich bij de kachel. Hij en zijn groepsgenoten - allemaal Belgen - verblijven in Almen, ze fietsen hier het gehele weekend. De omgeving vindt hij prachtig, maar de miezerregen maakt het koud op de fiets. Het is dat ik ook zo van fietsen houd, anders had ik de man vrijwel zeker wandelschoenen aangeraden.