Afbeelding

Alla mala abi ing egi tori

Algemeen

Het was ook in het nieuws in Nederland. Een zware lockdown in Suriname. Code zwart in de ziekenhuizen, code paars in de samenleving. Niemand de straat op tenzij. Alleen nog levensmiddelen inslaan op maandag, woensdag en vrijdag door één persoon per huishouden. Beelden van stille straten. Drie weken lang. Wat betekende dat voor de Surinamers? En voor onszelf, hoe was het voor Peter als diplomaat, en voor mij als ‘vrouw van’? Ieder heeft zijn eigen verhaal; ‘Alla mala ...’ 

Voor de meeste Surinamers was de lockdown heel zwaar. Scholen gesloten dus kinderen thuis. Bedrijven gesloten, inkomsten weg, en dan ook nog enorme buien – zwaarder dan normaal in de lange regentijd – waardoor delen van het land nog steeds onder water staan. Veel schade aan woningen en bezittingen. Intussen stijgen de prijzen en worden veel producten schaarser, vooral groenten en fruit. En dan de oplopende coronacijfers, iedereen hier heeft wel familieleden en buren die ziek worden, naar het ziekenhuis gaan en soms niet meer terugkomen. Een sombere sfeer in het land.

En hoewel de samenleving weer een beetje open mag, is het nog altijd code zwart in de ziekenhuizen. De hulp uit Nederland is goed op gang gekomen. Tientallen artsen, verpleegkundigen en andere hulpverleners zijn inmiddels gearriveerd met de broodnodige hulpmiddelen en medicijnen. Mensen die hier belangeloos een tijdje komen werken, vaak met hulp van werkgevers en collega’s die bijvoorbeeld verlofdagen afstaan. Ze zijn door hun Surinaamse collega’s en eigenlijk door de hele bevolking met open armen (figuurlijk) ontvangen. Hopelijk komen er ook snel extra vaccins.

En Peter? Die zat helemaal niet in lockdown. Hij mocht voor zijn werk op pad en heeft achter de schermen veel dingen geregeld voor de Nederlandse hulptroepen, zoals papieren, tests, verblijf en de juiste contacten. Maar niet alleen achter de schermen. Peter stond als consul – hij is niet alleen operational manager – op het vliegveld bij de aankomst van een militair vrachtvliegtuig uit Nederland met de eerste hulpgoederen. En ineens had hij een camera en een microfoon voor zijn mondkapje. Hij gaf een interview dat hier op televisie werd uitgezonden. Misschien vindt u het leuk om mee te kijken, klik dan hier. Afgelopen week ging Peter met de ambassadeur mee op werkbezoek in een ziekenhuis. De directeur herkende Peter meteen want hij had hem op tv gezien! Hij is nu dus wereldberoemd in Suriname.

En ik? Ik ben drie weken de tuin niet uit geweest. Ik heb stug doorgewerkt aan twee boekvertalingen en heb als lid van de Paramaribo book club met de andere ‘vrouwen van’ altijd wat te lezen. Intussen mocht Mel natuurlijk niet komen – u weet wel, de ‘dienst’ – dus verder stond mijn lockdown in het teken van de dagelijkse strijd tegen zand en hondenharen. En het besef dat ik het stinkend goed heb. Meer dan luxeproblemen heb ik niet gehad.

Nu mogen we weer samen naar de supermarkt, nooit gedacht dat ik me daar zo op zou verheugen, en eindelijk mag Mel weer komen. En voor het geval u zich afvraagt of ons huwelijk eronder heeft geleden dat de lockdown voor Peter zo anders was dan voor mij: Nee! Ik ben apetrots op hem. En achter elke beroemde man …

Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter

Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus 2020 in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo als Operationeel Manager. Anke hoopt boeken te vertalen, taallessen te geven en wie weet wat er nog meer op haar pad komt.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant