Streep

“Mam, je doet het weer.” zegt ze beschaamd. Het zal vast de hitte zijn en de dreigende tweede piek, maar ik kan het niet meer velen. Hoe we met zovelen en allemaal zo dichtbij, terwijl ik me ook begeef in supermarkt en drogisterij. “Kijk”, zei ik haar van de week omtrent de wachtenden in de rij “die mensen denken dat die strepen decoratie zijn.” Er keek een man naar ons, hij zei sorry en ging daarna netjes op zijn streep staan. Mijn dochter zakte bijkans door haar streep heen en ik ben normaal helemaal niet zo iemand die in het openbaar makkelijk op haar strepen gaat staan. Maar ik kan het dus blijkbaar niet meer aan.

Ook in het daaropvolgend bezoek aan het kleinschalig tuincentrum heeft ze zich weer dood moeten generen aan mij, omdat ik dat deed aan de rest van de rij. En aan een vader en zijn volwassen dochter zonder karretje, maar met voordringdrang. “Loop er maar ruim omheen!” riep ik haar toe vanuit het andere gangpad. “Die mensen gaan niet opzij!” Ik weet ook niet wat er aan de hand is met mij, ik ben een soort van afgepelde ui. Het enige dat nog over blijkt is een kern die scherp ruikt en glimt van onmacht. Anderen krijgen tranen in hun ogen van mij, of in elk geval mijn middelste dochter.

Ik denk gewoon dat het komt omdat ik mij de afgelopen week realiseerde niet opnieuw binnen te willen blijven, maar juist nu dat spaarzame zomerbriesje te willen voelen. Juist nu met tig oververhitte ouders op mijn billen in een laagje zand in het peuterbadje te willen zitten, terwijl onze kinderen op elkaars speelgoed kauwen en zich via andermans benen richting de overkant sjouwen. Ja, dat is het gewoon. Want ik doe het ook helemaal niet goed; ik vergeet de laatste tijd steeds vaker mijn handen te wassen en als ik in de winkel loop en mijn neus jeukt, zit ik er onachtzaam gewoon aan. Misschien ben ik daarom zo blij dat die strepen er staan, anders zou ik vergeten dat de dingen tegenwoordig anders gaan.

Behalve dan dat mijn dochters zich voor me schamen, dat is nooit heel ongewoon geweest. Je denkt eerst nog best een tijdje mee te kunnen komen met je hippe humor en moderne zienswijze, maar ook dan moet je er als moeder gewoon aan geloven. Het is over. Wat dat betreft is een beetje verplichte afstand voor hen ongetwijfeld een welkom iets. Eerlijk gezegd wacht ik op het moment dat ze hier in huis met tape op de vloer aangeven tot waar en niet verder ik nog mag komen, omdat ze tegenwoordig met een afgepelde ui samenwonen.

De volgende keer ga ik maar gewoon vragen aan de man voor me in de rij of hij op zijn streep wil gaan staan, want misschien wil ie – net als ik – de nieuwe realiteit soms simpelweg even niet aan.