Schoon

Er zweven van die piepkleine vliegjes door het huis, het zijn er niet veel, maar wel meer dan eerst. De keuken ruikt wat muffig, maar het doekje op de kraan is het niet. Het moet de prullenbak zijn, denk ik ineens. We sparen het afval sinds kort langer op omdat het tegenwoordig onder de grond verdwijnt, het is niet (meer) naast de deur.

We hebben - voor de tocht met ons huisvuil - zelfs zo'n flexibele, kunststof wasmand gekocht. Het ligt vast aan onze levensstijl, maar de vuilniszakken laten bij ons altijd sporen na. Dus nu reist de vuilniszak in zijn eigen bak mee in de achterbak. We hebben geen bakfiets en lopend redden noch de kinderen noch wij de af te leggen route met onze bijzondere bagage.

Ik vind het veel gedoe, want ik houd helemaal niet van veranderingen. Nee echt, ik ben zo'n type dat een nieuwe telefoon pas echt gebruikt als de vorige niets meer doet. Een prachtige, nieuwe, verse en nodige laptop lag nog twee weken in een stevige, hagelwitte doos op mij te wachten omdat ik niet durfde. "Wat als ie totaal anders zou zijn dan ik gewend was?"

Het gewoontedier in mij spaart lege flessen in dezelfde rieten mandjes op, luiers in doorzichtige zakken met handvaten, papier en plastic in de duo vuilnisbak (en er daarna bovenop) en lege statiegeldflessen in een bepaalde boodschappentas. Naast mijn bed ligt een toren van uitgelezen boeken en wanneer deze op die van Pisa begint te lijken, verplaats ik ze pas naar de boekenkast beneden. Dit laatste heeft niet veel met afval van doen, maar wel met patronen.

Ik mis de grijze bakken langs de weg, zoals ik ook het moment heb gemist dat ons 'milieuplein' werd verrijkt met een huisvuil-punt. Alleen al omdat het grappig was geweest had ik het willen dopen met een flesje lekkers, om deze daarna in zijn buurman te kunnen deponeren. Waarschijnlijk in de ronde opening met de bruine omlijsting.

Afgelopen donderdag heeft de voorzitter in de Raadzaal op het Gemeentehuis moeten dreigen de vergadering te staken als het publiek gehorig bleef. Ik was daar niet zelf bij, want ik stond net een knoop te punniken in mijn 60 liter huisvuilzak. Het rumoer had vast te maken met onvrede over het huidige afvalbeleid. Misschien voelen de inwoners van onze gemeente zich gewoon een beetje bekocht, denk ik terwijl ik mijn lekkende zak in de flexibele, kunststof wasmand zet; ze scheiden zo goed dat ze er niet voor beloond worden, maar zelfs een beetje bestraft. Maar boven alles zijn ze, denk ik, gewoon bang de schoonheid een beetje te verliezen.

Ik moet denken aan hoe onze zuiderburen al wat mooi is met 'schoon' aanduiden en kijk naar buiten. Laat ons mooi blijven, wens ik, we hebben bewezen er ons best voor te willen doen. En dat is schoon.