Geluksfactor

De geur van BBQ zweeft door de openlucht, we zitten samengepakt aan een recreatiemeer en ik voel de koele bries niet meer. Mijn huid went aan zonlicht en verse worst schroeit zich boven kolen dicht. We bouwen een dam in het waterparcours en zijn voor even bevers. Al durf ik nog niet te drijven, het water is te koud om in te blijven. De kinderen zijn dapper en zetten door, tot het punt dat klappertanden de overhand neemt. Hun ritueel herhaalt zich zo’n viermaal; uit de badkleding, in de capuchonhanddoek en dan naar een onderbroek op zoek.

Waterijs druppelt plakkerig over een stokje richting handen, restjes op kinderbenen, modder op tenen. Hoe snel de zomer went is ongekend, als een jas die altijd past. Hij was zo gevuld, die strandtas. Mijn handen wisten exact waar alles lag; badhanddoeken, emmer met schep, zonnebrand in sprayvariant en schoon goed voor op de achterbank; terugweg. Zelfs de natte lente spoelde deze routine niet weg.

De eerste rode vegen staan in knieholtes en liezen, het zijn altijd die plekken die je bij verzitten uit het oog zult verliezen. Het doet me denken aan die keer dat ik van voren nog wat ruimer bedeeld was, dat gaf een onbedoelde leegte als ik platlag. Enfin, de rest van de vakantie bracht ik (van voor) gehavend door.

Naast ons ligt een stel bronzend en egaal te kleuren, ze doen me denken aan die keer dat ik op een balkonnetje achteraf een man met zo’n reflecterend scherm in de handen zag. Hij was bruiner dat ik ooit zag; waarschijnlijk niet op vakantie geweest, maar op zijn minimale buiten aan de rand van de stad. Zelf heb ik nooit zo’n huid gehad, maar ik bezit sproeten die als stippen aan de horizon zijn; haltes op een routekaart, licht ondergesneeuwd soms, maar met het verschijnen van de zon weer zichtbaar.

Ik vermoed dat het dichtbevolkt geïmproviseerde binnenplein achter ons thuis trouwens ook enkel een balkon bezit, aangezien het hier massaal te eten zit. “Dat hebben ze goed”, denk ik. Inmiddels vraag ik me watertandend af hoe het eigenlijk met de status van ons BBQ-rooster zit, waar die staalborstel ligt en waarom dat niet in mijn routinematig geheugen zit? Iets met rolverdeling wellicht..

Dan breekt de dam en blijkt de zwemkleding is nog slechts klam, zodat het ritueel voor de vijfde maal ingaan kan. Op de handdoek trek ik surveillerend mijn witte benen in, mij zie je niet liggen; deze badstof rechthoek is mijn balkon en ik verklap mijn schaduwplekken niet meer aan de zon. Mijn kinderen zijn als een reflecterend scherm dat mij doet oplichten en als ze beginnen te bibberen zal ik me oprichten; met een ongeveer droge handdoek en natte ogen.