Marian Putman krijgt nu zelf les. Ze volgt de opleiding tot natuurgids bij de IVN. Foto: Alice Rouwhorst
Marian Putman krijgt nu zelf les. Ze volgt de opleiding tot natuurgids bij de IVN. Foto: Alice Rouwhorst

Marian en Marian verlaten De Pannevogel

Onderwijs

STEENDEREN – Aan het eind van dit schooljaar nemen twee naam- en leeftijdgenoten, Marian Putman en Marian Goossens, beide 62, afscheid van basisschool De Pannevogel. Ze gaan met vervroegd pensioen.

Door Alice Rouwhorst

Marian Putman is een blijver, geen jobhopper
“Veertig vond ik een mooi getal om te stoppen. In totaal zit ik aan het einde van dit schooljaar 42 jaar in het basisonderwijs, waarvan veertig hier in Steenderen”, zegt Marian Putman. Ze is met haar laatste werkdagen bezig als juf van groep 7 op basisschool De Pannevogel. Ze begon haar carrière in begin van de jaren tachtig als invalkracht in het speciaal onderwijs en kwam er al heel gauw achter dat dat niet bij haar paste. Vervolgens waren Vietnamese bootvluchtelingen haar leerlingen. Ze vertelt over deze tijd alsof het gisteren was dat ze aan deze bijzondere groep les gaf in het clubgebouw van een tennisvereniging. Een schrijfbord op een standaard maakte van de kantine een leslokaal. “De één was vier, de ander vijftien en analfabeet en de ander sprak al een aardig woordje Engels. En alles wat daar tussenin zat, zat in die klas. Dat was een pittige klus.” De kinderen werden na een poosje over het land verspreid en daarmee hield de functie op. “Ik solliciteerde met 270 medekandidaten (!) op twee vacatures op de Joannesschool in Steenderen. Nadat de pastoor uit Steenderen inlichtingen over mij had ingewonnen bij de pastoor van mijn woonplaats, kreeg ik één van de twee banen en werd juf van (toen nog) klas twee en drie. Dat was in 1982, ik was toen 23 jaar.”

Gedachten uitwisselen over wereldse zaken
Marian Putman werkte een aantal jaren fulltime, trouwde en na de geboorte van haar zonen ging ze parttime werken. “Dat was in die tijd helemaal niet gebruikelijk in het onderwijs. De meeste vrouwen stopten met lesgeven zodra ze kinderen kregen. Ik bleef twee dagen in de week voor de klas staan. Dat werkte, toen de kinderen klein waren, heel goed. Toen zij eenmaal groter waren heb ik overwogen om drie dagen te gaan werken. Maar het is altijd bij twee dagen gebleven.” Ze heeft in alle groepen lesgegeven. De midden- en bovenbouw lagen haar het beste. “Ik geef nu al meerdere jaren les aan groep 7. Ik vind het een uitdaging om deze kinderen te begeleiden, te volgen, te zien hoe het met ze gaat, hoe ze zich ontwikkelen. Ik houd ervan om ze te vertellen over geschiedenis en aardrijkskunde. Ze handvaardigheid, ook met naald en draad, bij te brengen. Of met ze van gedachten te wisselen over wereldse zaken die in het Jeugdjournaal voorbij komen of letterlijk in de klas door de komst van Syrische of Oekraïense vluchtelingen. De wereld komt de klas binnen.”

Dynamische werkomgeving
Veertig jaar in Steenderen aan school, de Joannesschool en De Pannevogel, betekent dat Marian Putman een blijver is, geen jobhopper. Een ‘stayer’ noemt ze zichzelf. “Nee, ik hoefde niet elke keer te switchen. Het onderwijs is van zichzelf al een dynamische werkomgeving. Het is voortdurend in beweging, soms haast iets té veel naar mijn idee. Nieuwe lesmethoden werden geïntroduceerd. De verhoudingen leerkracht, ouder en kind zijn in de loop van de jaren veranderd. De positie van het kind is veranderd. De werkdruk is toegenomen. We moeten veel meer administratie bijhouden. Had ik vroeger een klein multomapje met wat aantekeningen over te dragen, tegenwoordig is dat bij wijze van spreken een boekenkast vol. Maar de basis van lesgeven is door de jaren heen hetzelfde gebleven. En dat is mijn vak, dát vind ik leuk. Alhoewel je wel meer moeite moet doen om de kinderen bij de les te krijgen en te houden. Ze hebben veel meer prikkels om zich heen. Ik zag in de veertig jaar collega’s vertrekken en daar kreeg ik weer nieuwe collega’s voor terug. Elk schooljaar heb ik nieuwe kinderen in de klas, die weer voor een andere sfeer zorgen. Zelfs kinderen van kinderen, de tweede generatie. Hoe leuk is dat?! Heel af en toe vergiste ik me in een naam, omdat zoonlief bijvoorbeeld als twee druppels water op zijn vader leek. Elke week maak ik wel iets mee dat ik nog niet eerder meegemaakt heb. Het is elke keer weer verrassend. Dus ik had geen reden om elders een andere baan te zoeken.”

Natuur of toch geschiedenis?
De twee dagen die Marian Putman straks in de week extra thuis heeft, zijn al opgevuld met een opleiding tot natuurgids bij de IVN. Zelf in de klas om straks anderen weer te kunnen doceren over de natuur. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. “Of ik straks ook daadwerkelijk met groepen de paden op en de lanen in ga…, dat weet ik nu nog niet. Vooralsnog vind ik het heel interessant om weer nieuwe dingen te leren. Dat ik kan benoemen welke planten ik tijdens een wandeling zie, bijvoorbeeld. Ik ga me in ieder geval zeker niet vervelen. Genoeg te doen: wandelen, musea bezoeken, shoppen, reizen. En wie weet komt er nog een interessante geschiedeniscursus op mijn pad, want ja, dat zou ik het allerliefste doen…”

Marian Goossens probeerde altijd het beste in de kinderen naar boven te halen
Marian Goossens zet net als haar naamgenoot ook een punt achter haar carrière. Een hele bewuste keuze van haarzelf én haar man, die ook stopt met zijn betaalde baan. Dat wil zeker niet zeggen dat ze achter de geraniums gaan zitten. Integendeel. Ze hebben voldoende plannen. Eén daarvan is het helpen opknappen van de kluswoning van hun zoon in Haarlem. “Mijn man en ik zijn daarin een goed team. Hij heeft de twee benodigde rechterhanden en ik ben goed in assisteren, het regelwerk en de logistiek. Daarnaast hebben we een dochter en kleinkinderen in het buitenland wonen, die we vaker willen gaan bezoeken op momenten buiten de vakanties om. En we willen graag rond gaan trekken. We gaan net als onze beide vaders goed gezond met pensioen. Ik had nog jaren door kunnen gaan in het onderwijs, maar dan kan ik niet doen wat ik nu wil gaan doen. Ik kan het daarom goed accepteren dat het hier stopt. Natuurlijk ga ik het overleg met collega’s, het werk en vooral de kinderen missen. Maar het is tijd om door te gaan. Op naar een volgende fase.

Voor het onderwijs geboren
Marian Goossens wist al als kind dat ze het onderwijs in wilde gaan. “Dat klinkt heel cliché, maar het is gewoon zo. Ik vond en vind het fijn om dingen uit te leggen en anderen ergens bij te betrekken. Mijn studiekeuze was dan ook niet moeilijk. Alhoewel toentertijd de Pedagogische Academie (PA) sterk afgeraden werd, want er was geen werk in te vinden. Maar ik ben opgevoed met het credo ‘Waar een wil is, is een weg’, dus ik ben ervoor gegaan. Tijdens de studie kreeg ik de bevestiging dat mijn gevoel goed was. Dit is wat ik wilde gaan doen.” Na het afstuderen heeft Marian Goossens veel als invalkracht op diverse scholen gewerkt. Omdat hier geen regelmaat in zat, koos ze voor het volwassenonderwijs. Daarna ging ze werken bij een uitgeverij. Een aantal jaren stapte ze uit het werkproces om voor haar gezin te zorgen. “De arbeidsmarkt was inmiddels zo veranderd dat ze me kwamen vragen (!) of ik wilde invallen op een basisschool. Ik vroeg me wel even af of ik dat nog wel wilde. Eenmaal voor de klas wist ik het direct weer, dit was het voor mij. Dat gevoel is nooit meer weggegaan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.” Marian Goossens is een aantal jaren weer invalkracht totdat ze in 2002 op de St. Martinusschool in Baak wordt aangenomen als vaste kracht. Aan deze school blijft ze verbonden tot aan de fusie en ze gaat mee naar de fusieschool De Pannevogel. “Niets is zo moeilijk en tegelijkertijd zo uitdagend als het onderwijs en opvoeden. Het lesgeven aan kinderen heeft me enorm verrijkt als mens. Ik heb aan alle groepen les mogen geven. Het ene jaar was gemakkelijker dan het andere jaar. Dat verschil hield me scherp en maakte dat het elke keer weer heel divers was. Het onderwijs is transparanter geworden, maar ook ingewikkelder. Het bedienen van alle kinderen met hun zorgbehoeften is een hele uitdaging. Je volgt daarbij niet slaafs de methodieken, maar kijkt naar de kinderen: wat hebben ze nodig en je speelt daarop in.”

Cadeautje
Het laatste jaar werd Marian Goossens ingezet voor de ondersteuning van het onderwijs in groep 4 en 5. “Dat heb ik als een cadeautje ervaren. Ik vond het heel fijn dat ik echt veel tijd kon besteden aan kinderen die extra aandacht nodig hadden en dat ik een verschil kon maken. Het beste in ze naar boven halen, omdat je ze graag vooruit wilt helpen, daar gaat het om.”

Afscheid nemen op school
De coronatijd was een zeer bijzondere periode. Marian Putman zegt hierover: “Ik ben er heel trots op hoe we het hier op school samen met de ouders hebben opgevangen. De schade is daardoor op De Pannevogel verwaarloosbaar. Gelukkig ligt dit nu achter ons en kunnen we weer lesgeven op school.”

En óp school kunnen de beiden Mariannen van school afscheid nemen. “Ik zag de bui al hangen. Zou het verschrikkelijk gevonden hebben als ik via een beeldscherm van kinderen, ouders en collega’s afscheid had moeten nemen. Ik ben echt heel blij dat het op de ‘normale’ manier kan”, aldus Marian Putman.

Op donderdag 7 juli tussen 13.30 en 14.15 uur is er voor oud-leerlingen en ouders de mogelijkheid om Marian en Marian een hand, boks of knik te geven en hen het beste te wensen. U bent van harte welkom.

Marian Goossens ervaarde haar taak als ondersteuner van het onderwijs in groep 4 en 5 dit jaar als een cadeautje, omdat haar extra aandacht voor de kinderen een verschil voor ze maakte. Foto: Alice Rouwhorst

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant