Jos Herfkens met zijn hondje Smous in zijn vertrouwde omgeving. Foto: Jan Ruland van den Brink

Jos Herfkens met zijn hondje Smous in zijn vertrouwde omgeving. Foto: Jan Ruland van den Brink

Kroegbaas, Bourgondiër, familiemens en een enorme goedzak

Algemeen

In memoriam

Door Alice Rouwhorst

BAAK – De onmiskenbaar bekendste inwoner van Baak is niet meer. Op dinsdag 23 november blies kroegbaas in hart en nieren Jos Herfkens, voor velen beter bekend als Jopie, op 76-jarige leeftijd, in het bijzijn van zijn kinderen, zijn laatste adem uit. Maandag 29 november vond in besloten kring de crematie plaats. In gesprek met drie van zijn vier kinderen: Joost, Carlo en Tineke.

‘Bedankt allemaal. Neem een borrel en proost op het leven’. Met deze woorden bovenaan het overlijdensbericht werden mensen uitgenodigd om afscheid te nemen en de familie te condoleren op de dag voor de crematie. Uit de grote opkomst, de vele bloemstukken en kaarten, die ze nog steeds ontvangen, blijkt maar al te duidelijk dat Jos een zeer geliefd persoon was. Ook bij zijn tien kleinkinderen in de leeftijd van anderhalf tot twaalf jaar had opa Jos in hun hart een speciaal plekje. Hij was de opa waar ze naar toegingen, die hen aanzette tot gekkigheid en bij wie ze nooit om een ijsje of snoepje verlegen zaten. Hij genoot op zijn beurt intens van hun aanwezigheid. Zijn kleinkinderen hadden geen enkel plekje op de kist en in de deksel onbenut gelaten met mooie tekeningen en lieve teksten voor hem.

“Opgebaard in zijn eigen kroeg, zijn thuis, met een borrel en een gehaktballetje voor zijn gasten…, hij had het niet anders gewild. Dat weten we zeker. Het deed en doet ons goed dat zóveel mensen de moeite hebben genomen om hem een laatste groet te brengen. Daar willen we iedereen heel hartelijk voor bedanken. Dat was hartverwarmend en een enorme steun.” 

Familiebedrijf
Jos Herfkens zag op 9 maart 1945 het levenslicht. Hij was de zesde in de rij van een gezin met acht kinderen. Het was de start van een leven dat zich vooral om de boerderij, het dekstation en het café afspeelde. Een familiebedrijf, want iedereen hielp vanzelfsprekend mee. Het café dat eerst in de boerderij gevestigd was, werd vervangen door nieuwbouw, zodat er ook een hotel, restaurant en feestzaal in gevestigd kon worden. Vanaf 1970 nam Jos alle zaken over van zijn ouders en runde het jaren samen met zijn vrouw Rieky. In de jaren tachtig stopten ze met de boerderij en richtten zich volledig op de horecazaak. Ze kregen vier kinderen, drie jongens Joost, Carlo en Anthony en een meisje, Tineke. Ook zij wisten niet anders dan dat het zakelijke en privéleven door elkaar heenliep en droegen als kinderen al vroeg hun steentje bij aan de zaak door bijvoorbeeld te helpen met de afwas of onkruid te wieden in de moestuin. “We werden naast onze ouders, door onze grootouders, ooms, tantes en ander personeel opgevoed. Natuurlijk miste je soms wel de aandacht van je ouders, maar we zijn niks te kort gekomen. Ze stonden altijd voor ons klaar als dat nodig was.” Eén dag in het jaar, Eerste Kerstdag, was de zaak gesloten. Dan werd er met de hele familie uitgebreid en lekker getafeld in de zaak. Altijd een feestelijke en gezellige boel. Iets wat Bourgondiër Jos wel was toevertrouwd. “Nou ja dicht…. Voor een krat bier of iets dergelijks ging de deur gewoon weer open. Of het nou Eerste Kerstdag was of niet.”

Blij in de keuken
In 2006 overleed Rieky. Jos runde de zaak daarna op zijn eigen manier. Zijn klanten waren koning. Hij genoot van de gezelligheid met zijn vaste klanten, de chauffeurs, hield van een geintje en niks was te gek, heel veel kon. Midden in de nacht bakte hij nog een eitje voor ze of konden ze zich douchen. “In het begin stond hij zelf veel achter de bar en oberde Jopie op de vele bruiloften en partijen, maar op den duur vond hij zijn plek steeds meer in de keuken van het bedrijf. Daar voelde hij zich het fijnst. Hij heeft er heel wat broodjes gesmeerd en maaltijden bereid.”

Oud en vertrouwd
Alle trends van interieuraanpassingen gingen aan zijn aandacht voorbij. Hoogstens een keer een noodzakelijke aanpassing aan vloer en gordijnen, maar daar bleef het ook bij, wat zijn gasten enorm konden waarderen. Geen opsmuk, maar een vertrouwde omgeving. “Ging er iets kapot, dan maakte hij het. Vaak op een houtje-touwtje manier, maar hetgeen wat kapot was, deed het weer en dat was wat telde. Er kwam niet iets nieuws voor in de plaats.” In 2020 nam Tineke de zaak over. Samen met haar compagnon gaf ze de zaak een facelift.

Lintje
Jos sponsorde de plaatselijke verenigingen en droeg zijn steentje bij daar waar het kon bij plaatselijke initiatieven. Daarom werd deze onbaatzuchtige goedzak, tot zijn eigen grote verbazing, in november 2014 onderscheiden tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. “Als hij dat had geweten, was hij nooit naar de zaal gekomen. Maar het ontroerde hem wel dat al die mensen er speciaal voor hem waren.” De toenmalige burgemeester Henk Aalderink sprak over hem als een bindmiddel van het dorp Baak, een man die het iedereen naar de zin wilde maken. Hij noemde als voorbeelden zijn hertenweide waar iedereen van kon genieten. En de wekelijkse markt die Jos op zijn parkeerplaats geregeld had na het verdwijnen van alle basisvoorzieningen in het dorp. Zo konden met name de ouderen toch nog dichtbij huis hun boodschappen doen. Na het vrij abrupt verdwijnen van de pinautomaat bood hij mensen de mogelijkheid om bij hem te pinnen. Hij stond altijd voor anderen klaar. Hij kon moeilijk ‘Nee’ zeggen.

Dol op voetbal, wintersport en dieren
In zijn jonge jaren voetbalde Jos bij de Baakse Boys, hij was fan van Feyenoord en het Nederlands elftal, die hij samen met zijn twee zonen vanaf de tribune onder andere aanmoedigde tijdens het WK in Duitsland. Jos was ook een liefhebber van skivakanties, sneeuw en ijs. Zodra het kon lijden, bond hij de schaatsen onder en stond hij op het natuurijs op de gracht. Hij heeft zelfs een keer deelgenomen aan de Elfstedentocht. Hij mocht ook graag live naar het schaatsen kijken in Thialf, Insel en zelfs Calgory. Daarnaast hield hij van dieren. “Papegaaien, parkieten, eenden, kippen, vissen, paarden, herten… Hij vond het prachtig om er naar te kijken. Dat deed hij liever dan er echt voor zorgen. Behalve voor zijn hondje Smous. Daar zorgde hij goed voor. Ze waren onafscheidelijk.” Twee dagen na het overlijden van Jos, sliep ook zij in. Net als haar baasje broos geworden door ouderdom en gebreken.

Een rijk leven
Zoals hij veel voor anderen deed, regelde Jos ook dingen voor zichzelf. “Jopie hoefde niet rijk op de bank te zijn, maar wou wel een rijk leven hebben. Dat hield in dat hij ook zomaar opeens twee dagen of langer weg kon zijn. Dan ging hij iets voor zichzelf doen. Hij zorgde wel dat het in de zaak door kan draaien en dan was hij weg. Hij maakte bij wijze van spreken in een jaar tijd mee wat een ander in zes jaar meemaakte. Hij behield grotendeels de regie over zijn leven tot aan het einde. Terugkijkend kunnen we wel stellen dat hij een mooi en rijk leven heeft gehad.”

Jos Herfkens. Foto: Eigendom familie

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant