Anneloes Timmerije en Charles den Tex vinden inspiratie in de Achterhoekse natuur van Varssel.
Anneloes Timmerije en Charles den Tex vinden inspiratie in de Achterhoekse natuur van Varssel. "We zijn best al een beetje ingeburgerd." Foto Eric Klop

Varssel is bakermat van nieuw werk Anneloes Timmerije en Charles den Tex

Algemeen

Schrijversechtpaar vindt rust in Achterhoek

Door Eric Klop

VARSSEL – "Twee schrijvers onder één dak? Zalig! Je hoeft nooit uit te leggen waar je mee bezig bent. Een auteur is tijdens zijn werk vaak in zichzelf gekeerd. Dat kan voor de huisgenoot ongezellig zijn. Maar wij hoeven daar geen verantwoording voor te geven. We weten wat we doen en storen elkaar daarin niet."

Anneloes Timmerije (64) is schrijfster van zowel fictie als non-fictie. Charles den Tex (67) is de veel gelauwerde thrillerauteur die maar liefst drie keer de Gouden Strop voor het beste Nederlandstalige spannende boek in de wacht sleepte. Ze zijn al bijna veertig jaar samen. Sinds maart 2017 bewoont het stel een in de jaren '70 verbouwde boerderij in de buurtschap Varssel, nabij het Gelderse Hengelo. Ze voelen zich best al wel een beetje ingeburgerd. Laatst nog was zij vrijwilliger bij de kinderspelletjes tijdens het Varssels Volksfeest. "Chef koekhappen."

Beiden groeiden op in Leiden, waar ze elkaar na de middelbare school ontmoetten. Anneloes Timmerije begon haar loopbaan als journalist bij het Leidsch Dagblad en koos uiteindelijk voor een freelancersbestaan. Charles den Tex was onder meer reclametekstschrijver en later communicatie- en managementadviseur. Qua woonplaats bleken ze evenmin honkvast. Apeldoorn, Amsterdam en, vanwege haar freelancewerk en niet in de laatste plaats de toen al hoge woningprijzen in de hoofdstad, Den Haag. "Een fraai herenhuis, maar in een buurt die er voor ons uiteindelijk niet gezelliger op werd."

Boeken
Inmiddels groeide voor beiden de drang om boeken te schrijven. Tot dusver gebeurde dat tussen de bedrijven van freelanceklussen door. Niet ideaal, dat moest en kon anders. Ze gooiden hun bestaan over een andere boeg. Het riante herenhuis werd ingeruild voor een Haags flatje, in de straat waar premier Mark Rutte nog altijd woont. En om rustig en geconcentreerd boeken te kunnen schrijven een huisje op het platteland van Frankrijk. "In de Cher, ver weg van alles en iedereen. Het enige wat je er hoort zijn af en toe overvliegende straaljagers en twee keer per maand schietende militairen. Oefeningen van defensie. Als er twintig kilometer verderop een kanon werd afgevuurd, trilden bij ons de ruiten."

De schrijverij ging goed. Tot de economische crisis, waarmee ook de boekenverkoop instortte. Voor brood op de plank en rook uit de schoorsteen moesten meer freelancewerkzaamheden worden aangenomen. "Daarom waren we op een bepaald moment vaker in Nederland dan in Frankrijk. Ondertussen verrees vlakbij ons appartement in Den Haag een gigantisch kantoorcomplex. Allerlei veranderingen die ons samen met de alsmaar toenemende hectiek in de Randstad weer aan het denken zetten. Weg? Maar waar naartoe? Niet echt concreet. Meer een vaag idee."

Speelden de Indische roots van Anneloes aan moeders kant misschien wel mee dat zij en Charles veertien jaar lang parttime dan wel permanent in Den Haag, -'de weduwe van Indië'-, woonden, hun keuze om eens rond te gaan kijken in de Achterhoek had alles te maken met haar achtergrond van vaderszijde. "Mijn vader is geboren in Lochem. Mijn opa, Johan Timmerije, had er een worstmakerij. Eind jaren '30 verhuisde het gezin naar Amsterdam. Na z'n pensioen nam Johan zijn kleinkinderen jaarlijks mee naar de Achterhoek. Waar het leven goed en mooi was. Het uitje werd steevast afgesloten met een etentje bij Hotel Bakker in Vorden. Ik heb er altijd warme herinneringen aan bewaard. En wist dat het een prachtig gebied is. Bovendien hoef ik in de Achterhoek mijn achternaam niet te spellen…"

Werkplekken
"Met woningen die ten opzichte van de Randstad aantrekkelijk geprijsd zijn", vult echtgenoot Charles aan. "We huurden eerst een huis in Vorden. Van daaruit keken we rond in de regio. Voor een woning die voor ons beide over een eigen werkplek beschikt en liefst in de buurt van een station. Dat laatste is niet gelukt. Maar in Varssel vonden we wel een huis met een perfecte indeling en natuurgebieden rondom, waarop we na het nodige kap- en snoeiwerk nu een schitterend uitzicht hebben. Rust en schoonheid zijn hier de gewoonste zaak van de wereld. We hebben dan ook geen centje spijt van onze keuze. Té stil? Uit Frankrijk weten we wat het leven buitenaf betekent. Dat je voor bepaalde voorziening soms een half uur moet rijden went. Geen probleem. Met de drukte in de Randstad hadden Anneloes en ik het helemaal gehad."

"Varssel is zó gezellig", zijn hij en zij het roerend met elkander eens. "Enerzijds mensen die hier al generaties lang wonen. Maar ook import uit het westen. Een fijne mix. Na de verbouwing hebben we buurt gemaakt. Zat het hier bomvol. Het is altijd goed dat je als buren eventueel een beroep op elkaar kunt doen. Sociale contacten. Naoberschap! We zijn in de buurt allebei lid van een kookclub. Eerlijk gezegd hadden we die inburgering niet verwacht."

De mannen van Maria
Het schrijversechtpaar woont er nu tweeënhalf jaar. En hun zeer onlangs verschenen boeken zijn er geschreven. Op haar iets van het woonhuis afgezonderde werkkamer die uitkijkt op het typische Achterhoekse landschap richting Hengelo kwam 'De mannen van Maria' tot stand. Een historische roman die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Over Maria van Aelst die in 1625 als 18-jarige tiener door haar ouders naar Batavia werd gestuurd. Waar de kwartiermakers van de VOC meisjes nodig hebben. Om Hollandse kinderen te baren, zodat in de latere kolonie het Nederlandse ras alvast is gewaarborgd. Maria wordt er uitgehuwelijkt maar is anderhalf jaar later zonder vruchtbaar resultaat al weduwe. Dat herhaalt zich vier keer. Ze schenkt het leven aan slecht één kind, dat echter al na vier dagen overlijdt. Maar in plaats van alleen te zuchten onder de natte hitte in de Oost en haar doodlopende 'plicht' om kinderen te baren, kiest ze ook voor zichzelf. Hoewel verboden, maakt handel in diamanten van Maria van Aelst een puissant rijke vrouw die in Batavia uiteindelijk hoog aanzien geniet...

"Heel bijzonder voor die tijd vol knellende keurslijven", weet Anneloes Timmerije die de geschiedenis op het spoor kwam na lezing van een biografie over Antonio van Diemen, de latere gouverneur-generaal van Oost-Indië. "Hij was een van haar mannen, maar ze komt in de biografie slechts in enkele alinea's aan bod. Deze vrouw, maar ook de honderden lotgenoten die veelal amper 14 of 15 jaar waren, intrigeerde mij. Ik deed nader onderzoek, hetgeen resulteerde in een boek over een stuk koloniale geschiedenis waar maar weinig mensen weet van hebben."

Verloren vrouw
Ook van Charles den Tex verscheen kort geleden een nieuw boek dat vorm kreeg in de woning op het Achterhoekse platteland van Varssel. De thriller 'Verloren vrouw' gaat kort samengevat over een vrouw die bepaalde technologieën in haar hoofd geïmplanteerd heeft gekregen en dat zelf niet weet. Ze wordt door anderen als het ware bediend. Totdat het contact uitvalt. Ze wordt gevonden, komt bij, maar heeft niets om aan te tonen wie ze is. "De vrouw is letterlijk de draad kwijt", aldus de auteur. "Wie ze denkt dat ze is, is ze niet. Waar een oplichter, gewoon van vlees en bloed, gebruik van probeert te maken." Den Tex kwam op het idee naar aanleiding van een zakelijk akkefietje bij de verkoop van het huis in Frankrijk. En werd anderzijds getriggerd door technologieën die het bij bijvoorbeeld Parkinsonpatiënten mogelijk maken dat de symptomen van de ziekte worden uitgeschakeld. "Of überhaupt het brein beïnvloeden. Dat mensen met een helmpje vol elektroden op zich veel beter kunnen concentreren. Onvoorstelbaar effectief en zeer fascinerend. Maar ook: Moeten we dit willen? Zeg het maar…"

Met de concentratie van Charles den Tex en Anneloes Timmerije zit het wel goed. Niet onbelangrijk in het schrijfproces. "Het gaat er bij een literaire schepping voor tachtig procent om je voor alles af te sluiten, je niet te laten afleiden en zo een bepaalde flow te bereiken. In diepe concentratie ontstaan de beste ideeën, zo is onze ervaring. De gedachten moeten stil blijven, dan kun je makkelijker door. Ook onderling werken we afgezonderd. Als je elders werkt zit je evenmin op elkaars lip. Pas als een manuscript klaar is, komt de ander in beeld. We zijn elkaars eerste lezer. De rust van Varssel doet de rest."

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant