Dansavond tussen de koeien was het begin

Diamanten echtpaar Mentink-Mulder houdt van muziek

Door Alice Rouwhorst

BAAK - Het cadeau van de gemeente is al bezorgd, dat staat op de eettafel te pronken. Een prachtige orchidee. Het persoonlijk bezoek van burgemeester Marianne Besselink aan het diamanten paar, de heer en mevrouw Mentink-Mulder, is twee dagen voor de trouwdag. Het burgerlijk huwelijk en de kerkelijke inzegening vonden plaats op 10 oktober 1961, respectievelijk in Steenderen en Baak. De zon scheen toen volop.

Op deze vrijdagmorgen 8 oktober was de wereld nog even heel klein, maar daar kwam in de loop van de dag verandering in. In de knusse woonkamer aan de Pastoriestraat wordt het heugelijke feit met gebak gevierd en vertellen Bernard (88) en Annie (84), allebei afkomstig uit Baak, aan burgemeester Besselink hoe het allemaal begon. “Onze liefde ontstond bij Herfkens op deel tussen de koeien. Daar was een dansavond ter gelegenheid van tien jaar bevrijding.” Op de vraag hoe ze het al zolang volhouden samen, antwoordde Annie: “Het knalde ook wel eens hoor, maar het kwam altijd weer goed”. 

(Ver)bouwen
Tijdens de verkeringstijd die volgt bouwen ze een varkensschuur aan de Vrendenbargsedijk. Met het geld die de varkens opleveren bouwt Bernard, die bouwvakker is, samen met zijn broers een huis bij de schuur. Als het allemaal af is, kan er getrouwd worden en betrekken ze hun eigen woning als de heer en mevrouw Mentink-Mulder. Gedurende hun huwelijksjaren werd het huis her en der verbouwd. Het ene project was nog niet af of het volgende was al weer bedacht. Een huis verder woonden nog een meneer en mevrouw Mulder-Mentink, haar broer en zijn zus. Dat dit wel eens voor verwarring zorgde, moge duidelijke zijn. De vraag: “Waor bun ej van?’, werd regelmatig aan de kinderen gesteld. In 1998 zijn ze verhuisd naar een seniorenwoning in het dorp. Ze wonen er inmiddels 23 jaar met veel plezier en hopen er nog heel veel jaren te wonen. Eén van hun dochters woont sinds hun vertrek in het ouderlijk huis.

Grote familie
Bernard en Annie komen beiden uit een groot gezin. Bij hem waren ze met z’n zestienen, negen jongens en zeven meisjes, waarvan er negen nog in leven zijn. Annie komt uit een gezin met zeven kinderen. Ze heeft drie broers en drie zussen. Naast Annie is er nog één zus in leven. Bernard en Annie mogen zelf vier kinderen verwelkomen, twee jongens en twee meiden: Gerard, Bennie, Ans en Marian. Inmiddels is de familie uitgebreid met tien kleinkinderen en twee achterkleinkinderen en is de derde op komst. Hun kinderen zijn allemaal in de buurt blijven wonen, Baak en Hengelo.
Dat geldt niet voor een aantal kleinkinderen. Die hebben door studie of reizen de liefde in het buitenland gevonden, in België, Spanje en Australië en zijn daar gebleven. In normale tijden geen probleem, want dan zijn alle landen, met name de Europese landen, gemakkelijk te bereizen, maar in deze coronatijd is dat anders. Het gevolg is dat de kleinzoon die in Australië woont zijn opa en oma niet persoonlijk kan feliciteren met deze mijlpaal. Maar de hedendaagse techniek zorgt ervoor dat alle kleinkinderen bij hen thuis zijn. Naast de televisie staat een digitale fotolijst met vele foto’s van heuglijke feiten van de (klein)kinderen. Het cadeau dat ze gevraagd hebben voor dit jubileum brengt hen allen nog dichter bij elkaar. Ze hopen dat ze straks kunnen Whatsappen met de familie op hun eigen mobiel.

Zwaar werk
Tijdens zijn werkzame leven zat Bernard eerst in de bouw, maar het zware werk eiste zijn tol. “Het sjouwen van alle stenen, die steeds groter en zwaarder werden, was funest voor mijn rug. Daarom ben ik daarmee gestopt. Ik kwam daarna terecht bij het Waterschap. Deed daar eerst van allerlei klussen en ben er als kraanmachinist geëindigd. Met 59,5 jaar ben ik met de VUT gegaan. Daarna was ik drukker dan ooit. Verbouwinkje hier, klusje daar, oppassen op de kleinkinderen, de (moes) tuin… noem maar op.” Annie werkte in de zorg, totdat ze moeder werd. De zorg buitenshuis verplaatste voor een aantal jaren naar binnenshuis en rondom huis. Toen het eenmaal weer kon, ging ze weer elders werken. “Ik had verschillende adressen, waar ik in de huishouding werkte. Ik was altijd weer thuis als de kinderen uit school kwamen.” Naast een druk huishouden vond ze tijd om te handwerken, zoals truien en sokken breien.

Elk huisje heeft zijn kruisje
Net als in ieders leven hebben Bernard en Annie te maken gehad met ziektes en ziekenhuisopnames. Gelukkig zijn ze er altijd goed doorheen gekomen. Inmiddels doen ze het rustiger aan, maar hebben nog voldoende bezigheden. Een rondje om de kerk wandelen, kruiswoordpuzzels maken, dagjes uit. “Deze coronatijd was ronduit saai!”, verzucht Annie op de vraag van de burgemeester hoe ze deze tijd heeft ervaren. “Geen seniorensoos, geen Zonnebloem, geen uitjes. Niks. We hebben ons wel gered hoor, maar ik ben blij dat er weer meer kan.”

Feest met alles erop en eraan
Corona zou zomaar ook roet in het eten gegooid kunnen hebben rondom het feest wat ze wilden vierden. Maar gelukkig kon het doorgaan zoals ze voor ogen hadden, met alle mensen die ze wilden nodigen en mét muziek. “Muziek is heel belangrijk in ons gezin. Bernard heeft 63 jaar klarinet gespeeld bij muziekvereniging Nieuw Leven. Een feest zonder muziek? Ondenkbaar!”, zegt Annie stellig.

Fotomoment
Na de koffie/thee met gebak en het gezellige gesprek ging Marianne Besselink met het diamanten echtpaar op de foto in hun netjes verzorgde tuin. De zon begon door te breken, het werd toch nog een stralende dag en dat bleef het weerbeeld voor het weekend, net als zestig jaar geleden.