Trouwen in 2020: ‘Vaak was het heel intiem en lief'

WICHMOND - Voor dichteres en trouwambtenaar Eva Schuurman (40) uit Wichmond leek het haar drukste jaar ooit worden. Dat liep nogal anders. Toch kijkt ze terug op een fijn 2020.

Door Luuk Stam

Ze had dit jaar geregeld heel verdrietige mensen aan de telefoon. Mensen die enorm naar hun huwelijk hadden uitgekeken en op het laatste moment een streep door de dag van hun leven moesten zetten. Soms pas drie dagen van tevoren. “Er zijn ergere dingen, dat wisten zij ook wel”, zegt Eva Schuurman. “Maar ze mochten van mij heel teleurgesteld zijn.”

Teleurgesteld was de Wichmondse zelf ook best wel een beetje geweest. Dit voorjaar moest ze de ene na de andere huwelijksvoltrekking uit haar agenda schrappen. Meer dan ooit zou ze er als trouwambtenaar en ceremoniespreker begeleiden, alles wees er vooraf op dat 2020 een prachtig jaar zou worden. Dat was buiten de komst van corona gerekend.

Schuurman is dichteres en schrijft columns voor deze krant. Als trouwambtenaar werkt ze voor de gemeente Bronckhorst en is ze buiten de gemeentegrenzen – soms zelfs buiten de landsgrenzen – actief met haar eigen onderneming Omdatikvanjetrouw. Van de ruim dertig bruiloften die er dit jaar gepland stonden, ging echter nog niet de helft door. Waar het wel doorging, gebeurde dat in aangepaste vorm. “Dan besef ik dat ik nog in het goede segment van de trouwbranche zit”, zegt Schuurman. “Als DJ had je dit jaar helemaal geen uitzicht op werk. En doordat er veel wegviel, werd hetgeen dat ik doe steeds belangrijker. Die ceremonie blijft altijd, het is heel dankbaar werk om te mogen doen.”

Hoewel heel wat geliefden hun bruiloft dit jaar cancelden, bleef trouwen steeds toegestaan. Het is immers een burgerrecht. “Natuurlijk waren er veel mensen die besloten om het niet te doen omdat het heel klein moest”, vertelt Schuurman. “Zij wachten op een moment waarop ze wel een feest met al hun familie en vrienden kunnen geven. Dat snap ik ook.”

Redenen om ondanks de maatregelen wel te trouwen waren bijvoorbeeld een nieuw gekocht huis, een aanstaande baby of de wens dat een dierbare het nog kon meemaken. “Het waren vaak intieme en lieve verhalen”, aldus Schuurman, die zich aanvankelijk best zorgen maakte. “Ik dacht; met dat afstand houden, hoe doe je dat allemaal? Al snel merkte ik; de intimiteit zit ’m in het verhaal dat je mag vertellen. Dat boette helemaal niet in. Dat was super fijn.”
Toch was dit jaar voor haar persoonlijk vooral het jaar van meer vrije tijd. Dat was niet per se vervelend. “Normaal is het hier thuis een soort van firma, het is altijd rennen en vliegen”, vertelt ze. “Nu hebben mijn lief en ik hier op de grond gezeten, kijkend naar ons kleintje van anderhalf, genoten van elk stapje en elk hapje. En mijn twee oudsten vragen normaal bij alles altijd eerst: ‘Mam, heb je tijd?’ Nou, dat hoefden ze dit jaar niet te vragen.”

Wat Schuurman het lastigst van alles vond, was het feit dat ze in haar drive geremd werd. Dat het werk soms letterlijk stilviel en het leek alsof er niets te schrijven was. “Ik kende dat niet”, vertelt ze. “Natuurlijk bedenk je dan dingen waardoor je bezig blijft, maar je bent op sommige vlakken ook wel een beetje wat je doet. Het voelde soms heel erg ingewikkeld, als een soort van creatieve drooglegging.”

Minder werk betekende uiteraard ook minder inkomsten. “Het was anticiperen, dat was voor niemand anders”, klinkt het. “Als mensen vroegen hoe het ging, dan zei ik: karig, maar gezellig. Voor mij is het ook heel louterend; dit is het nu en blijkbaar redden we het, we kunnen het ook met een stuk minder. Ik heb van mijn grote artistieke vriend Herman van Veen geleerd; als je ideeën hebt, kun je altijd leven. Je moet creatief zijn, jezelf uitdagen.”

De uitdaging vond Schuurman nu onder meer in het dichten op maat. “Dat deed ik al, maar ik heb het nooit heel erg geëxposeerd”, vertelt ze. “Het is hetzelfde als met trouwen; je duikt ergens in en vertaalt voor iemand wat diegene zegt in tekst. Dit jaar gingen de gedichten veel over gemis, vaak waren ze bedoeld als een hart onder de riem of schreef ik speciaal voor iemand die een steunpilaar was geweest. Je merkt in deze tijd dat taal verbindt.”

Zelf mist ze ook de spontane contacten. Toch heeft Schuurman er niet veel moeite mee om de feestdagen in kleine kring door te brengen. Ze houdt van de overzichtelijkheid en van wat ze zelf ‘kneuterig geluk’ noemt. En volgend jaar? “Ik hoop ontzettend dat ik de liefde weer met mensen mag vieren. Als er straks weer dingen mogen, dan is één ding zeker; dan zal het een explosie worden, een liefdevolle weelde.”