Sprakeloos

Mijn stem ging deze week in staking, ze voelde zich vast niet gehoord. Natuurlijk zijn er ergere dingen. Maar als je de liefde van je beste vriendin mag bevestigen, dan wil je dat hardop doen. Luid, luider, luidst. En bij mij kwam er niets uit.

Ik dronk thee met een laurierblad erin. En honing. Nam hoestdrank, pijnstilling, pilletjes tegen kriebel, bruistabletten en moest mezelf neerzetten. Niet fluisteren, vooral niet met kracht, kussen wat hoger in de nacht. En ik heb gewacht, tot één dag voor de ceremonie. Toen heb ik haar gebeld, na mijn eerste woord snapte ze hoe verstomd ik was en dat dat ook morgen nog niet over was.

Ondertussen ging het leven door. Louterend, relativerend, praktisch en non-verbaal. Want probeer je kind maar eens vermanend toe te spreken zonder geluid; het haalt weinig tot niets uit. Onthand liep ik door de supermarkt. De dreumes - zoals vaker - in geen velden of wegen te bekennen, maar waarschijnlijk tussen de kratjes bier. Wat kan ik zeggen, we hebben genoeg om op te proosten alhier.

Toch, niet even kunnen roepen van “maak eens een geluidje” omdat je dat zelf niet kunt, schijnt een nieuw licht op ‘rustig blijven’. Mijn lief vond het trouwens wel lekker, dat ik zo rustig was. Of ja, dat hoor je dan - volgens mij - plagerig te stellen wanneer zulks ongemak de ander kwelt. Meer dan fronzen of stampvoeten viel hem niet ten deel. Waar ik normaal graag verdedigend verhef of licht schreeuw, klonk nu al wat ik uitbracht piepend of zacht. Soms gaf mijn stem me hoop aan het eind van de dag, maar ze pakte me terug na de nacht.

Ik schreef, zweeg en appte mijn liefste collega en tevens grote vriendin. Ze wist nog niet wat ik haar vragen ging, maar was er meteen voor in. “Vriendschap is geluk hebben”, zegt zij altijd en wat heeft ze gelijk. We trokken beiden onze toga aan en zouden dit samen aangaan. Ik nam een microfoon ter hand en zij galmde van nature; ze is opgegroeid met drie broers, dus haar geluid draagt ver. Mij kon je trouwens wegdragen; zie je beste vriendin het pand maar eens betreden op weg naar de rest van haar liefdesleven.

Nog nooit huilde ik beroepsmatig zoveel, tijdens elke handeling; van los tot officieel. Want daar tegenover me zat ze, hand in hand met hem. En elke speldenprik, ieder detail, tussen alle regels door hadden ze het door; alles wat ik bedoelde, zei en niet zei, ze waren er ten volste bij. En naast mij stond die vrouw in trots blauw, ze gaf geluid aan wat mij letterlijk sprakeloos had gemaakt. En met wazig zicht dacht ik licht: “Ik hoef niets meer te zeggen, dan vriendschap is geluk hebben.”