Afbeelding

Column Oerend Smart - Zingend ijs

Opinie

Met verkleumde handen grijp ik de zeldzaam koude winterdagen vast. Zo hard, dat mijn knokkels wit worden als de sneeuw op mijn schouders. Het sneeuwt, het waait en het is koud. De gevoelstemperatuur was op een gegeven moment zelfs min negentien! Ik vind het prachtig. Mijn hond, Mira, trouwens ook. Haar neus zit diep in de sneeuw en haar staart kwispelt heftig. Honden nemen een wereld waar die volledig voorbij gaat aan onze zeer basic uitgevoerde zintuigen. Hoewel ik inmiddels snap waarom Mira bij elk bosje en stronkje stilstaat (gele vlekken in de sneeuw), blijf ik jaloers op de wereld die ik niet zie. Ik zie mezelf als een buitenmens, maar Mira overtroeft mij als buitenbeest.

Waar ik de hond wel in af kan troeven is nadenken over wat ik zie. Een van de meest bijzondere ervaringen deze winter had ik afgelopen zaterdag bij een bosmeertje dicht bij huis. Het meer is een soort zinkgat voor koude lucht. Vorige winter lag deze plas snel dicht, terwijl veel slootjes het nog moesten hebben van een aarzelende laagje ijspapier. Ook nu ligt er een zwaar pakket gitzwart schaatsijs. En mede doordat de Achterhoek soms oorverdovend stil is hoorde ik een heel zacht getik. Als het wegschieten van luchtbellen terwijl je pootje-over gaat door de bochten, maar dan hoger en subtieler. Bijna alsof het ijs zacht aan het fluisteren was. In de luwte van de grove dennen leek het of ik iets intiems aan het beluisteren was. Het bosmeertje leek stiekem muziek te maken.

Wat zou het zijn? Muzikale vissen die met steentjes tegen het ijs aan tikken? Ik las wel ergens dat het ijs op grote meren kan 'zingen'. Spanningen in het ijs, veroorzaakt door warmte en kou, zorgen voor barsten die vliegensvlug door het ijs heen schieten. Maar dit geldt alleen voor grote meren, waarschijnlijk niet voor een bosmeertje zo klein als deze. Methaangas, dat naar boven komt? Een onderdruk in de plas, waardoor dit gas uit de bodem wordt getrokken?

Al denkend kwam ik tot een bijzondere conclusie: ik wil niet weten waarom het ijs tikt en zingt! Als ik ooit kinderen krijg en het meer zachtjes muziek speelt, dan laat ik ze eerst maar eens lekker fantaseren. De winternatuur zit namelijk vol mysterie. Muzikale vissen, de baard van Koning Winter aan een takje (ijshaar), ijsbloemen in de deelruitjes van de schuur. Ik heb geleerd dat zuivere verwondering veel meer doet dan kasten vol informatie. Misschien moeten we niet altijd alles zo menselijk rationeel willen verklaren, maar de verwondering koesteren.

Neem wat dat betreft een voorbeeld aan mijn hond. Ze neemt waar, verwondert zich over een gele vlek, piest erover en snuffelt verder. Een hond lijkt zich constant te verbazen. Ik kan iedereen daarom adviseren om naar buiten te gaan, te ontdekken en je te laten verwonderen. Kwispelend als het even kan.

Hielke Alsemgeest


 

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant