Afbeelding

Lijfwachten

Opinie

‘Ik bun een zwarte crosser’ staat op de sjaal die ik kocht op de Zwarte Cross. Deze heeft de goede kleur: geel (oké met zwart). Dus de keuze was voor mij niet reuze maar wel snel gemaakt. Nu voel ik me niet meteen een Zwarte Crosser. Het was de 25ste editie en mijn eerste, maar wel een mooie ervaring. Die kan van de bucketlist af, waar ik het nog snel had bijgezet.

2022 is een jaar van belevenissen die zonder bucketlist op mijn pad kwamen. In april ontmoette ik Barbara Pravi. Een jaar eerder won ze nét niet het Eurovisie songfestival, maar plande een concert in Groningen. Jongste Broer woont daar, is fan van Franse chansons dus ik tipte hem. Hij kocht twee kaartjes. Rond de 700 fans en wij zaten vooraan in de loge.

In mei stonden The Eagles in het GelreDome in Arnhem. Jongste Broer zou met een vriendin uit Groningen gaan. Helaas was corona spelbreker. Ik wilde wel mee en stond ‘s middags Golden Circle: 30.000 fans achter en naast ons.

Veel concertervaring heb ik niet. In 1994 genoot ik met zo’n 12.500 fans van Barbra Streisand in Wembley Arena in Londen. Georganiseerde reis, inclusief vliegreis, buspendel naar hotel en concertkaart. De reisleider wees me een stoel met prachtig zicht op het podium. Een lijfwacht van Streisand belette me om meer dan twee foto’s te maken. Voor het schrijven van concertverslagen voor Contact stond ik in de coulissen naast Thomas Berge en Dennie Christian, naast de lijfwachten van Normaal naast het podium en vermomd als ehbo’er voor Bløf. Ik hoefde niet tussen al die mensen in te staan.

Mijn ‘ik ben nog nooit op de Zwarte Cross geweest’ kwam met de uitnodiging voor de Zomerborrel ten einde. In onze krant had ik gelezen dat er in vier dagen wel 220.000 mensen naar het feestterrein kwamen. Het was dus een avontuur, maar parkeren kwam goed en het terugvinden van de groep deels.

Ik wist niet wat te kiezen dus toen de groep naar Høken met de Heinoos wilde, vond ik dat prima. Wel eerst mijn nacho’s opeten, bakje in de vuilnisbak en dan de tent in. Ik baan me een weg naar voren in mijn poging iedereen terug te vinden en beland in het midden van de tent in een kring vrienden, lange jonge mannen in groene shirts. Eén vraagt of ik op ‘z’n nekke’ wil om foto’s te maken. Vriend twee heeft een beter idee. Hij wijst naar voren, draait zich om, maakt zich breed en dringt door de menigte heen, in een rechte streep naar voren. Ik volg op de voet, wat hij regelmatig omkijkend controleert. Bij het hek maakt hij een breed armgebaar, zegt gedag en is meteen uit zicht verdwenen.

Als er een appje komt, met de vraag waar iedereen is, stuur ik een foto van de band. Sta jij vooraan? Inderdaad, dankzij mijn lijfwacht voor drie minuutjes.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant