Pastoraal werker Mia Tankink laat de kaars bij het Mariabeeld graag branden. Foto: Josée Gruwel
Pastoraal werker Mia Tankink laat de kaars bij het Mariabeeld graag branden. Foto: Josée Gruwel

'Ik ben niet alleen de leraar, maar ook de leerling'

Algemeen

DOETINCHEM – Pastoraal werker Mia Tankink lag nachtenlang wakker omdat ze met pensioen moet. Ze wil helemaal niet stoppen. "Ik vind het zo'n geweldig werk." Met hart en ziel zette ze haar talenten 26 jaar in parochies in de regio in om met medemensen op weg te zijn en te zoeken naar geloof. Daarbij was ze steeds gericht op het welzijn van anderen. En altijd vanuit de visie: ik ben niet alleen de leraar, maar ook de leerling. Op zondag 7 juli om 10.00 uur is haar afscheid in de kerk van O.L. Vrouw ten Hemelopneming in Doetinchem.

Door Josée Gruwel

Het bijbelverhaal van de zaaier is een van haar geliefde verhalen. 'De mens zaait en God geeft wasdom' een van de mooiste zinnen. "Het bijzondere is dat je nooit helemaal precies weet waar het zaad ontkiemt. Als boerendochter uit Keijenborg zag ik als kind rogge-aren die dwars door de mestvaalt heen groeiden. Dat vond ik verrassend, want daar had mijn vader niet gezaaid."

Het allerliefste
Haar werk bestond uit catechese en diaconie. "Het doel van catechese is om met kinderen en volwassenen op weg te gaan en te zoeken naar geloof. Ik vind het belangrijk om kinderen te leren vragen te stellen. Diaconie is elke vorm die gericht is op het welzijn van anderen, op alles wat te maken heeft met 'ik heb mijn naaste lief'. Dat is heel breed: van een kopje koffie drinken tot helpen oplossen van financiële tekorten en het bezoeken van ouderen."
Het allerliefste hield ze zich bezig met het begeleiden van uitvaarten. "Daar zit alles in: intens binnenkomen, samen overleggen, elkaar dicht benaderen, nabij zijn en de spanning omdat het maar een keer kan. Een uitvaart vergt een intensieve voorbereiding, waarbij een perfect draaiboek hoort. Ik stap naderhand als een gelukkig mens in de auto als de familie zegt dat de uitvaart helemaal bij hen paste."
Vaak ook begeleidde ze een zieke of een stervende. "Daarbij bepaalt de pastorant de diepgang van het gesprek."

Waar naartoe
Mia Tankink is opgegroeid met zeven dagen in de week naar de kerk gaan. "De kerk zat altijd vol en als je katholiek was werd je gedoopt, gevormd, ging je biechten en deed je de eerste en de plechtige communie. De kerk, groots, massaal en indrukwekkend, was een volkskerk. In een tamelijk rap tempo werd het een keuzekerk. Mensen kwamen in eerste instantie soms nog uit traditionele sentimenten, zoals 'wat vinden opa en oma ervan', maar nu komen ze vanuit een bewuste keuze. Geloven is iets dat in je zit en dat mensen toch vorm willen geven. Ik vind die verandering naar keuzekerk en wat er nog komen gaat spannend. Het is een gezonde spanning. Dat mensen zich afzetten en afhaken komt omdat het instituut Katholieke Kerk ons overgiet met een goede saus, maar die saus is voor deze tijd te zwaar. Zelf kijk ik met mildheid naar het instituut. En kerksluiting? Iedere keer doet dat zeer, de vertrouwde plek van samenkomen niet meer kunnen bezoeken. Het goede gevoel bij een andere kerk moet groeien. Ik voel de pijn van de mensen en hoor hun verhalen. Maar het kan niet anders als geloofsgemeenschappen toekomst willen houden."

Seksuele misdaden
Trots is ze op de manier waarop de Nederlandse Katholieke Kerk tenslotte is omgegaan met seksuele misdaden binnen de kerk. "Ik zeg: tenslotte. Soms is die inspanning niet goed gecommuniceerd. Natuurlijk zijn er fouten gemaakt, maar het lijkt wel of die alleen in de pers komen."
Als deel van het instituut trekt ze zich het gebeurde aan, voelt ze zich schuldig over het wangedrag van collega's. "Twee generaties mensen, ook in onze regio, kwamen ermee in aanraking. Dat raakt me echt. In mijn werk heb ik met de gevolgen ervan te maken, slachtoffers die hulp vragen. Mijn advies aan kinderen is: als een contact niet goed voelt, wegwezen en erover praten met iemand die je vertrouwt."

Een reiziger
Mia werd in haar jonge jaren fulltime leerkacht. In het middelbaar onderwijs in Didam gaf ze vooral Nederlands, Duits, geschiedenis en levensbeschouwing. Naast haar baan zette ze zich in voor de jeugdbeweging. Via de KMG (Katholieke Meisjes Gilde) kwam ze uiteindelijk bij de FIMCAP, een grote internationale jeugdorganisatie. Jarenlang werd ze in weekenden en schoolvakanties uitgezonden om onder andere les te geven over nieuwe methodes voor jeugdwerk.
"Ik was achttien toen ik voor het eerst ging, naar Madrid. Daarna zat ik elke zes weken wel ergens in Europa en later in Azië, Afrika en Rusland."
Soms was haar verblijf niet ongevaarlijk, zoals in Burundi, Rwanda en Zaïre, waar ze goede vrienden verloor door oorlogen. Meer en meer kwam het inzicht dat ze haar leven een wending wilde geven.

Parochiewerk
Op haar 38ste stopte ze met de jeugdbeweging en ging theologie studeren in Tilburg en Amsterdam. "Het doorgeven van het geloof vond ik zo mooi om te doen dat ik daar een toekomst in zag. Mijn studie was eerst gericht op het geven van onderwijs, daarna op het werken in een parochie."
In 1995 werd ze 'functionaris vrouw en geloof' bij het dekenaat, met als standplaats Wehl. Toen het dekenaat opgeheven werd, werd ze pastoraal werker, eerst in de Verrijzenisparochie, daarna in de Maria Laurentiusparochie en nadat deze twee samengingen in de parochie Maria Laetitia. Nooit had ze de behoefte om buiten de regio te werken. "Na alle reizen wilde ik 's avonds de korte toren van Keijenborg zien."

Niet helemaal stoppen
Met haar pensioen krijgt ze meer tijd om te fietsen, te tuinieren en eens te koken. "Dat laatste heb ik in 25 jaar niet gedaan. Ook wil ik nog graag naar Rome en met de auto naar Lourdes, want zoals het liedje zegt: 'Ik ben een kind van Maria'."
Toch komt Mia niet helemaal zonder werk. "Ik mag een aantal overzichtelijke taken blijven doen, zoals de voorbereiding op de eerste communie en het vormsel, bezoekwerk en innovatief pastoraat, waaronder het opzetten van kindervieringen. Ook in Den Ooiman en Croonemate ga ik me inzetten."

En hoe moet het nu met de uitvaarten? En met uw lievelingsliedje 'The family tree' hierbij, een lied over de familieboom die altijd zal blijven groeien na een afscheid? "Wat de uitvaarten betreft: dat weet ik niet. Maar ik heb al wel als eerste afscheidscadeau een appelboom gekregen. Die staat nu in de tuin en met dit hete weer zet ik er een parasol bij."

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant