Afbeelding

Onschuldigheid

Opinie

Op het gravelpad loopt een man met klompen, een petje en een wandelstok. Ik tref hem tijdens de namiddagwandeling. We maken een praatje. Eerst over die klompen. Kun je best op lopen, zo zegt hij. Niet te ver, maar zo’n klein stukje om in beweging te blijven – hij woont in de boerderij iets verderop – gaat prima. En ze zijn ook lekker warm, die klompen. Schoenen heeft hij maar af en toe aan, bijvoorbeeld als hij gaat autorijden. Dat doet hij nog steeds, autorijden. 

Of ik mag vragen hoe oud de man is? Ik mag het schatten. 85, probeer ik. Daar mag ik negen jaar bij optellen. Ik reken terug en denk aan alle tijden die deze meneer meemaakte. Aan de oorlog, die ineens weer dichtbij is en tegelijkertijd ver weg lijkt. In Oekraïne rijden de tanks, schieten de raketten, vloeien het bloed en de tranen. We leven intens mee en zoeken naar manieren om iets te doen. Toch is het hier op dit pad tussen bomen en weilanden één en al vredigheid. De zon schijnt, er is geen zuchtje wind, vogeltjes fluiten. 

We hebben het niet over de oorlog. Ons korte gesprek komt op kippen. De man heeft er twee. De één doet het goed, legt prima eieren. De ander is een miskoop geweest. De schalen van de eieren van deze kip zijn niet sterk genoeg. De eieren zijn niet te bakken en al helemaal niet te koken. Een oplossing is er wel, maar die is nogal prijzig. Voor dat geld kun je drie nieuwe kippen kopen, zo zegt de man. Misschien - denk ik - zijn het er inmiddels nog maar twee. 

Een dag later zit ik voor een interview aan tafel bij een 86-jarige man uit Doesburg. Hij vertelt over de oorlogsjaren, over de bezetting van zijn stad door de Duitsers en het moment dat de Canadezen kwamen. De spanning die hij toen als kind voelde, komt deze dagen bij het zien van de beelden op televisie en het lezen van de verhalen in de krant weer helemaal terug. Destijds naderde de bevrijding. Nu - ruim 75 jaar later - is er geen sprake van bevrijders.

Vrijheid is in Oekraïne ver weg. De beelden zijn hartverscheurend. De angst. De onzekerheid. De puinhopen. De kou. Warm zijn de omhelzingen aan de grens, daar waar soms familie en vrienden van gevluchte Oekraïners staan te wachten. Omhelzingen waarin wanhoop, verdriet en opluchting verpakt zijn, zo intens. In de krant lees ik over vijf moeders die met elk één kind onderdak hebben gekregen in Moldavië. Ze waren 38 uur onderweg en totaal uitgeput. 

Twee van de kinderen hebben weer energie gevonden voor een spelletje. De één speelt een plant, de ander heeft een grote teddybeer ter hand genomen, die probeert de plant op te eten. De plant lijkt kansloos, maar verweert zich zeer dapper. Wie er ook wint, het maakt niet uit. Aan het eind lachen de kinderen. Ze hebben allebei plezier gehad, elkaar geen pijn gedaan en zijn nu weer de beste vrienden. Een onschuldigheid die je alle grote mensen zou toewensen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant