Met fiets, kaars en tent naar Europa’s End

Op 24 mei vertrokken Everhardt Lubbers en Erwin van Loo vanuit Hengelo Gld. voor een fietstocht naar de Noordkaap. Beide fietsers zijn actief voor het Verband Activité pour Liberté. Hun missie: een kaars branden op het noordelijkste puntje van Europa. Vertrekpunt was dan ook de World Peace Flame bij de Remigiuskerk in Hengelo; 13 juli reden ze Hengelo weer binnen. Een mooie reis om op terug te kijken. Hier deel 1 van het verslag van deze fietstocht van uiteindelijk 4200 kilometer: over de voorbereidingen, motivatie en de vredesvlam.

Vredesvuur van Hengelo naar de Noordkaap brengen, deel 1

Door Everhardt Lubbers

HENGELO/NOORDKAAP – Eigenlijk zou ik met mijn fietsmaatje Erwin vorig jaar al de route naar de Noordkaap via Noorwegen fietsen, maar corona dacht daar anders over, vertelt Everhardt Lubbers uit Hengelo, die met Erwin van Loo de tocht voorbereidde. Dit jaar moest het dan maar gebeuren. Op 24 mei vertrokken we en op 13 juli reden we Hengelo weer binnen. Bijna twee maanden en 4200 kilometer van trappen en avontuur.

Waarom begin je aan zoiets?
Laat ik vooropstellen: eigenlijk stelt het niet zo veel voor. Klinkt misschien raar. Voor de fietser die op zondagmiddag een toertje doet, is het fietsen naar de Kaap een hachelijke onderneming. Maar voor mensen die getraind zijn en vaker grotere tochten hebben gemaakt, is het te doen. Onderweg kom je meer fietsers tegen. Fietsers die al gestart zijn in Frankrijk en Zwitserland. Een van deze fietsers was vertrokken vanuit het Franse Annecy en fietste naar de Noordkaap om daarna pal zuidwaarts te fietsen naar Kaap de Goede Hoop in Zuid-Afrika. Kijk, dat is andere koek. Ik ken ze ook die de Pamir Highway fietsen van Kirgistan naar Tadzjikistan en naar de 5000 meter klimmen, snakkend naar adem, in een godvergeten landschap hun tentje op moeten zetten en hun potje moeten koken.

Waar ik echt wel enthousiast van werd en bewondering voor had, was het aantal jonge mensen en dan met name jonge vrouwen, die alleen op weg waren naar de Kaap. Wat ik maar wil zeggen: je moet alles in perspectief zien. Voor nu, genoeg gerelativeerd.

Ik liep al langer met het plan rond om via Noorwegen naar de Noordkaap te fietsen. Veertig jaar geleden had ik de route al eens gefietst, maar toen via Finland. Een vlak land met meren, grindwegen en berken. Zo ver het oog rijkt. Weinig inspirerend maar wie van rust houdt: je wordt er zen.

Via Noorwegen is een uitdaging: een land van fjorden en bergen. Een traject waar je constant moet klimmen en dalen. Een traject waar je alle weertypes zult tegenkomen; van stormen tot windstiltes, van sneeuw en regen tot droogte gebieden en van vorst tot temperaturen boven 30 graden. Het is ook een land van trollen, rendieren, elanden en heel aardige mensen. Kortom: een land dat je, mij althans, uitdaagt. En als ik ergens van houd, is het uitdaging en avontuur. Verscheidenheid in plaats van monotonie, ’s morgens niet weten wat je onderweg tegenkomt en waar je ’s avonds je tentje op zult zetten. Dat dus…

Voorbereiding
Als je aan zo’n onderneming begint, moet je goed voorbereid zijn. Materiaal, lichaam en geest moeten in orde zijn. Lichaam en geest kun je trainen. Je lichaam moet gezond zijn en je moet weerstand opbouwen. Veel sporten dus. Zitvlees kweken, want je zit wel acht tot negen uur in het zadel. Ook je geest moet weerstand kunnen bieden. Een sterke geest is een vereiste. Je krijgt momenten dat je het moeilijk hebt, dat je er door zit en toch door moet. Dagenlang regen en sneeuw, alles nat of een berg met een hellingsgraad van 8 tot 10% bedwingen met een fiets die volop bepakt is. Dat vraagt karakter.

Voor een deel is geestelijke weerstand genetisch bepaald; de een kan van nature meer aan dan de ander, wordt niet zo snel uit het veld geslagen, zoekt niet de zekerheid maar de uitdaging en het avontuur. Maar een deel is ook te trainen. Ga regelmatig een tocht maken en zoek dan de grenzen op. Ervaring is o zo belangrijk. Door je ervaring kun je anticiperen op veranderingen en op dat wat komen gaat.

Wat betreft het materiaal: laat ik beginnen met de fiets. Samen met de tent mijn grootste vriend onderweg. Mijn fiets is van staal (altijd op staal gefietst) en mijn bagage is tot een minimum beperkt en zit, dankzij speciale tassen, heel compact op mijn fiets. Hierdoor zijn tassen en berijder zo veel mogelijk in een lijn met als resultaat dat je veel minder wind vangt. En wind is de grootste weerstand voor een fietser.

Aan bagage had ik 16,5 kilogram verdeeld over de fiets, rekening houdend met alle weertypen. Ik had een klein tentje van één kilo, om te koken twee kleine pannetjes en een benzinebrander, wat dagelijkse kleding (mocht ik in een restaurant belanden), wielerkleding waaronder wollen sokken, bivakmuts, twee wollen mutsen en drie paar handschoenen (ik ben een koukleum en als de dood voor kou), een donzen slaapzak, een luchtmatrasje dat ik met mijn mond op moet blazen, een opblaasbaar kussentje, een oogmasker (Noorwegen is in de zomer 24 uur per dag verlicht), gereedschap en reserve binnenband, fietspompje, fles met benzine, twee bidons, een WPF-kaars (waarover later meer) en een zak voor etenswaren.

Voeding is belangrijk. Voeding is de brandstof voor je geest en lichaam. En als je de hele dag aan het fietsen bent, verbrand je zoveel energie, dat je er bijna niet tegenaan kunt eten. Daar komt bij, dat er in bepaalde delen van Noorwegen niet om de 100 meter een supermarkt is waar je in kunt slaan. Dat betekent ook dat je reservevoeding moet meenemen voor het geval dat… en dat je in bepaalde delen van Noorwegen goed moet plannen waar je een volgende nederzetting vindt waar wat te halen is. Mijn reservevoeding bestond uit twee keer een instant maaltijd aan te lengen met water, melkpoeder, aardappelpuree, couscous en dat alles geseald in plastic zakjes.

Verder had ik mee een navigatietoestel (de hele route had ik als GPX-bestand op mijn navigatietoestel) en een zakje met elektronica zoals kabels en batterijen. In de naaf van mijn voorwiel zit een dynamo die mijn navigatieapparaat of smartphone oplaadt. Ik wil zo veel mogelijk zelfvoorzienend zijn en zo weinig mogelijk afhankelijk van het lot. Al met al kun je concluderen dat een mens materieel gezien niet zo veel nodig heeft om te overleven.

Missie: aansteken WPF-kaars op Europa’s End
Naast uitdaging en avontuur, hadden we ook nog een missie: een WPF-kaars aansteken op het noordelijkste puntje van Europa. WPF staat voor World Peace Flame; wereldvredesvlam.

Op 31 juli 1999 werden voor het eerst in de geschiedenis zeven levende vlammen aangestoken op vijf continenten en naar het Verenigd Koninkrijk gevlogen, waar ze werden verenigd tot één vlam: de World Peace Flame. World Peace Flame-monumenten zijn nu over de hele wereld te vinden, zo ook in Hengelo Gld. De vlam in elk WPF-monument en elke kaars is afkomstig en te herleiden naar de moedervlam. De World Peace Flame is een symbool van vrede, eenheid, vrijheid en viering. 

Van de werkgroep WPF-Bronckhorst kregen we een mini WPF-kaars (minimal, bikepacking, u weet wel) mee om aan te steken op Europa’s End. Een vredesvuur van Hengelo naar de Noordkaap brengen. Hoe mooi kan het zijn. Op 29 juni was het zo ver. Onder een stralende zon, alsof het zo had moeten zijn, hebben we de Hengelose WPF-kaars aangestoken met de wens dat het bij zal dragen aan een betere wereld.

Volgende week over de tocht: het eerste deel van Hengelo, via Kristiansand en Trollstigen naar Bodø.

Reactie/vragen, mail everhardtlubbers@gmail.com