Henri Toonk met zijn vrachtwagen in de buurt van Ardèche. Eigen foto
Henri Toonk met zijn vrachtwagen in de buurt van Ardèche. Eigen foto

‘Zolang je in de wagen zit, ben je in quarantaine’

Algemeen

Chauffeur Henri Toonk ervaart corona elke dag

Door Liesbeth Spaansen

ZELHEM – Henri Toonk (52), geboren, getogen en woonachtig in Zelhem en houdt van Frankrijk. “Ik zou er het liefst gaan wonen ook, maar nu rijd ik op de vrachtwagen als internationaal chauffeur en mijn ritten gaan altijd naar Frankrijk.” Net als andere chauffeurs, heeft hij last van de coronaregels.

“Tijdens de eerste lockdown waren de omstandigheden in Frankrijk mensonterend naar chauffeurs toe. De transporten gingen wel door, maar er waren geen voorzieningen. Niks was open. De toiletten en douches bij de benzinepompen waren dicht, je kon er alleen tanken en betalen via een luikje. Dat wordt na twee dagen best vervelend”, heeft Henri ervaren. “Het was een rare gewaarwording om door de Périphérique van Parijs, grotere dorpen en kleine stadjes te rijden en maar een paar auto’s tegen te komen. Zo onwerkelijk. Auto’s stonden stil en ik zag geen mensen lopen. Maar de vrachtwagens moesten wel door. Alleen met een papiertje mocht je de straat op. Wat daarop moest staan, verschilde per dag. Formulieren werden met een greepje door het raam aangepakt en we mochten ook niet zelf lossen. Er is veel angst of chauffeurs corona hebben, maar je zit in de wagen alle dagen in quarantaine.”

Al snel sprongen de transportvakbonden in Frankrijk voor de chauffeurs in de bres. “Zij regelden dat de chauffeurs op bepaalde tijden bij een aantal restaurants binnen konden eten en van toilet en douche gebruik konden maken. Er is nog wel een avondklok.”

Een rare gewaarwording om door de Périphérique van Parijs, grotere dorpen en kleine stadjes te rijden en maar een paar auto’s tegen te komen’

Een aantal keer stond Henri vast. “Voorheen was dat in de sneeuw, later ook wel door de ‘gele hesjes’, maar tijdens de lockdown waren er weer ouderwetse grenscontroles. Dat is niet leuk als je haast hebt, maar ik leg me erbij neer.” Henri heeft te maken met ritlijsten en -tijden waarop hij zijn vracht moet lossen, maar heeft wel het geluk dat hij geen levensmiddelen vervoert. “Wel artikelen voor de levensmiddelenindustrie. Folies voor kaas, dopjes voor melkpakken, zakken voor frites, wikkels voor snoep, dat soort dingen. Die vervoer ik van Nederland naar Frankrijk naar de zuivel- en snoepfabrieken.”

Omdat een vrachtwagen een boordcomputer heeft, is precies te volgen waar de chauffeurs zijn. “Ook de tachograaf is secuur, die registreert de rijtijden. Nu er veel oponthoud is en chauffeurs soms niet verder mogen rijden vanwege de tijden, houden die niet alleen op parkeerplaatsen pauze, maar ook op bijvoorbeeld vluchtstroken. Dat wil ik voorkomen, dan slaap ik niet rustig.”

December 2020 zijn de coronaregels voor vrachtwagenchauffeurs in Nederland iets versoepeld. “Je mag nu bij restaurants je maaltijd ophalen om in de wagen op te eten, maar je mag nergens naar toilet. Geen wandeling maken. En geen koffie pakken. Soms mag je na temperatuur opnemen naar binnen met mondkapje. Je wordt behandeld of je een paria bent. Ze denken dat je overal komt, dat is de onredelijke angst. We lossen enkel onze vracht, alleen. Maar mensen gaan wel gezellig met z’n allen naar de supermarkt.”

Henri wordt er niet vrolijk van. Omdat hij op Frankrijk rijdt, krijgt hij geen coronatesten. “Chauffeurs die naar Engeland rijden worden getest. Zij moeten wel op de uitslag wachten, maar op de parkeerplaats daar was niks geregeld. Geen eten, toilet of douche.”

Behalve corona en de Brexit zijn de immigranten een veel groter probleem, weet hij. “Vanaf Brussel tot aan de tunnel naar Engeland zijn alle parkeerplaatsen dicht. De immigranten steken de zeilen lek. Ik heb ook wel immigranten in mijn wagen gevonden. Het borgveertje van een kist lag op de klep, die los was. Ik doe de klep open en drie jongens komen eruit en sprinten weg. Ze hadden zich vergist, ik ging naar Parijs en ze wilden naar Engeland. Daar is het beleid dat als je er bent, je een verblijfsvergunning krijgt.”

Rijden op de vrachtwagen is Henri’s lust en leven. “En de liefde voor het vak, anders houd je het niet vol.” Toch is dat niet altijd zo geweest. “Ik wilde timmerman worden, meubelmaker net als mijn oudste broer. Ik leerde echter voor kok. Koken vond ik ook prachtig”, lacht hij. Na 1001 baantjes vervulde hij zijn dienstplicht en na een ongeval waarbij hij zijn knie blesseerde, kon hij zelfs geen kok meer worden. “Heel lang was ik zeilmaker. Ik had een kleine vrachtwagen, maar wilde graag een grotere vrachtwagen rijden. Daarom solliciteerde ik op een baan bij een transportbedrijf. In 1991 kwam ik bij Reindsen Transport te werken. Na jaren solliciteerde ik bij Enzerink Transport BV in Empe. Vanaf de tijd dat dit bedrijf Herms in Vaassen overnam, stap ik daar in mijn wagen. Ik werk er in april 2021 al vijftien jaar.”

Als internationaal vrachtwagenchauffeur is Henri de hele week op pad. “Ik heb twee levens. De eerste is de vrachtwagen en de tweede is thuis. Ik ga zondag ‘s middags weg en ben dan meestal vrijdags weer thuis voor het weekend. Ik ben al 25 jaar getrouwd met Carla. Zij moet alles alleen regelen. Leve de mobiele telefoon”, lacht hij, want tegenwoordig kan hij even bellen of appen. “Vroeger moest ik eerst op zoek naar een telefooncel, nu is het contact met thuis gemakkelijker. Ik had wel als een van de eersten van het bedrijf een mobiel en kon met collega’s ook onderweg communiceren over controles, tips over routiers (chauffeurscafés) en recensies over eten en parkeren.”

Henri heeft altijd dezelfde trekker (cabine) mee. “Dat is mijn huis ook, mijn eigen plek. Daar heb ik verwarming voor de winter, airco voor de zomer, een koffiezetter, koelkast en magnetron. Al eet ik meestal in de chauffeurscafés, ik heb altijd blikken en maaltijden mee. Ik heb een hekel aan honger.”

‘Als ik een paar weken niet in Frankrijk geweest ben, krijg ik heimwee’

Zijn zoons Bart en Sjoerd gingen wel eens een weekje mee. “Met gordel in een kinderzitje. Er zijn twee bedden in de cabine, dat ging prima. Alleen vond ‘men’ de foto waar de jongens rode wijn dronken maar niks, maar in Frankrijk drinken de kinderen wijn met water. Heel gewoon.”

Henri kan overal heen gestuurd worden. Hij rijdt af en toe naar Italië of Denemarken, maar gaat het liefst alleen naar Frankrijk. “De manier hoe de Fransen werken en hoe ze met elkaar omgaan, veel beleefder. Veel mensen vinden hen arrogant, maar ze zijn heel sociaal naar elkaar in bedrijven. Ze begroeten elkaar elke ochtend, geven elkaar de hand.” Dat vindt hij geweldig. “Ik spreek de taal en pas me aan hun gebruiken aan. Bretagne vind ik het mooist. De liefde voor het land is groot. Als ik er een paar weken niet geweest ben, krijg ik heimwee.”

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant