Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Eva Schuurman - Pret

Algemeen

Pret

Die kriebel die je binnenste inkruipt wanneer je langs velden rijdt met rood-wit gestreepte linten eromheen, in de verte de contouren van waar je vannacht van wakker gelegen hebt. Een slagboom richting de echte parkeerplaats, waar blijkbaar nog plek is. 'Zou het rustig zijn vandaag?' Jij bent vrij, maar is de rest de wereld dat ook? Ga je rennen naar wat je het eerst wilt zien of tactisch de kortere wachtrijen af, begin je misschien vooraan bij souvenir of bobsleebaan? Is er een nieuwe speeltuin en ben je deze keer wel groot genoeg voor de hoogste zweefmolen en de achtbaan met losse voeten?

Je hebt kruisjes gezet in je zelfgemaakte agenda en nachtjes geteld op ongeduldige vingers. Met de spaarkaarten van het een of ander dit uitje veiliggesteld en de rit ernaar toe leek langer te duren dan de dagen op de kalender. Vanuit je kinderlijf lijkt de entree nog groter dan je je herinnerende en zou het kunnen dat er ineens springveertjes in je schoenen zitten?

Waarschijnlijk vind je de vooroorlogse draaimolen net zo heerlijk als voorheen en draagt mama de hele dag de plattegrond waar niemand naar kijkt. Overal klinken wonderlijke melodieën en je lijf doet als vanzelf mee met het ritme van elk muziekje. Het heet niet voor niets een pretpark; huilen doe je er niet, of misschien op het laatst. Als je benen niet meer willen en je wangen vlammend afsteken tegen vermoeid wit.

Vanuit het reuzenrad kijk je uit over wat je nog ondernemen wilt en amper bekomen van wiebelende bewegingen zet je je benen in gang omdat je anders niet gauw genoeg bij het volgende aansluiten kan. Wat je eerder nog een 'koprol' noemde en de keer daarop een 'salto' heet nu een 'looping' en durf je met losse handen te ondergaan. Je bewust van de camera's spreek je vooraf een pose af die iedereen aannemen moet, maar de foto kopen we nooit. Dan liever een wafel met chocolade erover of zo'n uitgerekte aardappel verdeeld over één lange satéprikker.

Gedurende de dag ontstaat er een terugkomende grap die je steeds op elke situatie toepast, iets met de slogan van het park of de Engelse uitspraak van een bepaald onderdeel. Want je wordt een wereldje binnenin deze wereld, een eilandje in eigen- en kunstmatige fantasie. Dit zijn die dagen die met opgelegde magie overgoten ineens echt magisch worden. Misschien omdat het een droom is en je er zolang van gedroomd hebt.

En als je 's avonds in bed ligt, is het bijna alsof het niet gebeurd is; niet omdat je ondankbaar bent of vergeetachtig, maar omdat het onwerkelijk lijkt dat je er vandaag eindelijk was. Wanneer je je ogen sluit voel je nog het deinen van die ronde attractie die in een golfbeweging op en neer ging, is daar de muziek weer en de parade van schuimrubberen kostuums die heel even echte dieren waren, proef je de suikerspinnen en het bolletje chocolade-ijs opnieuw. En als mama het grote licht uitdoet, lijkt je slaapkamer ineens een rollercoaster in the dark. Nog net voor de deur sluit, zeg je gniffelend: "Wat een pret hè mam, zo'n park?"

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant