Carel Coops schrijft een boek: over Coops
AlgemeenNaam van familie en molen nauw verbonden
Door Liesbeth Spaansen
ZELHEM/VELSEN – “Het is geen ‘noblesse oblige’, maar de naam verplicht iets”, vertelt Carel Coops, al jaren woonachtig in het Noord-Hollandse Velsen, maar afkomstig uit deze regio. De familienaam Coops is in de omgeving van Zelhem geen onbekende en de Coops Molen, nét gerestaureerd en draaiende, komt daarbij direct in gedachten. “Ik ben een boek aan het schrijven. Gedeeltelijk over mijn familie Coops en een deel over de Coops Molen.”
Voorstellen
Carel Claudius Coops (1945) is geboren en getogen in Doetinchem. “We verhuisden in 1951 naar Zutphen en ik ging daar ook naar de middelbare school.” Hij ging varen als stuurman bij de Vereenigde Nederlandsche Scheepvaartmaatschappij (VNS). “We behandelden zelf de lading van de vrachtschepen, niks geen kranen aan de wal”, weet hij nog goed. “Maar we moesten wel elke dag twee uur onbetaald overwerken. Dat was goed voor je karakter, zeiden ze.” Dat was de reden dat hij voor een Deense rederij ging varen. “Mooie reizen met vracht van Marseille naar Tahiti.”
In 1969, na een aantal keren uitstel voor de dienstplicht, monstert Carel aan bij de Holland Amerika Lijn (HAL). “Ik was voor dienst ingedeeld bij de landmacht.” Daar is hij nog verbaasd over. “Maar goed, er was een regeling dat je vrij van dienst was als je vaart tot in het jaar dat je 27 wordt. Bij de HAL was het ook nog een prettig soort reizen, zoals naar de Golf van Mexico. We werden overal met open armen ontvangen.”
Geregelder leven
Na verder jaren te hebben gevaren onder Liberiaanse, Iraanse en Nigeriaanse vlag met tussenpozen aan de wal om voor de verschillende rangen te leren en examen te doen, maakte hij eind 1975 zijn laatste zeereis. “Ik was 30 en wilde een geregelder leven”, vertelt Carel, die in Rotterdam ging wonen en een baan accepteerde bij de containerterminal van Sealand. “Tijdens het hockeyen bij Victoria ontmoette ik een teamgenoot die bij Hoogewerff expeditiebedrijf, later Cornelder, werkte. Hij vroeg me om er de buitendienst te stoomlijnen en daar ben ik twee en een half jaar mee bezig geweest.”
Carel ontmoette zijn vrouw Munk Vernède op 12 november 1977. “We trouwden in 1978 en in 1980 kreeg ik een aanbod om bij de Nederlandse Kabelfabriek (NKF) te gaan werken in Noord-Jemen. Ik bedacht me al hoe ik dat thuis moest vertellen maar tot mijn verrassing wilde Munk graag mee. We zijn twee jaar weggeweest.” Carel bleef reislustig en bezocht voor zijn werk onder andere Nieuw-Zeeland. Hij belandde in 1983 bij Wijsmuller, wat in 2001 werd overgenomen door Maersk. Na een jaar werd Carels afdeling beschouwd als non-core business en dus vond een management buy-out plaats. Hetzelfde bedrijfje met een nieuwe naam werd aldus voortgezet tot aan de pensioendatum juni 2010.
Schrijven
Vervelen doet Carel zich niet. “Ik golf, maak scheepjes in flessen en schrijf. Het eerste boek dat ik uitbracht was het oorlogsdagboek van mijn moeder. Handgeschreven met op de eerste bladzij 1 januari ‘41, vijf regels, daaronder 1 januari ‘42 vijf regels, daaronder 1 januari ‘43 enzovoorts tot 1 jan 46. Ik besloot het uit te typen en dat chronologisch te doen.” Het boek is in kleine kring uitgebracht, dertig exemplaren.
Het tweede boek is een bundel zeilverhalen. “Onze familie huurde een platbodem en tijdens de tochtjes ging het veel over het weer. Dat zit voor zeilers hoog en geeft stof tot schrijven. Ik heb al die verhalen gebundeld. Er zijn 30-35 exemplaren van gedrukt.”
Coops Molen
Nu staat Carel Coops voor een nieuwe uitdaging. “Ik kreeg plotseling het idee om een boek te maken over de Coops Molen. Het is toch te gek voor woorden dat dat nog niet bestaat. Daar sta ik voor in de startblokken. De eerste dertig kantjes zijn er, maar ik mik toch op een boek van tweehonderd kantjes. Ik wil een harde kaft en kleurenfoto’s.”
Onlangs logeerde Carel bij zijn zus in Eefde. Hij speelde met zijn broer die ook in Eefde woont, golf bij de Keppelse golfclub. “Die is opgericht door mijn grootvader Jacobus Pieter Coops.” Hij laat de familiestamboom zien zoals die nu bekend is. “Mijn boek wordt gedeeltelijk het verhaal van mijn familie en een gedeelte gaat over de molen. Mijn interesse in molens is vanwege die familie band. Ik wil beginnen vanaf 1471, omdat het een eerste moment is van de molen, het was toen een vierkante standerd molen. Vanuit onze vakantiebungalow op Wolferswoud heb ik de restauratie van de laatste jaren gevolgd.”
Carel bezocht ook zijn neef Jan Coops in Halle en natuurlijk Hélène Pellegrini en Arno Duitshof, de huidige eigenaren van de Coops Molen. Zij vinden het leuk dat er een boek wordt geschreven over hun molen. Er wordt nog wel gezocht naar (oude) foto’s, laat Arno weten. “Voor ons archief en als het mag ook voor het boek van Carel Coops. Er zijn vast nog Zelhemmers of oud-werknemers van de molen die beelden hebben van toen. Als die contact met ons willen opnemen, zou dat geweldig zijn.”
www.coopsmolen.nl
