Column Luuk Stam - 2018

Ze had geen flauw idee. Ze had mij nog nooit gezien. Ze kende mijn naam niet. Ze kon zich ook niet herinneren dat ze ooit met mij gepraat had. En toch, toch stond er een stuk in de krant dat wel over haar móést gaan. Zij was immers die bijna 90-jarige dame die vrijwel iedere dag aan de koffietafel bij Shop Melange in Hengelo zat.

Zij was het die vertelde over de vrijende duiven op het dak. Over dat ze dagelijks een ronde door het dorp maakte en dat ze hier dan koffie kwam drinken. Dat ze dan stiekem hoopte op gezelschap. Dat ze eerder altijd koffie dronk bij het oorlogsmuseum. En dat ze zelf nog kookte, maar dat haar lichaam verder flink kraakte.

Ik schreef er op deze plek over. Dat was in maart van dit jaar. Toen had het in Nederland al zeldzaam hard gestormd, had Suzanne Schulting al gezorgd voor shorttrackgoud, hadden ze in Brabant, Limburg, Knollendarp en Keidarp al carnaval gevierd en waren de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen al in volle gang.

2018 raasde voorbij. Op de zondag van de Hengelose kermis pakte Frankrijk de wereldtitel in het voetbal. Het was het WK waarin wij niet meededen. Al voelde het wel lekker dat het Nederlands elftal de Fransen in november met 2-0 versloeg in de Nations League. Net zoals het lekker voelde dat 'we' uitblonken in sporten als wielrennen, Formule 1, motorcross en kickboksen.

Het was ook het jaar van Maarten van der Weijden. 55 uur lang leefde het hele land mee met de zwemtocht van deze held. Na 163 kilometer eindigde zijn tocht bij een Fries dorp ter grootte van Keijenborg. Burdaard heette het. Nog zo'n plaatsje: Castellterçol in Spanje. We hadden er nooit van gehoord als daar niet in augustus moordverdachte Jos B. was aangetroffen.

Dichter bij huis introduceerde de Hamove de rijdersparade. Zomer in Gelderland kwam naar Varssel én naar Bekveld. Normaal kreeg een standbeeld in het centrum van Hummelo én trad op. Café De Jongens opende de deuren. Pax vierde het negentigjarig bestaan. Al vond het mooiste voetbalfeest van het jaar plaats rondom de wedstrijd tegen Keijenburgse Boys, een derby die voorlopig weer in de ijskast staat.

Het was het jaar waarin Appie Happie overleed, de man die we allemaal kenden als naamgever van de speeltuin in de Veldhoek waarin we vroeger tijdens kinderpartijtjes speelden. Het tragische overlijden van Hans Garritsen dompelde de wereld van de zijspancross in rouw. En ook de dood van Superboer Gerben – die in het laatste uur van zijn reis door Midden-Amerika verongelukte in een taxi in El Salvador – raakte velen diep.

Wie er in 2019 ook niet meer bij zal zijn, is de mevrouw aan de koffietafel bij Shop Melange. Doortje heette ze. Dat ze zich mij niet herinnerde, was niet zo gek. Ze maakte met iedereen een praatje. Ze overleed enkele maanden na ons gesprek. Ongetwijfeld zal ze er vrede mee hebben gehad. Ik hoop dat ze van daarboven voor altijd naar de vrijende duiven mag kijken.