Column Eva Schuurman - Haar

Haar

Op de fiets naar de kapper; jij nog één keer met je dunne krullen wapperend over de dijk, nadat je voor het laatst met de kinderborstel de dunne klitten temde. Je wilde het kort, wij temperden dat een tijdje en waren nu zo meegaand als de wind op de heenweg. Mama fietst niet zoveel als jij, maar de zon scheen en ze wilde daar niet omheen. De dag ervoor waren we op de pedalen richting het voetbalveld en die daarvoor met open jassen naar de supermarkt. Mijn zitvlees bleek zoveel trappen niet meer gewend, maar jij weet inmiddels allang niet meer wat zadelpijn betekent.

Iets te vroeg in het winkelcentrum aangekomen besloten we ijs te kopen, jij had nog plastic lepels in je fietstassen van de vorige keer. Aan de waterkant in het gras dacht ik aan alles waar mijn eigen hoofd eens onder gebukt ging; die verplichte pony die ik jullie nooit zwoer aan te doen, ontvlechtende vlechtjes in stijl haar, een vettig lokje van rechts naar links, in klas twee op het middelbaar dapper met de schaar en bij ontwaken ontembaar, tijdens afzetten en boos naar de 'Kinky Kappers' om hun naam eer aan te doen en dan alle kleuren van de regenboog - of in de aanbieding - niet te vergeten.

Om daarna heel mondjesmaat, met af en toe een terugval, de schouders pogen te passeren en richting voorzichtig vrouwelijk te gaan. Soms denk ik dat het pas zo rond mijn scheiding was dat die van mezelf eindelijk op haar plek viel.

En dan jij, in week twee van je nieuwe school kleurde het al blauw en niet zoals alle anderen wil je het nog bij elkaar in een veilige staart. Met elke lok die naast me op de grond viel steeg jij verder uit je stoel op, alsof je langzaam gewichtloos werd. Je zuster en ik (bijpunten is genoeg, dank u) zongen iets over een kort, pittig kapsel en jij liet het je allemaal welgevallen. Glunderend keek je voorzichtig voor je in de spiegel om te zien of je tussen de natte overblijfsels het eindresultaat al ontwaren kon.

Op de weg terug deed jouw nieuwe schaduw op het fietspad je de tegenwind vergeten, de zon scheen in je ontblote nek en je krullen lachten zo breed als jij deed. Steeds wapperde je met je blije hoofd en zei: "Het voelt zo lekker." Thuis deed je in de groepsapp van de klas alsof je jezelf met fotobewerking een nieuwe look had aangemeten. Er was meteen een jongetje dat jou dit ten strengste afraadde. Jou deerde het niet, het is alsof je ballast kwijt bent. Alsof je steeds meer jezelf wordt terwijl je schouderophalend met ontembaar haar ontwaakt en wel ziet wat je er met gel weer van maakt. Alsof je nu al weet dat je haren een accessoire zijn en jij altijd de basis blijven zal.

Vanmorgen heb ik je - na de vakantie - met je krullen die ongetwijfeld prachtig opleven bij code geel, toch maar in de auto naar school gebracht. Zag ik dat je ietwat onzeker en zoekend naar de ingang liep met de haren die je niet meer hebt. Dacht ik breekbaar en stuwend tegelijk: "Toe maar kind, je bent zoveel sterker dan de wind."