Afbeelding

No spang

Algemeen

Fa waka, hoe het met ons gaat? Een week geleden kregen we onze eerste vaccinatie, met Astrazeneca uit India, een gift. Met honderden anderen in een soort super-partytent op een beursterrein. Je moest je vooraf online registreren en werd geprikt op volgorde van binnenkomst. Een gezamenlijk besef van urgentie, we hadden het er eerder al over, was weer voelbaar. Om ons heen alleen maar rustige, geduldig wachtende mensen. No spang, geen probleem.

Eerst kregen we elk een nummer, E41 en E42. We kregen witte plastic stoelen toegewezen en hadden geen idee hoe het verder zou verlopen. Toen onze nummers werden afgeroepen, bleek dat we in de volgende tent opnieuw konden gaan zitten en dat was niet de laatste ... We hebben drie uur op onze beurt gewacht en ieder op welgeteld zeven verschillende stoelen gezeten, maar het werkte wel. Vrijwilligers regisseerden de wachtenden, deelden water uit en zorgden dat ouderen sneller aan de beurt kwamen. En uiteindelijk krijg je die verlossende prik. Eind mei kunnen we de tweede halen.

Het zou nu feest moeten zijn in Suriname, het hindoeïstische Holi-feest ofwel Phagwa, dat gaat over de overwinning van het goede op het kwade, van het recht op het onrecht en het begin van een nieuw jaar. Zondagmiddag 28 maart waren we in de Palmentuin, het stadspark van Paramaribo. Er waren wat wandelaars en er zaten wat mensen op de terrasjes op de Waka Pasi, die als een kleine boulevard langs de Palmentuin loopt. En juist daar had het volop feest moeten zijn met muziek, zang, dans, eten en drinken en het strooien met gekleurd poeder. Maar vanwege corona kon dat nu allemaal niet. En niemand probeerde er toch een feestje van te maken. No spang.
We kwamen terug van een stadsbezichtiging. Het toerisme ligt vrijwel stil maar we hadden een gids gevonden die een chauffeur zou regelen om met ons de historische plekken en gebouwen te bezoeken en toe te lichten. Maar de chauffeur was er niet want de auto was niet op tijd gekeurd. De enige manier om het te laten doorgaan was met onze eigen auto, met Peter als chauffeur. No spang.
De geschiedenis van Suriname is kleurrijk, letterlijk en figuurlijk. Ja er waren wreedheden. Er waren ook weldenkende mensen van verschillende kleuren die veel voor het land hebben gedaan. We hoorden over voorname families, stadsbranden, de verschillende manieren waarop slaven zich konden vrijkopen, en nog veel meer. Wat wij in elk geval niet wisten is dat Suriname in de Tweede Wereldoorlog economische vooruitgang boekte – door de export van aluminium, de komst van meer horeca en andere bedrijven, waaronder bordelen – en dat Suriname daardoor na de Watersnoodramp van 1953 hulpgoederen naar Nederland kon sturen.

Daarna zagen we het NOS-journaal, onder andere over de kerkdiensten die zo nodig moesten doorgaan in Krimpen a/d IJssel en op Urk, waar kerkgangers journalisten hebben aangevallen. Nu kijken we wel vaker op van het nieuws bij jullie, hoe langer we weg zijn hoe vreemder het soms lijkt. Avondklokrellen, agressie tegen journalisten, boa’s en hulpverleners – wat is er aan de hand in Nederland? Korte lontjes lijken het nieuwe normaal te zijn geworden.
Kortom, wij hebben weer veel geleerd, en wat kan Nederland leren van Suriname? Gewoon een beetje geduld en respect. No spang!

Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter

Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus 2020 in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo, Anke hoopt o.a. boeken te vertalen en taallessen te geven.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant