Geland

Zaterdagochtend, de wekker om 5.50 uur. Een uurtje eerder dan het kinderalarm. Ik weet niet wat ik liever hoor; het monotone digitale of het repetitieve nasale. “Om 6.30 uur verzamelen”, zei de groepsapp. Naïef als ik ben dacht ik dat de ballon dan minstens al zou staan. Vanwege die voorgenoemde eigenschap had ik trouwens ook mijn nagenoeg witte sneakers aan. Nog voor we opstegen waren mijn sokken nat, maar dat euvel werd gecompenseerd door het feit dat ik wél mijn bril meehad.

Goed; ik zag alsnog kippen voor reeën aan, maar ook de IJssel prachtig meanderend gaan. Vanuit de lucht steeg mijn trots hier te mogen wonen nog hoger dan op het land. De serene rust kwam exact overeen met de streek waarin ik ben beland. De groep vrienden waarmee we gingen had geen teambuilding meer nodig, maar het gevoel van zo’n ballon samen ontvouwen blijf ik glimlachend onthouden; alsof je een cadeau uitpakt en de saamhorigheid daarmee oppakt. Dan maakt het ineens niet meer zoveel uit dat je natte tenen hebt en nog geen kopje thee in je buik hebt.

Gek genoeg dacht ik wel een beetje over een helicopterview te beschikken, maar blijkbaar had ik een ballonvaart nodig om mijn visie te rangschikken. Niet zo gestructureerd als de kavels vanaf boven bleken, maar wel ongeveer zo overzichtelijk als de licht mistige wolken. Omdat je erachter komt dat je vooral elkaar nodig hebt om dat landgoed om de hoek te ontwaren, terwijl we er samen wandelend al zo vaak waren. In je eentje zie je heus wel wat, maar als je samen kijkt blijk je je ogen meestal ongeveer dicht te hebben gehad.

Het was prachtig de stad in de verte te zien opdoemen, er zijlings langs te suizen. Toch even naar huis te appen: “Het is paars en komt nu voorbij, zien jullie mij?” Maar vooral was het dat mandje, gevuld met dezelfde ogen; verwonderd om wat ze pogend ontwaarden, verlichtend ontzwaarden. Niet met de grond verbonden, maar vooral met elkaar. En met mij. Ondanks dat ik in die rieten cocon, één van de weinigen was die hier niet begon. Niet geworteld of getogen, geland of uitgevlogen.

En toen dacht ik, dit is dus het moment geweest; zojuist, boven die buurtschap die gelijk is aan vriendschap. Het moment met het besef van hoe ingeburgerd ik inmiddels ben. Ja, ik was nog steeds de enige met stads schoeisel aan. Maar kwam er alsnog mee op gelijke hoogte te staan. En met dat we ineengedoken, door de knieën gebogen, in lichte foetushouding landden, werd ik opnieuw geboren. Dat is voor mijn nuchtere Achterhoekse vrienden wellicht wat verheven, maar dat wijt ik dan maar aan het zweven. Nog voor de mand was geland, had ze me al naast mijn vrienden geplant.