Feiko

Of het al op mijn planning stond? Of ik het meegekregen had? Of ik al op de hoogte was? Of ik erbij kon zijn? Het gebeurt – gelukkig – zeer regelmatig dat mensen mij tippen over van alles en nog wat. Via een telefoontje, via de app, via Facebook, via de mail. Het komt ook wel eens voor dat verschillende mensen mij wijzen op hetzelfde onderwerp, maar vorige week spande wat dat betreft de kroon. Van alle kanten kwamen er berichten binnen en ze gingen allemaal over hetzelfde: het jubileum van Feiko.

Voor wie hem niet kent: Feiko is één van de mensen die actief is op zorgboerderij De Mettemaat in Hengelo. Hier verzorgt hij de ezels. Al sinds jaar en dag. De meesten kennen de man uit Baak echter van zijn fietstochten. Iedere dag komt hij op de fiets naar Hengelo. Zijn route loopt vanuit Baak helemaal door het buitengebied. Vervolgens fietst hij een heel stuk dwars door Hengelo om uiteindelijk aan de andere kant van het dorp – De Mettemaat is te vinden aan de Varsselseweg – uit te komen. 's Middags gaat de rit de andere kant op weer terug.

Over de hele route is hij door de jaren heen uitgegroeid tot een begrip, tot een lokale beroemdheid. Aanwonenden kunnen er de klok bijna op gelijkzetten, iedere ochtend en namiddag passeert hij. Gebeurt dat niet, dan is de dag niet compleet. Zijn passage is een rotsvast gegeven. De fietstocht van Feiko gaat dan ook nooit onopgemerkt voorbij. Zijn enthousiasme is al van verre hoorbaar. Onderweg zingt hij, groet hij en zwaait hij alsof het een lieve lust is. Het levensgeluk spat ervan af. Het is een stukje onbevangenheid, dat je nog maar zelden ziet.

Zelf kom ik Feiko ook geregeld tegen. Onlangs gebeurde dat toen ik op een ochtend ter hoogte van de Kervelseweg de Rondweg overstak. Feiko kwam al zingend van de andere kant. “Goedemorgen Feiko!”, zei ik in het passeren. “Heuj!”, riep hij met die kenmerkende grote lach op zijn gezicht. Iets verderop was een man in de tuin aan het werk. Hij had Feiko zojuist gegroet, aanschouwde nu het tafereel en stond hem met een minstens zo’n brede lach na te kijken. Ik knikte de man goedemorgen, eveneens lachend. We waren beiden gegrepen door zoveel enthousiasme.

Op De Mettemaat zijn ze niet voor niks hartstikke trots op hem: “Het is gewoon een ontzettend lief jong.” Daarom kwam er een oproep. De zorgboerderij bestond binnenkort twintig jaar, dat was tevens het twintigjarig jubileum van Feiko. Het zou leuk zijn als mensen hem die dag een kaartje zouden sturen. Dat gebeurde. Er kwamen meer dan 400 kaarten binnen. De vele bijzondere berichten vielen in goede aarde. De hoofdrolspeler voelde zich de koning te rijk. Bakken vol felicitaties, allemaal voor hem. Daar kan er vast nog eentje bij: Gefeliciteerd Feiko! Op naar het 25-jarig jubileum. Ik zie de tips wel weer verschijnen.