Heel Baak kijkt uit naar zestigste kermisoptocht

De bijkomende spanning maakt de kermiszondag leuker

Door Alice Rouwhorst

BAAK - In het eerste weekend van oktober is het altijd weer Baakse kermis. Met als een van de hoogtepunten op zondagmiddag om twee uur traditiegetrouw de kermisoptocht met praalwagens, loopgroepen en versierde fietsen. Dit jaar heeft de tocht op zondag 2 oktober een feestelijk tintje, want het is de zestigste.

In al die jaren zijn er heel wat kleine en grote (bloemen)wagens door de straten van het dorp getrokken, met de meest uiteenlopende onderwerpen. Ook dit jaar zijn er weer vele wagenbouwgroepen al weken voordat de kermis begint druk in de weer. Velen doen al jaren mee, zoals de bouwgroep de Boakermark, die uit 23 volwassenen bestaat. Er zijn ook ‘nieuwelingen’, zoals De Boakse Wagenbouw Groep Mooi Zo!, zeven jongen meiden van in de twintig die pas voor de tweede keer meedoen. De ene groep bouwt in een schuur aan de Dollemansstraat, de andere aan de Beukenlaan. Beiden zijn blij met hun riante, ruime bouwlocatie. Wat beweegt hen om zoveel vrije uren in het bouwen van een praalwagen te stoppen?

“Het is mooi zo!”
“We kennen elkaar van de basis- en de middelbare school. Door studie of werk elders zien we elkaar niet meer zo vaak. Maar bij de kermis treffen we elkaar weer. Dat bracht ons op het idee om een bouwgroep te vormen. In 2019 hebben we voor het eerst meegedaan, samen met huisgenoten en vrienden in onze loopgroep om de wagen heen”, zegt Dieuwertje, de aanjager van het clubje. “Mooi Zo! zeggen we vaak tegen elkaar als we iets aan het maken zijn. In de betekenis van ‘dat het er heel goed uit ziet’, maar ook in de betekenis van ‘dat het zo wel oké is, dat we er verder niks meer aan moeten doen, dat het een keer af is’. Een perfecte naam voor onze groep, vond ik. ‘Mooi Zo!’ staat voor ‘Meiden Ontwerpen Ontzettend Indrukwekkende Zooi en Optochtwagens’.”

Knutselen op de studentenkamer
Na het zien van de Toldijkse optocht dit jaar begon het weer te kriebelen en besloten de meiden om weer iets te maken. “Iets kleins, iets leuks, maar niet te veel bouwwerk.” Het idee was geboren en werd ‘uitgewerkt’ op een kattebelletje. De twintigers gingen aan de hand van een to-do-lijst in de zomer al aan de slag. “Dat moest wel, want we kunnen alleen maar op de zaterdagen bouwen en ook niet eens heel veel zaterdagen. We maken items doordeweeks op onze studentenkamer en nemen die mee naar de bouwlocatie, waar we alles samenvoegen.” Ze mogen daar alles gebruiken. Maar een decoupeerzaag en een schroefmachine zijn eigenlijk het enige ‘echte’ grote gereedschap dat ze hanteren. Ze werken vooral met verftubes, stof, touw, papier-maché en decoratiemateriaal. “We maken heel veel zelf. Dat vinden we leuk en daar ligt ook onze kracht.”

Verbindende factor
Het antwoord op de vraag waarom ze weer meedoen dit jaar is voor allemaal hetzelfde: het brengt ze samen. De optochtwagen is voor hen de verbindende factor. Daarnaast is de extra spanning die het wedstrijdelement van de optocht met zich meebrengt ook een reden voor deelname. “De kermiszondag is gewoon leuker door mee te doen. Wij gaan voor niet-laatste zijn én de publieksprijs.” De prijsuitreiking is op zondag om 18.00 uur in de tent. Of ze volgend jaar weer van de partij zijn, weten ze nog niet. “Niks moet. We bekijken het per jaar of het past binnen onze studies.”

Frikandellenschaal
De bouwers van de Boakermark hoeven niet na te denken of ze bouwen. Zij doen sowieso elk jaar mee, al vanaf 2001. Of er moet iets bijzonders zijn. Zoals in 2017, toen er een sterfgeval in de buurt was en uiteraard de coronajaren. Achttien wagens hebben ze inmiddels gebouwd. Op één uitzondering na belandden die altijd in de top drie. Met het winnen van de publieksprijs in 2018, een grote glimmende schaal, voor hun wagen de Boakermijn, zijn ze enorm in hun nopjes. Hij doet nu dienst als frikandellenschaal, want die staan standaard elke bouwzaterdag op het menu.

Geen vriendengroep
Naast het winnen van prijzen, wat een hele leuke bijkomstigheid is, brengt het bouwen van de wagen hen vooral extra kilo’s, spanning, heel veel gezelligheid, buurtcontact en een groot saamhorigheidsgevoel. De laatste vier punten vinden ze het allerbelangrijkste aspect van het wagenbouwen. “Wij zijn geen vriendengroep, wel een hele hechte bouwgroep”, zegt Bertie Lichtenberg. “Ik werd in 2001 door de toenmalige voorzitter van de KOS benaderd of ik een bouwgroep op kon starten, omdat er toen weinig wagens waren. Ik ben wat mensen hier in de buurt gaan vragen. En die wilden wel een keer meedoen. Zo is het ontstaan. Het is echter niet bij die ene keer gebleven. In de weken dat we bouwen zijn we heel hecht en harmonieus. Daarna zien we elkaar als groep niet, maar we delen wel lief en leed met elkaar en zijn er altijd voor elkaar. Dat is de kracht van onze groep.”

Veel hout
Aan ideeën hebben ze geen enkel jaar gebrek. Wanneer ze het eens zijn geworden over het onderwerp, maakt Bertie een heuse bouwtekening vanuit verschillende gezichtspunten. Dit is de leidraad en het houvast voor de verschillende bouwers, die doordeweeks twee avonden en op de vrijdag en zaterdag bezig zijn. De bouwschuur lijkt wel een heuse houtzagerij. Verschillende zaagmachines zagen met een boel kabaal het hout op maat. “We zijn goed in houtbewerken. We bouwen groot en sterk.” Van her en der is afvalhout meegenomen dat voor de wagen nog prima dienst kan doen. Iedereen heeft zijn eigen taak en pakt dingen op die hij of zij leuk vindt en waar hij of zij goed in is. Over het algemeen doen de mannen het grovere werk en verzorgen de vrouwen het schilderwerk en de (aan)kleding, die ze vooral zelf maken.

Alle puntjes op de i
“Op de kermiszaterdag zie je ons niet, dan is iedereen in rep en roer, want dan worden de puntjes op de i gezet. In alle hoeken en gaten worden nog de laatste spullen voor de aankleding opgesnord. Op de zondagmorgen van de optocht gaat iedereen in de grime. En dan kan het spektakel naar buiten, in de hoop dat het door de deur past…”

Onzekere toekomst
De Boakermark betwijfelt of er nog vele jaren Baakse kermisoptochten zullen volgen, maar hoopt natuurlijk van wel. “Aan ons zal het niet liggen, zolang wij kunnen, willen wij wel bouwen. Maar veel jongeren, de toekomstige bouwers, wonen niet meer in het dorp en door het wegvallen van de basisschool zijn er geen vriendengroepjes meer die een kleine wagen bouwen. Daar begint het meestal mee.”