Herstel

Herstel

Een zoektocht, zo is het herstel na de trombose in mijn hoofd het best te omschrijven. Een zoektocht naar wat wel en niet gaat. Gelukkig krijg ik hierbij de nodige professionele begeleiding. Die gaat gepaard met de ene na de andere beeldspraak. De eerste klonk een week of drie geleden al aan de rand van mijn ziekenhuisbed. Ik moest het zien als de bouw van een huis. Hoe steviger het fundament, hoe sterker het huis dat er uiteindelijk op komt te staan.

Nu heb ik nog nooit een huis gebouwd, maar ik begreep precies wat deze mevrouw bedoelde. Ik moest een terugval voorkomen door zeker in het begin niet te hard van stapel te lopen. Ze zag dat ik het begreep en dus kwam de volgende beeldspraak er direct achteraan. Ik moest het geheel niet bekijken als een heuvel, maar als een trap. Een stap zetten, het lichaam de tijd geven om te wennen aan het nieuwe niveau en dan pas weer een stap omhoog maken.

De theorie begreep ik, nu de praktijk nog. Na een paar dagen thuis besloot ik me te wagen aan de eerste wandeling, maar hoe ver? De verste hoek van de straat en weer terug? Dat zal amper 200 meter zijn. Halverwege voelde ik me prima, ik wilde verder. Ik besloot voor 'een rondje om de school’ te gaan, een ronde van zo’n 700 meter. De Piersonschool staat al jaren niet meer op deze plek, maar zo noemen we dit blokje om hier in de buurt nog altijd.

Het bleek te veel van het goede. Halverwege begon ik te zweven op mijn benen. Ik werd duizelig en was blij dat er een muurtje stond. Na een korte rustpauze kwam ik lopend thuis, pas uren later voelde ik me weer hersteld. Ik sprak erover met weer een andere begeleidster. Dit waren dus precies de momenten die ik moest zien te voorkomen. Het emmertje in mijn hoofd mocht best een stukje vollopen, maar niet te vol. En het moest ook elke keer weer leeg.

Gelukkig vulde die denkbeeldige emmer zich in de dagen en weken die volgden steeds minder snel en stroomde deze alsmaar sneller leeg. Het lukte om weer een uurtje naar een scherm te kijken. De wandelrondjes werden 1, 2 en 3 kilometer lang. Ik durfde weer korte stukjes te fietsen. De volle terrassen op Hemelvaartsdag besloot ik nog even links te laten liggen. En ik hoopte van harte – misschien was het tegen beter weten in – dat De Graafschap het niet al te spannend zou maken.

De les van de afgelopen weken is dat niets vanzelfsprekend is. Gezondheid is een groot goed. En als het dan weer gaat, dan tellen de kleinste dingen. Wat fluit die vogel mooi. Wat is de natuur enorm groen. Ik kan er weer van genieten. Mijn fundament staat. Het huis is een heel eind af. Nu is het een kwestie van niet overmoedig worden, want de volgende beeldspraak kan ik alvast raden. Ook voor de inrichting van het huis zal ik rustig de tijd moeten nemen.