Wang switi kondre

Fa waka, hoe gaat het met u? Wij hadden even verlof maar zijn alweer een paar weken terug in Paramaribo. Tijd om u eens bij te praten over het leven van ‘de vrouw van’. Wie mij deze zomer in Bronkhorst of Harskamp heeft ontmoet, kon wel zien dat ik uitgeput was. Ik liep ook al een tijdje moeilijk. Maar … ik ben terug van weggeweest. 

Die lieve huisarts die zelfs in het weekend belde over een bloeduitslag – ik zou een peesontsteking in een voet hebben – had het mis. De medicijnen die ik kreeg hielpen dus niet. Onze huisarts Leon in Steenderen wist het meteen, de voet was doorgezakt en daardoor kwam een zenuw in de knel. Heel pijnlijk. Op blote voeten lopen helpt dan niet, maar wist ik veel. Een paar stevige slippers met een plakzooltje erin, probleem opgelost! 

Als alle energie naar een zere plek gaat, als traplopen al een uitdaging is, als je ook nog in tropische temperaturen zit, met hoge luchtvochtigheid … dan komt de man met de hamer al voor de ochtendkoffie langs. Wat ben ik veel te lang veel te moe geweest! En dan ook nog dat schuldgevoel, want Peter is zo blij met zijn baan en met dit land. Dus ik moest doorzetten en dat heb ik gedaan, en nu ben ik daar blij om. 

Een vriend heeft ons meegenomen naar een sportschool waar ik me net zo thuis voel als bij AeroFitt in Zutphen. En ik had ondanks alles wel genetwerkt, met resultaat. Zo ga ik de komende weken op pad om mensen te interviewen over de geschiedenis van Theater Thalia, acteurs, dansers en barpersoneel. Voor een jubileumboek, een heerlijke klus. Nee niet betaald, het theater is sinds het begin van de coronacrisis gesloten en er is geen geld. 

Ik heb me ook als vrijwilliger aangemeld bij de Nederlandse reclassering voor het bezoeken van Nederlandse gedetineerden in Suriname. Die bezoeken moeten vanwege corona nog even wachten, maar het gaat de goede kant op hier. De vierde golf is aan het afnemen. Of we een vijfde golf krijgen, dat is de vraag. We hebben hier immers geen winterweer. 

En dan komt binnenkort de tweede auto terug, die na een aanrijding al bijna een jaar in reparatie is … wang switi kondre, welkom in Suriname. Ik heb het eerste jaar niet gereden hier. Ik was ook te moe. Maar ik verheug me er wel op, want ik moet zelfstandiger worden, zoals ik altijd was in Nederland. Dus ik zal moeten leren niet alleen links te rijden in een rechts gestuurde auto, maar ook op al die kruisingen zonder stoplichten de voorrang te pakken of te geven, met handgebaren, getoeter en lichtsignalen, tussen al die deukenbakken. 

In deze ongewoon persoonlijke column wil ik tot slot mijn laatste tandartsbezoek memoreren, ja bij Humberto Tan. Ik lag al een uur half ondersteboven voor de voorbereidingen voor een kroon, toen de stroom uitviel. Nou dan ga je weer naar huis met dat gat in je mond. Wan switi kondre …

Wat een land, wat een leven. Maar de conclusie: ik ben terug van weggeweest en blij ‘de vrouw van’ te zijn. 

Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter

Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus 2020 in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo als Operationeel Manager. Anke hoopt boeken te vertalen, taallessen te geven en wie weet wat er nog meer op haar pad komt.