Kinderverjaardag

Het gehele huis hing vol slingers en daar schrok ik van. Dat ik op deze doordeweekse ochtend bij één van mijn beste vrienden binnenstapte, was immers zonder bijzondere reden. Het was voor zomaar een kop koffie, ik was in de buurt en hij werkte thuis. Maar hier was overduidelijk wél iets te vieren. ‘Wie is er jarig!?’, vroeg ik verschrikt. Het bleek om zijn oudste zoontje te gaan. En hij was al jarig geweest, de dag ervoor. Hij was nu 5 jaar oud en hij had een prachtdag gehad. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Hoe had me dit mis kunnen gaan?

De verlate felicitaties kwamen aan als een trein vol voetbalsupporters bij een stadion terwijl de wedstrijd al gespeeld is. Ik probeerde te redden wat er te redden viel, toonde bovengemiddeld veel interesse in de vele cadeaus, vroeg naar het verhaal achter de piratenvlaggetjes tussen de gekleurde slingers – iets met liefde voor piraten en een speurtocht op het kinderpartijtje – maar het leed was al geschied. Dat ik aan kon tonen dat de verjaardag van de jongste wél in mijn digitale agenda stond, hielp natuurlijk ook niet.

Was de verjaardag van de oudste dan echt al die jaren langs me heen gegaan? Een paar keer toch zeker niet, maar die keren zal het vooraf ter sprake zijn gekomen. Ik zocht bij mezelf naar een verklaring, want doorgaans was ik – al zeg ik het zelf – een kei in verjaardagen. Er moest wat mis zijn gelopen op het moment dat leeftijdsgenoten kinderen begonnen te krijgen. Die nieuwe ontwikkeling had bij mij ergens moeten landen, dat had blijkbaar wat tijd nodig gehad. Pas sinds enkele jaren leg ik bij de komst van geboortekaartjes de verjaardagen direct digitaal vast.

Ik weet dat het juist die kinderverjaardagen zijn, die op de betrokkenen zelf het meeste indruk maken. Zo was het bij mijzelf vroeger ook. Tegenwoordig krijg ik van de belevingswereld van kinderen nog maar weinig mee. In mijn directe omgeving zijn geen kinderen en plekken waar wel kinderen zijn, mijd ik liever dan dat ik ze opzoek. Ik had dan ook geen idee waar het over ging toen een snackbarmedewerkster onlangs een meisje complementeerde met haar mooie Paw Patrol-rugzak. Het bleek een kinderserie, die al jaren op televisie is. Ik had nog nooit van Chase, Everest, Marshall, Rocky, Rubble, Tracker, Skye en Zuma gehoord.

Zo keek ik ook met een blik vol verbazing en verwondering naar een paar meisjes van een jaar of 10, die in de onlangs geopende broodjeszaak in het dorp bezit namen van de gehele ruimte voor de balie om zonder enige gêne – waarvoor hulde – een TikTok-achtig dansje op te voeren. ‘Jááá, Luuk’, zei de moeder van het stel. ‘Dit doen meisjes tegenwoordig.’ Ik lachte wat, genoot tegelijkertijd van dit inkijkje in de kinderwereld en checkte nog één keer mijn agenda. Hij staat erin. Volgend jaar heb ik wat goed te maken. Wat geef je aan een jongetje van 6?