Jong en jarig in coronatijd

Achttienjarigen ‘helemaal klaar’ met corona  

Door Alice Rouwhorst

BAAK - Je bent jong en je wilt wat. Helemaal als je de mijlpaal van achttien jaar bereikt en dit groots wil vieren met al je vrienden. Normaliter is dat geen probleem, maar in het nieuwe normaal is het dat wel. Met een zeer beperkt aantal gasten is van een groot feest geen sprake. Hoe gaan Jochem Schut, Niels Niesink en Stijn Wuite, die alledrie eind 2002 het levenslicht zagen met dit gegeven om?

Ze balen enorm en zijn teleurgesteld. Hun droom van een knalfeest op hun achttiende is door Covid-19 aan diggelen. Aan het begin van de coronacrisis in maart waren de maanden november en december nog ver weg en waren ze nog optimistisch dat een feest tegen die tijd wel zou kunnen. Maar met het oplaaien van de cijfers in het najaar vervloog dat sprankje hoop.

Taartjes rondbrengen
Niels Niesink heeft eind november zijn achttiende verjaardag gevierd. Hij zou met twee andere leeftijdgenoten een groot feest geven bij hem thuis. Onder de veranda met daaraan vast een grote tent. Zo’n zestig vrienden over de vloer en dan lekker met z’n allen uit het dak gaan. “Maar ja…., toen kwam corona en ging er niks van door”, zegt hij schouderophalend. “Een paar vrienden van de vriendengroep hebben nog wel een bord gezet met een pakkende tekst erop. Na een biertje zijn ze weer gegaan.” Wat er op het bord stond? Dat wil hij liever niet delen, zegt hij met het schaamrood op zijn wangen. Ik vraag dan ook maar niet verder. Het knalfeest ging niet door, maar wat hij wel mocht op de bewuste dag, als bezitter van een rijbewijs, was alleen rijden in een auto zonder oudere naast hem. Dat deed hij dan ook. “Ik ben samen met een klasgenoot naar school gereden. Na de lessen heb ik taartjes rondgebracht bij mijn oma en opa en ooms en tantes. Als ze niet bij mij kunnen komen, kom ik toch naar hen toe?! Ze waren allemaal aangenaam verrast”, zegt hij glunderend.

Dit brengt Jochem op een idee voor zijn verjaardag. Hij mag op eerste kerstdag achttien kaarsjes uitblazen op de verjaardagstaart. “Ik heb verder nog niet zo nagedacht over wat ik ga doen, want ja, er kan niet veel…. Bij mij zullen een aantal vrienden ook wel een bord plaatsen, denk ik. Dat is gebruikelijk in de vriendengroep. En verder denk ik gewoon alleen met mijn familie. Ik twijfel nog of ik het feest doorschuif naar het voorjaar als ik examen heb gedaan. Ik hoop dat ik het dan na de uitslag thuis kan houden met al mijn vrienden in een tent met muziek en drank. Maar ja, of het dan wel kan? Ik vraag het me af. Ik hoop het van ganser harte.” In ieder geval kruipt ook hij op de bewuste dag achter het stuur om de Achterhoek te doorkruisen. “Misschien dus ook wel om taartjes rond te brengen.”

Zitten en praten in plaats van hossen
Stijn mag de kaarsjes drie dagen later op 28 december uitblazen. Ook hij had al ideeën over een feest tot in de kleine uurtjes met een grote groep vrienden. “Vervelend dat het niet door kan gaan. Ik heb nu over meerdere dagen een paar vrienden uitgenodigd. Dan wordt het meer zitten en praten, een gezellig samenzijn. Ook leuk hoor, maar ik had toch meer een avond flink feestvieren in mijn hoofd. Misschien dat ik het nog over doe in de zomer, maar dat zie ik nog wel. Het voelt dan waarschijnlijk een beetje als mosterd na de maaltijd.”

Wat Stijn tijdens het interview nog niet wist, was dat als pleister op de wonde zijn ouders een drive by georganiseerd hadden. Familie, vrienden en buren reden of liepen voorbij om hem te feliciteren. Hij was aangenaam verrast. Zo werd het toch een speciale dag. Anders dan in zijn gedachten, maar ook een achttiende verjaardag om niet te vergeten. Júist omdat hij zo anders was.

Legaal een biertje halen
Wat ze alle drie erg jammer vinden is het feit dat ze nu niet tijdens een feest, op oudjaarsavond bijvoorbeeld, legaal een biertje kunnen halen. “Mogen we dat eindelijk, is er niks te doen. Is alles dicht. Kunnen we nog niet proosten met de beveiliging”, zegt Niels.

Echte en nieuwe contacten
Ze weten het ook wel, er zijn ergere dingen, maar zij zijn maar één keer jong. Ze zijn ‘helemaal klaar’ met corona. Ze vinden het zwaar worden en steeds moeilijker om zich aan de regels te houden. “Ik probeer het wel en doe het ook wel, maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt,” zegt Jochem. Ze missen de gezelligheid van een grote groep jongeren onder elkaar. Contacten via de sociale media alleen zijn niet voldoende. “Ik zie nog wel wat mensen, zoals mijn klasgenoten op school. Maar vrienden die je daar niet tegenkomt, heb ik al in tijden niet gezien. Die zou ik graag weer in het echt willen spreken. En ook andere, nieuwe mensen wil ik ontmoeten”, verzucht Stijn. “De spontaniteit is er af”, vult Niels hem aan. “Maar we bedenken ook wel andere dingen om te doen, die we waarschijnlijk anders niet hadden gedaan”, vervolgt hij. “Zo ben ik laatst met een stel vrienden, ieder in zijn eigen auto naar de kop van Groningen gereden, tot aan de zee. En toen weer terug”, zegt hij met een grijns op zijn gezicht.

Vaccineren
Zo proberen ze, ieder op zijn eigen manier, het beste er van te maken en wachten met enig ongeduld betere tijden af. Ze twijfelen of ze zich laten inenten als ze aan de beurt zijn. Zeker als er niet voldoende vaccin zou zijn, zouden ze het prima vinden dat anderen voor zouden gaan. Maar als inenten betekent dat ze dan pas weer volop aan het leven kunnen deelnemen, ja dan zouden ze zich wel laten vaccineren. Een moeilijke tijd, coronatijd, ook voor de jongeren.