Repeat

Het is weer zover, en weet je? Eigenlijk vind ik het in het begin altijd best vermakelijk, bemerk ik dat ik in een blij ritme op de pook tik terwijl mijn mondhoeken als vanzelf hun weg naar boven zoeken. Ik heb niet eens in de gaten wat het is dat mijn opgewekte melancholiek veroorzaakt en laat mij meevoeren op melodische stromen. Bij elk kunstmatig belletje visualiseer ik een gezellig huppeltje en al gauw vliegen er gefantaseerde sneeuwballen tegen de voorruit. Het gebeurt me gewoon en ik heb het niet eens door.

Ja, het is bijna indoctrinerend hoe de liedjes aan het begin van de laatste maand langzaam door de speakers sijpelen. Alsof het een onzichtbare substantie is die zich door de gaatjes heen duwt en stiekem de ruimte betreedt. Het moet een beetje zo zijn als wakker worden met zo'n lichtwekker, bedenk ik me; wanneer de duisternis langzaam vervangen wordt door helderheid en je niet doorhebt eigenlijk helemaal niet te willen ontwaken. Of het is zoiets als wanneer de kinderen je in een onbewaakt ogenblik om toestemming vragen en je dromerig knikt, maar de lolly's in hun monden je even later alsnog overvallen.

Of misschien is het ook een beetje zoals mijn verbazing over de lampjes in de straten toen ik gisteravond thuiskwam, ik heb niemand met snoeren in de weer gezien en ineens waren ze er. Alsof iemand met een vingerknip het licht had aangedaan, in twintig voortuinen. Ja, zo is het met die liedjes ook. Ze zijn er zomaar ineens.

Oh ja, vroeger luisterde ik ook talloze malen hetzelfde nummer op dezelfde dag. Was ik kortstondig fan van een bepaalde track en had ik enkel trek in steeds die melodie. Van Nirvana tot Lionel Richie, en ongeveer alles daartussenin (en dat is een hoop kan ik je vertellen). En ik zie het mijn middelste dochter inmiddels ook dagelijks doen; de hele dag op repeat gaan, tot ze 's avonds de tekst perfect, fonetisch meezingen kan. "Dit is nu mijn lievelingsliedje, mam."

Maar om nou moedwillig elk jaar, op hetzelfde tijdstip, dezelfde cd dagenlang op de radio te herhalen. De mensen zich melodisch te doen verheugen op sneeuw die niet komt? Ze te betrappen op glimlachend meezingen alvorens ze beseffen dit eigenlijk helemaal niet te willen doen? Nee, dat gaat me te ver.

Dus waren we vorig jaar zo'n driekwart maand op weg in december toen ik door kerststress doorvoed, in een volgepakte auto, mijn gevloek niet meer binnen kon houden. Niks geen monter getik op de pook of denkbeeldige sneeuwpoppen in het vizier. Want de radio spuwde voor de zoveelste maal Mariah Carey uit en ik spoog geïrriteerd en ongenuanceerd "takke muziek", waarna mijn oudste monter en gevat antwoordde: "Nee, maretakken muziek mam."

En plotsklaps was de spirit terug. Kregen we een setje vleugels en laadden daarna lichtvoetig, zwevend de kerstinkopen uit. En op de achtergrond klonk in het Engels heel blij: "Alles wat ik voor Kerstmis wens, ben jij."