De vakanties

Ik denk aan hoe ze het zich herinneren zullen, of dan de hitte is afgezwakt en het vreemde eten de darmen minder stevig vastpakt. Of ze in gedachten nog zullen smeren tegen de zon en denken aan hoe ze een zwemshirt bezaten dat geen licht doorlaten kon. Of de reis in een mum leek te gaan en we de plaatselijke bevolking ineens wel kunnen verstaan. Maar misschien wordt het slechts een glimlach van weemoedigheid, bedekt door een waas van tijd.

“De vakanties”, antwoorden mensen meestal wanneer je bevragend met ze terug naar hun jeugd reist. Dan komt er een verhaal dat op elke locatie kan hebben plaatsgevonden, iets over een caravan of tent en waaruit blijkt dat het enkel draait om met wie je samen bent. Ineens is dan het land, kampeerveld, strand, beekje of resort inwisselbaar omdat het er niet meer toe doet; ze waren er samen, dus het was goed.

Zoals wij, nu anderhalve week geleden. Inmiddels lijkt het alweer iets uit een ander leven. Liggen vergeten tassen met restjes zand nog door het huis verspreid, is de koelkast niet meer leeg en de wasmand zo gevuld als altijd. Scrollen we door wat toen was en nu niet meer, droom ik terug wanneer ik nodeloos met aftersun smeer. Liggen er souvenirs op tafel en in vensterbanken, te wachten op een plek in huis terwijl ze vooral in het hoofd thuishoren, proberen we een restje licht- en onbezorgdheid te blijven aanboren.

In het vliegtuig terug dacht ik na over zinnen die omschrijven en bijblijven. Mijn pubers keken achter ons naar een gedownloade film op een gebroken scherm en we wisten nog weinig van hoe we over twee dagen collectief jeuk zouden krijgen omdat de opperhuid van deze vakantie zich van ons losscheuren ging. Maar wat daaronder huist mag hopelijk blijven, want onderhuids woont het antwoord dat ze misschien geven zullen als iemand ze vraagt terug te reizen naar hun jeugd.

En wat hoop ik dat ze dan niet schetsen waar het was, maar enkel wie er was. Niet wat we deden of hebben gegeten, niet van snorkelen of kamelen. Niet van het ouderlijk gezag op stoel 8F en E, maar van het klimaat van binnen en ‘wij waren mee’. Van hoe je samen was en er geen tijd was. Er grapjes ontstonden omdat je hoofd dat toeliet en die langzaam verwerden tot zomers’ leidmotief. Hoe je moeder influencers imiteerde die op de zwembadrand poseerden. Oké dat verdringen ze waarschijnlijk, maar ik wens dat ze voelen blijven wat ze onbewust leerden; dat je thuis bent als je samen bent en dat grenzeloos nooit went en je daarom hopelijk “de vakanties” antwoordt, wanneer je die vraag later hoort.