Drey ten

Bijna vier weken in Paramaribo. Drey ten breekt aan, de droge tijd en de heetste, met 35° overdag en 24° ‘s nachts. De laatste wolken verdwijnen … dan ga je vanzelf dingen langzamer doen en minder buiten zitten want de zon is zelfs in de schaduw meedogenloos. De muggen en zandvliegen ook.

Fa waka – hoe het met ons gaat? Het gaat goed. We zijn gezond en enkel wat beperkt in onze bewegingsvrijheid. We kunnen op onze tijdelijke stek aan de rand van het centrum niet lekker met Laika wandelen, de avondklok geldt nog steeds en de afgelopen weekenden moest iedereen thuisblijven.

Een nieuwsbericht van 15 september: “Tijdens de algehele lockdown in het afgelopen weekend heeft de politie 398 personen aangehouden die zich er niet aan hielden. Ze werden enkele uren vastgehouden op het terrein van de Politie Academie en kregen daarna een papiertje mee met de kortste route naar huis.” Geen boetes dus.

Maar het gaat voorzichtig beter met de coronacijfers. Komend weekend mogen we er weer op uit! Omdat dit eerder niet kon nam Peter vorige week een dagje vrij. We reden over de indrukwekkende Jules Wijdenboschbrug over de Surinamerivier naar Commewijne, waar de plantages waren. Om deze tegen de Fransen en de Engelsen te beschermen werd in de 18e eeuw Fort Nieuw Amsterdam aangelegd. Maar de Engelsen wisten het te veroveren, daarom rijden we hier links, wat Peter heel goed afgaat. Ja die heeft dat natuurlijk vaker gedaan. Anke gaat het nog leren.

We zouden ook Sranantongo gaan leren en hoopten daardoor nieuwe mensen te ontmoeten. Maar dat kan nu niet, of hooguit online. Hoe we toch wat woorden Sranan leren voor deze column? Van Melanie, onze ‘dienstvrouw’. In Nederland klinkt dat heel ouderwets, maar of ‘interieurverzorgster’ nou zoveel beter is? Melanie zit er niet mee en stuurt u een brasa, een knuffel.

Ja het leven van een uitgezonden ambtenaar is best comfortabel, totdat de stroom uitvalt – de eerste keer vijf uur zonder airco, zonder wifi en zonder water want ook de waterpomp loopt op stroom. Dan denk je, met de shampoo in je haar, aan Nederland.

Afgelopen week overleed oom Leo, nog geen half jaar na zijn vrouw José, allebei op hoge leeftijd. Net voor ons vertrek waren we bij hem in zijn flatje in Den Haag, we zien hem nog zwaaiend in de deuropening staan. “Je zorgt toch dat je er volgend jaar nog bent?” Hij zei ja, maar zijn ogen zeiden nee. En dan ben je niet bij zijn uitvaart.

Soms missen we de frisse omgeving van Bronkhorst, het gedoe over het verkeer, de prettige sociale controle. Maar geen zorgen. We hebben een mooi huis gevonden waar we al snel in kunnen. Begin november komt onze boedel over zee. En we hebben op Ankes verjaardag een toprestaurant ontdekt, Passie Food & Wines. Mogen we hier eigenlijk wel reclame maken?

Intussen heeft Peter een goede start gemaakt op de ambassade en (geen oorzakelijk verband) zit de relatie tussen Nederland en Suriname in de lift. Dat is goed nieuws voor de ambassademedewerkers want hun werk krijgt daardoor meer betekenis. Hopelijk krijgen ze het heel druk de komende jaren!

Odi odi! Groetjes!
Anke en Peter Frerichs

Peter en Anke Frerichs wonen sinds 25 augustus in Suriname. Peter werkt op de ambassade in Paramaribo als Operationeel Manager. Anke hoopt boeken te vertalen, taallessen te geven en wie weet wat er nog meer op haar pad komt.