Cocon

Het gaat allemaal langs me heen; mijn cocon is deze zomer niet opengebroken, ik ben nog steeds een rups en al wat er om mij heen groeit maakt dat de buitenwereld steeds minder hoorbaar is.

Afgelopen zaterdagochtend at ik krakend een ontbijtcracker en hoorde vaag achter het gordijn iets zoemen: “Er zit een wesp bij het raam”, sprak ik tot niemand in het bijzonder. Ja, zelfs wie er om mij heen is is mij niet altijd duidelijk. Eenmaal bij het raam aangekomen leek het insect de weg naar buiten alweer te hebben gevonden. Dit leek mij ook een goed idee, halverwege de route naar de bakker bleek de wesp een horde motoren in de verte. Dat er ergens geracet werd maakte de wind me duidelijk, waar het moet zijn geweest is mij nog altijd niet bekend. Mijn cocon staat het niet toe, ik weet niet meer wat er speelt.

In de supermarkt snerp ik wederom “Te dichtbij” tegen een mevrouw binnen anderhalve meter, en ik had me nog zo voorgenomen aardig te blijven. Mijn cocon is blijkbaar dikker dan mijn huid; ik wil eruit. Ons kind trouwens ook, het zitje van de winkelwagen geeft genoeg vrijheid tot pogen. Niemand kijkt om als ze in de verte niest. Ze is nog klein, haar spetters zijn onschuldig rein. Sinds deze week stapt ze zelfstandig door ons huis. Opvallend is het dat ze niet rondom de dingen op de vloer gaat, maar er altijd dwars door- en overheen. Haar ogen staan op vooruit, zijn gericht op het doel en de weg is een middel.

Wellicht kijk ik te vaak naar onder, is het daarom dat mijn cocon soms zo donker lijkt. Het nachtlampje bij mijn grootste kinderen begon deze week spontaan te haperen. Misschien omdat ze het niet meer nodig hebben, dacht ik naïef. Tot ze me uitlegden hoe onbehaaglijk het geknipper voelde, dat af en toe licht zoveel enger was dan altijd donker. Je moet je ergens op in kunnen stellen, denk ik. Zo is het bijvoorbeeld heel fijn te weten dat je eens een vlinder wordt, dat maakt het rups zijn lichter. Dat maakt wat ver lijkt dichter.

Mijn cocon staat me toe de ogen af en toe te sluiten voor wat ik ook niet weet; hoe vluchtelingen hier naartoe te halen, tolerantie op te schalen, vaccins te vormen in een buis, knuffels weer toe te laten in het verzorgingstehuis.. Maar ik zie het wel, door de naden die in mijn omhulsel sluipen, zodat er streepjes licht binnenkruipen. Dus ben ik voornemens me los te worstelen uit wat mij omvat, de eerste stappen zijn gezet; op Google heb ik gezocht naar wegraces in de omgeving. Ik kon niets vinden, misschien was het toch een wesp. En ik kocht een nieuw nachtlampje, opdat het donker zal verliezen. Omdat we voor licht kiezen.